+ + +
Venni (þenns Veigu, og feðri mitt) var áhugamenni mikið um einföld skáldamál og ljóðagerði. Sérstaklega hrifið var þenn af vesturíslendíngi því er Káinn (KN) var kallað, og sem gerði kímin ljóð, eins og t.d.: ”Ekki efast ég um sannleikskraftið, að sælla ver að gefa en þyggja á kjaftið!”.
Var það afar oft að fæðri mitt þetta sat með vinum sínum að teiti við að annaðhvort tefla, eða að botna hverra annara hálfkveðin vísi. Höfðu þau öll af þessu mikið og oft all hávært gaman.
Eitt þessara vísubrota fæðris míns (”Timburmenni” kallað) hafði þenn sjálfi reynt að botna, en ekki tekist. Lagði þá fram það fyrir vini sín, með það botni sitt sem þenn sjálft þó ekki líkaði. Voru vinin öll sammála um að ekki væri botnið gott, en upphafið þó ágætt, en tókst það þó ekki heldur þeim að betur bottna:
”HÖGGIN DYNJA SÍ OG Æ, / Æ HÖFUÐIÐ ER AÐ SPRINGA, / HVÍ Í FJANDANUM LÉT ÉG Í GÆR / EKKI FLÖSKIÐ MITT VERA!”
[Hér mitt eigið mynd af skáldinu]
+ + +
Önnur texti á kynhlutlausu máli um ýmis hluti:
Rúnatal Óðins – á kynhlutlausu íslensku máli
>>Pro lingua sana<<. Fyrir heilbrigt túngumál!
Ástríkt Fæðri Alheims og Eingetið Bur Þess
Kynhlutlaus persónufornöfn og kyngreinandi
Það mælti mitt mæðri… af Egli Skallagrímsburi
Endurminningí og annað um merki eitt mér síðan leíngi kært
NYÖLD 