[Þenni tekstaprufa er skrifuð á senníslensku í fjærgerðu nær]
1. Það hendþa mik eijnusinni er huga mín dvalþa í eigin leiðlsu yfir hlutveruleikunni, að hugsuna þennar var hafin upp till allra hæstu hæða, á meðan skynvitum líkhömu minnar var haldið í hömlum – rétt eins ok mönnur sem eru niðurþýngdar af höfgu vegna ofurfyllu mötu sinnar, eða sökum ofþreytu líkhömunnar.
Mér sýndist Vera einhver, gríðarlega mikil, ok meira en það, að umfaungu algjörlega takmarkalaus, kalla nöfnu mína ok seígja: Hvað vill þú heyra ok sjá, ok hvað hef þú hugsað þér að læra ok vita?
2. Ok ék seígj: Hver er þú?
Henn seígj: Ék er þenn sem er Hirða Mannveranna (Pömandres), Allsherjarhuga eín allrar snillugáfu; Ék veit hvað þú þrár, ok Ék er með þér allstaðar.
3. Ok ék svara: mik láng að læra um hlutur þæjr sem til eru. Mik láng að skilja náttúru þeijra, ok að þekkja Guðu. Þetta er, sagþa ék, það sem mik fýs að vita.
Henn svarþa mér þannig: Halt þú í hugu þér öllu því er þik láng til að vita, ok Ék mun það kenna þér.
4. Henn skiptþa ok svipu við þessar orður, ok samstundis, á augnabliku eijnni, voru allar hlutur opnaðar fyrir mér, ok í óendanlegri sjónhverfíngu fær ék séð þá er allar hlutur urðu Ljósa – Ljúf, Unaðsleg Ljósa! Ok ék starþa, sem bergnuminþ, töfraðist.
En eftir litla stundu lagþa sik Myrkra yfir sumt af þessu. Þrúngin ógnu, var þenn, þenni Myrkra, ok drúnguleg, ok þenn hríngþa sik í bugðandi fellíngum, svo að mér fannst þenn vera ormu lík.
Ok Myrkra þenni ummyndaðist svo til Vætu; til Votrar Náttúru af einhverri slögu breyttist þenn, sem svo, frammi fyrir augum mínum, slaungvast um á slíka háttu að þenni verð á eínga vegu með orðum lýst. Belgjandi út frá sér reykjumökku, sem lægi þenn af eldu brennandi, stynjandi átakanlega, ymjandi harmstöfum ok sárum kveinum, – slíkum, að eíngin mannverumála nær að útseígja það, né útmála.
5. Ok þar á eftir, gekk út frá þenni, alls óskiljanleg öskra eín, sem sem væri þenn Radda eín Eldunnar.
Út úr Ljósunni [….] steig þá Orðan in Helga (Logos) niður í þá Náttúru. Ok uppávið til hærri hæðu, hljóp Elda eín hrein frá inni Votu Náttúru; Ljósa var þenn, skjót ok verksöm, einsok Ljósan ávallt er.
Ok einnig Loftan, sem líka er létt, fylgþa á eftir Eldunni; út frá Jörðu-ok-Vötnu reis þenn upp til Eldunnar, ok virtist svo eins ok hánga út frá þenni.
En Jarðan-ok-Vatnan héldu áfram að vera svo samanblandaðar, að eíngi gat úrskilið Jörðu frá Vötnu. Þó var þeijm unnt að heyra, sökum þess að Öndu-Orðan (Logos) gegnsýrði þöjr.
6. Þá sagðþa við mik Mönnuhirðan: Fékkst þú skilið þenna Sýnu?
Nei, en það mun ék, sagðþa ék.
Ljósa þenni, sagðþa Henn þá, er Ék, Guða þín, Huga þenn sem áður er en þenn in Vota Náttúra er, þenn er kom frá Myrkvu; Ljósu-Orðan (Logos) sem frá Hugu kom er Guðu Burða.
Hvað þá? seígj ék.
Vita skalt þú að það sem sér í þér ok heyr í þér, er Orða Drottnu (Logos); en Hugan er Guða-ok-Fæðra. Ekki eru þöjr tvæjr frá hverri annari skildar, öllu heldur er Lífa til einúngis í Einíngu þeijra.
Þökk sé þér, sagðþa ék.
Þannig, svarþa Henn, skil þú Ljósuna, ok ger þenna að Vinu þinni.
7. Ok meðan Henn þannig talþa, starþa Henn í augur mér, leíngi, leíngi, svo að ék skalf fyrir auglitu Hengvar.
En þá er Henn reisþa höfðu sína ok kinkþa þenni á móti mér, þá sér ék í Hugu mér Ljósuna, en nú í Völdu eínni ok Myndugleiku sem eíngi gæti mælt eða myndað, ok Kosmosuna, Alheimuna, í viðáttu aukna útyfir allar takmörkunur ok skorður, ok að Eldan, sem á allar vegur var umgirt af þennri Hæstu Máttu ok Megnu, var nú yfirbuguð, ok hafþa stöðvast.
Ok þá er ék sá hlutur þessar, skildþa ék fyrir tilstillu Orða Mannhirðunnar (Logos).
8. En en meðan ék enn var í voldugri undrunu, sagðþa Henn við mik: Þú knáþa nú áskoða í Hugunni, Úrmyndu þá án endíngu, þá Úrmótu sem áður er en nokkuð var. Þannig talaþa til mín Mannhirðan.
Ok ég seígji: Hvaðan koma þá frumefnur ok úrþáttur allar Náttúrunnar til sögunnar?
Þessu gef Henn til svöru mér: Frá Guðu ok Vilju Hengvar, koma þæjr. Náttúran tók á móti Orðunni (Logos), ok á meðan þenn einblínþa með starandi augnaráðu á Alheimu-Fegruna, þá afmyndþa þenn þá hina sömu, ok með eigin efnuviðum ok frumsköpunum sála, gerþa sik sjálfga að Alheimu eínni.
9. En Hugan (sem er Guða), sem bæði er Manna eín ok Kona, Ljósa og Lífa, bar fram aðra Hugu af Orðunni, til að gefa hlutunum myndur ok formur sínar, er svo (í eigínleiku sinni að vera Guða eín af Eldu ok Öndu) skapþa Sjö Valdhöfur/Hersur eínar, sem síðan umluktu í sér alla þáverandi sinnuheimu, – en sjálfa stjórnu þeijra ok ríkju kalla mannverur Örlögur, Sköpur.
10. Á þennri stundu, útfrá þessum niðursökktu þáttum Guðu, hljóp þá Orða Guðu fram til innar Hreinu verku Náttúrunnar, sem á innibúandi einíngu með þennari verksömu Hugu. Ok frumefnurnar, niðursökktu, urðu eftir, án Vitu ok án Rænu, til þess að þar, framveígis, verka sem hrein matería, sem efnuheima.
11. Hugan þenn in Skapandi, – orðin eijn með Skynsemunni, – Þenni sem umlyk sviður allar alheimunnar ok spinn þöjr með snældu sinni, – fer að snúa sköpunum sínum í hríngiðum, ok læt þæjr snúa íkríng frá upphöfu án byrjunu, til endu án endu. Því hringferla sviðanna á sína byrjunu þar sem þenn tek endu sína, einsok Hugan ok ger.
Ok frá hinum niðrsökktu þáttum, bar Náttúran fram af sér vitulausar lífverur; því Henn réttþa ekki út Skynsemuna (Logos) til þeijra. Loftan bar fram vængjaðar hlutur; Vatnan hlutur sem synda kunna, ok Jarða-ok-Vattna geíngu skildar vegur, einsok Huga það vildþa. Ok frá brjóstum sínum bar Jarða, þæjr lífverur sem þenn átti í sér, fjóurfætlíngur ok skriðdýrur allar, dýrur bæði vildar ok tamar.
12. En Hugan Allfæðru[1], sem er Lífa ok Ljósa, framskapþa Mönnu jafnverða Henngi sjálfgri, ok varðþa svo fángin ástu af henngi, sem eígin barna hennar væri; því henn var afar fögur, án samanburðu falleg sú mannvera, ímynda eín ok líkinga sköpuru sinnar. Sannarlega, sannarlega varð Guða fángin ástu af sinni eigin myndu ok líkíngu; ok Henn veitþa henngi að eiga allar sköpunur sínar, allt það sem Henn hafþa framskapað.
13. Ok þá er Mannvera þenn með mikilli athyglu hafþa virt fyrir sér Meistöruna, þá ina Skapandi, í sjálfum sköpunargerðum Hengvar í Fæðrunni, þá vilþa henn líka sjálfug gera, forma ok mynda, ok sjálfug vera, eín Skapandi Meistara eín; ok vegna þessa skildist henn, með blessunu Hengvar, frá Fæðrunni, ok fór svo yfir í þæjr inar verksömu baugagörður tilverunnar.
Ok þá er Henn síðan, skyldþa eiga fulla heimildu ok veldu alla í verksemu sinni, athugþa henn ok skoðþa vandlega sköpunur meðburða sinna, þ.e. systkyna[2] sinna, þeijra Hersanna Sjö, – en Þöjr aftur fylltust allgvar ástu til hengvar, ok sérhver þeijra gaf henngi hlutdeilu eína í sinni eigin skipulögu ok kerfugjörðum.
Ok eftir að Henn hafði náð að vel þekkja ok skilja innri kjörnu Þeijra Sjö, ok hafði orðið þáttakanda eín í eðlu þeijra, lék henngi huga öll á að brjótast í gegnum byrgjur myrkruheimanna ok undirkasta hugu sinni veldu þá eína, er yfir Eldunni er.
14. Ok, eftir að síðan hafa náð völdu yfir öllum dauðlegum verum alheijmu, ok yfir hlutum ok dýrum vitrænulausum, draup henn ásýnu sinni niður í gegnum Samstilluna, gegnum Harmoníuna, ok yfirvann þar ok braut máttu baughríngja þennar, ok sýndþa svo, ok birtþa svi, inni Niðursökktu Náttúru þar undir, þá fegurðu sem bara mynda Guðu á.
Ok þegar þenn, náttúran þenn in niðursökta, nú sá þá birtíngumyndu fegru sem aldrei get sefjað um of, ok sá ok henja, sem þar birist þenni, ok sem nú átti í sjálfri sér hverja ok eina ögnu af orku Hersanna Sjö, ok að auki Guðu eigin myndu ok formu, – þá brosti henn, þenn in niðursökkta náttúra, – þá brosti henn glatt út af Ástu sinni innilegri.
Ímyndu þennrar fallegustu formu Mannveru hafði henn nú séð í Vötnu sinni eiginni, ok skuggu Hengvar á eigin Jörðu sinni!
Ok þá er Henn þannig hafði birt Þenni Fegru Guðu, ok hafði séð myndu sína ok líkíngu inní Þenni, þá elskþa Henn Þenna ok vildi vera ok lifa í Þenni.
En með viljunni þennri kom verkan, ok þannig kveikþa Henn til Lífu þá formu ok myndu sem áður var tóm, án rænu.
Ok Náttúran tók efnu ástu sinnar ok hjúpaði sik fullkomlega ok þétt kríngum þenna, ok þau blönduðust saman, – því Þöjr voru nú Elskhugur.
15. Ok þar af er Mannveran, útyfir allar aðrar verur á Jörðu, ein saman tvöföld; dauðleg, fyrir sökur líkhömu hennar, ok ódauðleg vegna undirstöðu sinnar í hinni innri, ekta ok eilífu Mannveru.
Þrátt fyrir að henn þannig sé alls án eigin líflátu ok sé ok valhafa yfir öllu sem er, þá á henn sér þó þjáníngur þæjr sem dauðlegar verur hafa, ok er Örlögunum undirköstuð.
Þannig, þótt henn sé hátt hafin yfir Samstilluna ok þenni æðri, þá er henn þó þræla eín í þenni ok undir þenni. Ok þótt henn sé Mann-Kona, af Fæðrunni sem sjálfug er manna ok kona ok drottnar alvakinþ án svefnu, er henn þó, ólíkt Fæðrunni, æ yfirbuguð af svefndrúngu.
16. Þá brast huga mín út ok sagþa: Líka ék! Líka ég sjálfug elsk allar þessar orður! Gerðu það; kenn mér meira!
Sagþa Mannhirðan: Þetta er Hulindóman sem haldið hef verið leyndri enda til þennarar dögu.
Náttúran, umföðmuð af Mannverunni, frambar undrur eínar, svo unaðslegar undrur útyfir allar undrur. Því, svo sem þenn hafþa þá eiginleiku að vera í samræmu við þá Sjö, – sem, eins ok Ék sagþa þér, eru af Eldu- ok Öndu-Náttúru, svo tafði þenn ekki, heldur hraðaði sér, ok bar þar umsvifalaust fram sjö “Mönnur” eínar, í samræmu alveg við innri kjörnu ok eðlu þeijra Sjö, eijna Mann-Konu eína sem svo hófst til upphæða.
Við þetta sagþa ék: Óh Mannhirða! Ék er nú uppfylldþé mikilli ástríðu ok mik lángar heitt að hlýða á þetta. Hættu nú ekki!
Sagþa Mannhirðan: Vertu þá hljóðug, því eigi hefi Ék undið enn upp af þeirri hinni fyrstu samræðu (logoi).
Vísst! Sagði ék: Nú er ék í þögnu!
17. Á slíka vegu, þannig, – eins ok Ék hef sagt, – var tilurða Þeijra Sjö. Jarðan var Kona, ok Vatna hengvar þrúngin lostum; þrosku sína tók henn frá Eldu, en Öndu frá Eter. Þannig bar Náttúran fram römmur þæjr sem passa til formu Mannverunnar.
Ok Mannveran, frá Ljósu ok Lífu, breyttist til Sálu ok Hugu – að Sálu varð Líf þennar, að Hugu varð Ljós þennar.
Ok á slíka vegu héldu allar hlutur sinnisheimunnar áfram að vera ok verka, alla leiðu til enduloka þeijra ok nýrrar upphöfu.
– Ok þenn mannvera sem á ok veit sik eiga Hugu í sér, viti ok að nema ok skilja að henn í sjálfgri sér er ódauðleg vera, ok að orsökur dauðu hengvar er ástin, – þótt Ástin reyndar sé Allt.
18. Hlýddu nú á eftirstöðvur frásögu þennrar (Logos) sem þik fýs að heyra.
Þar eð tímaskeiðan nú kom til loka, voru bindíngur þæjr allar sem héldu þeijm saman, leystar upp af Vilju Guðu. Allar dýrurnar, – mann-konur voru þæjr, tvíkynjur, – voru samtímis með Mannverunni leystar frá sjálfum sér, þannig að sumar þeijra urðu að hlutu til mest manna, sumar á sömu háttu, að hlutu til mest kona.
Samstundis talþa þá Guð í Heilagri Orðu Sinni:
– Aukið ykkur í aukníngu ykkar, margfaldið ykkur í margföldnu ykkar, allar þið sköpunur ok verur sem til eru!
19. Þá þegar, er Henn sagþa þetta, orsakþa Forsýna Hengvar, gegnum Örlögurnar ok Samstilluna, samförur þeijra ok upptökur kynslóðanna. Af þeijm sökum voru allar tilverur margfaldaðar, hver ok eijn eftir sinni eigin tegundu ok gerðu.
Ok þenn eín sem þannig hafþa náð að nema ok skilja sjálfga sik, hafþa ok náð þennri Góðleiku sem geíng útyfir jafnvel ofgnóttur allar. En þenn, sem gegnum ástu á villuvegur, eyð ástu sinni á líkhömuna – þenn manna verð eftir, ráfandi hálft rænulaus í Myrkrinu, ok henn mun vissulega líða með skynvitum sínum hlutkostur Dauðunnar.
20. Hvað get verið svo mikil eín villa, sagþa ék, sem þæjr óvitandi mannverurnar drýgja, að þöjr myndu fyrir það verða fráteknar ódauðleikunni?
– Þú virðist, ó þú! sagþa Henn, ekki hafa hlustað á það sem þú heyr! Bað ék þig ekki að hugsa?
– Jú, vísst! Ég hugs, ok ék man orður þínar allar, ok ék þakka þér, sagði ék.
– En ef þú þó hugleiddir þetta nokkuð, ok hef heyrt, sagþa Henn svo, seigj mér þá: Af hverju eiga þöjr, sem eru í Dauðunni, skilið að deyja?
– Það er vegna þess, svara ék, að drúnguleg, döpur ok gleðusnauð Myrkra er róta ok grunna sjálfrar efnisviðunnar; ok frá þenni kom jú in Vota Náttúra;
– Ok, sagði ék enn, ok af þenni var líkhaman í sinnuheimunni samanþjöppuð ok steypt, ok frá þeijri líkhömu dreg Dauðan fram Vötnuna, sem þenn nærist á.
21. Rétt var þenni hugsuna þín, ó þú! En hvernig skal þá, mein þú, >>Henn sem þekk sjálfga sik koma til Hengvar<<, eins ok Guðu Orða hef skírt frá að svo skuli ske?
Ok ék svarþa: Fæðra Allsherju er Ljósa ok Lífa, frá Henngi var Mannveran alin.
Satt seígj þú, þegar þannig þú talar. Ljósan ok Lífan er Guða-Fæðra ok frá Henngi er Mannveran fædd.
Ef þú svo nær að skilja að þú sjálfug er Ljósa ok Lífa, ok að þú nú sé utanfyrir Þöjr, þá munt þú sannarlega koma aftur til Lífu. Þannig talþa Mann-Hirðan til mín.
En seígj mér enn, Huga mín, hrópþa ék, hvernig á ék að koma aftur til Lífu…. því þannig seígj Guð: >>Sú manna eín sem hef Hugu í sér, Lát henja ná að nema, að sjálfug henn er dauðulaus”? – En eiga þá ekki allar Mannverur sér Hugu!?
22. Vel tal þú, ó þú, er þannig tal. Ék, Huga, sjálfug ék, er með mannverum helgum ok góðum, þeijm inum hreinu ok miskunnsömu, þeijm er dyggðugt lifa.
Slíkum mannverum er nærvera mín til hjálpu, ok umsvifalaust fá þöjr inri þekkingu ok kynnu eína af öllum hlutum (gnosis), ok þöjr vinna sér guðdómlega Ástu Fæðrunnar með hreinlífu sinni. Þöjr gera ok Henngi þökkugjörður, biðjandi Henja um blessunu Hengvar, ok þöjr syngja Henngi sálmur sínar þrúngnar brennandi ástu.
Ok er þöjr – þegar þenn tíman er inni – gefa upp líkhömu sína til jarðneskrar dauðu, þá snúa þöjr sér í andstyggðu frá nautnum ok lostaæsíngum þennar, þá er þöjr þekkja ok vel vita hvaða hlutur ok verkur þæjr vinna. Nei, það er Ék, Hugan, sem læt þessar válegu iðjur líkhömunnar ekki koma til náttúrlegrar fullnuðu sinnar. Því ék stend þar í dyrunum, ok ék set loku fyrir alla þá inngaungu, ok hegg sundur allar þöjr sinnugerður, sem í sér hafa lágar, illar, ok váfeíngar orkumegnur.
23. En frá hinum, frá þeijm án Hugu, þeijm vondu ok siðspilltu, þeijm öfundsjúku ok ágjörnu, þejm sem reisa sér varnarmúrur ok bauggörður kríngum guðleysu sína sem þöjr elska svo ok una, – frá þeijm er ék víða fjarri.
Þeijm er nærri Eíngla Hefníngu, ok þenn er hjá þeijm ok pínir þöjr, matar elduna, eykur þar eldu að eldu undir þeijm, kastar sér yfir þöjr gegnum skynvitur þeijra, ok lætur þannig vaxa vilju þeijra ok lostu til að brjóta véböndur allar, svo að þöjr kalli yfir sik enn meiri kvölur ok þjáníngur, ok aldrei muni láta af laungunum sínum ok þráhyggjum til þess sem illt er ok öfugsnúið, – saðningulaust keppandi eftir því öllu í myrkrinu….
24. Vandlega hef þú kennt mér, ó Huga, eins ok ék hef viljað af þér. Ok nú, – ék bið þik, – seígj þú mér enn um það sem ræð í Hæðum Uppi varðandi Endurkomu mína eigin.
Þessu svaraþa Mannhirðan: Þegar til stend að leysa upp efnislíkhömuna, þá skalt þú fyrst gefa þenna upp að undirkastast þeijm breytínguferlum sem við þenni taka. Þannig hverf þér þenn lífsmóta sem var þín í lífunni, ok þú fórnar þá ok lífsvegu þinni, tæmdri orkumegnu sinni, til Eínglunnar. Skynvitur líkhömunnar hverfa þá tilbaka til róta sinna, verða aðskildar hverri annari, ok rísa svo upp aftur sem orkummeíngdur; en ástríður ok lostur allar draga sik tilbaka til þennrar náttúru sem rænulaus er.
25. Ok þannig er það, að mannveran, strax eftir jarðneska dauðu sína, hrað sér upp hæðurnar gegnum Samstillunail fyrstu beltu þennar gef henn Orkumengnu Vöxtu ok Rýrnu; til þennrar öðru, Vélur Vondsku allskonar, afmagnaðar; til þennrar þriðju, Tæluvélur ok Lostavélur afmagnaðar; til þennrar fjórðu, Sjálfsvöldu sína, Drembu ok Hroku sína, líka afmagnaðar; til þennrar fimmtu, vanhelgandi Fífldirfsku ok Hvatvísa Ósvífnu, afmagnaðar; til þennrar sjöttu, Gróðafíknu ok Gróðasóknu með Vondum vélum, afskalaðar allri upphhafníngu; ok til hinnar sjöundu beltu Samstillunnar gef henn Fals- ok Fláræðu sína, afmagnaða.
26. Ok svo, þá er allar magnanir Samstillunnar eru af henngi fláðar, ok henn nú er íklædd sinni réttu Orkumegnu, kem henn til þennrar Náttúru sem heyr til Hinnar Áttundu, ok þar, tilsamans með þeijm–sem–eru, syng Fæðrunni lofu ok dýrðu.
Þöjr sem eru þar, heilsa henja kærlega velkomna með gleðu sinni ok fegnu; ok henn, nú jafngild orðin þeijm sem þar dvelja, hlýð náið á Orkumegnur Upphimnanna, sem eru yfir þennri Náttúru er heyr til Hinnar þeirri Áttundu, þegar þöjr syngja lofsálmur sínar á túngumálu eínni sem er alveg þeijra eigin.
Ok svo, í einni hópu, fara þöjr til Fæðrunnar heimu; fórna sjálfar sjálfgum sér til Kraftanna, ok verða gegnum þetta, þöjr sjálfgar, Kröftur eínar, Orkumegnur í Guðu. Þetta eru þæjr lukkusömu endalyktur þeijra sem unnið hafa innri þekkingu ok andlegar kynnur allra hluta (Gnosis) – þetta, að verða sjálfgerðar, af Guðu, eijnvera með Guðu.
Hví þá tefja? – Hlýt það ekki að vera einmitt vegna þess, að þú, þar eð þér hef svo ríkulega verið veitt, átt að vísa Veguna fram, fyr þöjr mannverur sem þess eru Verðugar, – ok þannig koma því til leiðu að kynkvísla dauðlegra vera, gegnum þik, meígi verða af Guðu þinni frelsuð?
27. Þetta sagt, blandþa sér Mannhirðan við Kröfturnar, Háorkumegnur alheimu, en ék, þakksamlega ok með orður til blessunu Fæðru Allsherjar, varð frelsuðþ, ok varð uppfylltþ af allri þennri háorkumegnu úr hæstu hæðum sem hellt hafði verið yfir mik, ok þrúnginþ öllu því sem Henn hafði kennt mér um eðlu ok eiginleikur Alverunnar. Ok þrúnginþ ok af hinum háfleygustu Hugsjónum.
Ok ég hóf að kenna mannverunum um kærleiksfulla Tilbeiðslu ok Hollustu, ok um Fegru þennar, ok um Gnósis, ina Innri Þekkíngu ok Andlegar Kynnur alls sem er:
Ó þið fólkur! Þið, jarðbornar verur! Þið sem hafa gefið ykkur svo að ofdrykkju ok svefnsemi, ok að vanþekkíngu á Guðu, – verð algáðar nú, hættið offyllu ykkar! Látið af að töfrast af forheimskandi höfgum ykkar eigin!
28. Ok þá er þöjr heyrðu, þá komu þöjr þegar í stað. Ok ék sagþa enn:
Þið, jarðbornu fólkur! Hví hafið þið selt ykkur Dauðunni, þegar þið þó hafið bæði máttu ok megnu að eiga hlutdeildu í Ódauðleikunni? Iðrist! Iðrist, ó þið fólkur sem gángið höndu í höndu með Ránglætunni ok bjóðið Fáviskunni til borða ykkar! Farið burt út úr ljósu Myrkrunnar, ok takið þáttu í Ódauðleiku! Afneitið Glötuninni!
29. Ok nokkrar þeijra, með grettur í andlitu sér, hurfu frá mér, ok gáfu sik sjálfga Helstefnunni; aðrar, hinnar vegu, beiddust kennslu, ok köstuðu sér að fótum mér.
En ék bað þöjr reisa sik upp. Ok ék varð svo leiðtoga eín Kynþáttunnar til heimila þennar, kenndi þeijm Orðurnar (logoi), ok hvernig ok á hvaða háttu þöjr munu frelsaðar verða. Ék sáði í þeijm Vísdómsorðunum (logoi); Dauðulausa Vöttnu, Lífu Vötnu, var þeijm borin að drekka.
Ok þá er liðið var að öftnu ok geislur sólu voru farnar að setjast, bað ék þöjr að gera Guðu þakkargjörðu. Ok þá er þöjr höfðu lokið þennri þökkunu, fór hver ok ein þeijra til sinnar eígin hvílustöðu.
30. En ék skráþa í hjörtu mér velgjöríngur Mannhirðunnar, ok með öllum vonum mínum uppfylldum, fagnþa, já, meir en fagnþa ék, því að svefna líkhömunnar varð að vakníngu sálarinnar, ok þegar ék lokþa augum mínum – birtust mér sannar sýnur, þrúngnar Góðu án hljóðu, ok þegar ég bar fram orður mínar (logoi) gátu þöjr góðar hlutur af sér, dásamlegar.
Allt þetta kom mér frá Hugu minni, þ.e. frá Mannhirðunni, Orðu (Logos) allrar snillugáfu, en gegnum Henja, ok með Henngi, innblásinþ Guðu, kom ék till hinnar Hreinu Sannleiku. Þar af þetta, að ék af allri sálu minni ok máttu, gef þökkur mínar innilegar, til Guð-Feðru.
31. Heilögþ er Þú, ó Guða, Feðra allsherjar!
Heilögþ er Þú, ó Guða, Hvers Vilja fullkomnar Sjálfga Sik af eigin Kröftu!
Heilögþ er Þú, ó Guða, sem Vill vera Vituð ok ER vituð af Þínum eígin!
Heilögþ er Þú, ó Guða, sem med Orðu Þinni (Logos) skapar hlutur þæjr allar samræmdu sem til eru!
Heilögþ er Þú, ó Guða, Hvers Myndu ok Líkíngu Alnáttúrunni hefur gefið verið!
Heilögþ er Þú, ó Guða, Hvers formu, Hvers Mótu, Náttúran Aldrei sjálf hef getað Gert!
Heilögþ er Þú, ó Guða, Máttugri en Allar Máttur tilsamans aðrar!
Heilögþ er Þú, ó Guða, sem Yfirskríð Allar Upphefður ok Yfirburður!
Heilögþ er Þú, ó Guða, Betri en nokkur lofgerða get sýnt!
Tak Þú á móti hreinni fórnu hugu minnar, frá sálu ok hjörtu eínni til Þín uppstrektri, Ó Þú, Þú Óseígjanlegþa, Þú, sem Ekki Má með Vörum neinum Mæla, Þú, Hvers Nöfnu ekkert nema Þögnan Eín fær borið fram.
32. Ljá eyrur mér sem bið þess, að þenn sameiginlega eðlueiginda verundarinnar allrar (Gnósis), aldrei muni bregðast mér; ok fyll mik af sjálfgri Orkumegnu Þinni, fyll mik ok af Náðu Þinni, svo að ék meígi gefa Ljósu til þeijra sem enn eru í fávitsku um Kynþáttuna, Mannverukynþáttuna, þessar Systkynur mínar, Bræðrur ok systrur, þessar Burður Þínar ok samburður mínar.
Því að á þennari Lífsins Stefnu hef ék trúu, ok vitna um. Ok ék fer til Lífu ok Ljósu.
Blessuðþ er Þú, Ó Feðra! Manvera Þín mun heilög verða, eins ok Þú er heilögþ, þá er Þú hef veitt Henni til fullnustu Þína Heimildu AÐ VERA.
+ + +
[1] Það mun vera ljóst nú, að “barn” = afkoma > það kall ék hér framveígis “burða”, að samspila við “fæðra” sem samorða fyr “faðir” > “feðra” (ok “móðir” > “mæðra”). Bæði “sona” ok “dóttra” Alfæðru okkar verð þá “burða”. Kynhrokuvandamála guðfræðíndu er þar með leyst. “Sá sem” > “þenn sem”, ok “Sona” > “burða”.
[2] “burða” = “systkynja”.
Hlekkjur:
Til Lokanótu 2** um Fjærgerðu nær
NYÖLD 