[Teksta þenni er skrifuð í hvorugkynjusamkynju, þ.e. einkynju samnefna byggð á beygíngumynstrum hvorugkynju núíslensku. Gráðugerður skiptast á frá a – d.]

2.1.v. Mannhirði alheimis

1. (a): Það hendi mik eijtt sinn er hug mitt dvaldi í eigin leiðsli yfir hlutveruleikinu, að hugsuni þess, míns hugs, var hafið upp till allra hæstu hæða, á meðan skynvitum líkhamis míns var haldið í hömlum – rétt einsok mönn eín sem eru niðurþýngd af höfgi vegna ofurfylli mats síns eða sökum ofþreytis líkhamsins.

Mér sýndist þá Veri eítt, gríðalega mikið, ok meira en það, að umfángi algjörlega takmarkalaust, kalla nafn mitt ok seígja: Hvað vilt þú heyra ok sjá, ok hvað hef þú hugsað þér að læra ok vita?

2. (b): Ok ék seígj: Hver er þú?

Henþa seígj: Ék er henþa sem er Mann-Hirðið (Pöjmandres), Allsherjishug allskyns snilligáfs; Ék veit hvað þú þrár, ok Ék er með þér, allstaðar.

3. (c): Ok ék svar: mik láng að læra um öll þöj hlut sem til eru. Mik láng til að skilja náttúra þeijra, ok að þekkja Guð. Þetta er, sagþa ék, það sem mik fýs að vita.

Henþa svarþa mér þannig: Halt þú þá í hugi þér öllu því er þik láng að vita, ok Ék mun það kenna þér.

4. (d): Henþa skipþâ einnig svipi við þessi orð, ok samstundis, á eijnu augnabliki, verþu hlut öll opnuð fyr mér, ok í óendanlegu sjónhverfíngi eíjnu fár ék þá sét er hlut öll verþu Ljós – til eíns Ljúfs, Unaðslegs Ljóss verþu þöj öll! Ok ék starþâ, – sem bergnuminþ starþâ ék, – töfraþisk.

En eftir stund eítt lítið leggjþâ sik Myrkur yfir sumt af þessu. Þrúngið ógni, verþâ þat, ok drúngalegt, ok þat hríngþâ sik í bugðandi fellíngum, svá at mér fannsk þat líkt ormi eínu vera.

Ok Myrkur þetta ummyndaðisk svá til Vætis; at Blautu Náttúra einhverju breyttisk þat, sem svá, straks þar á eftir, fram fyr augum mínum, slaungvask um með slíku háttalagi at ekki verð því á neinu vegi með orðum lýskt. Belgjandi út frá sér reykmekki eínu, sem liggjþi þat af eldi logandi, stynjandi átakanlega, ymjandi hástöfum, ok harmstöfum ok sárum kveinum, – slíkum, at ekkert mannverumál nár at útseígja þat, né útmála.

5. (a): Ok þar á eftir, öskur eítt, alls óskiljanlegt, átakanlegt, sem gekk út frá því, sem væri það sjálft Rödd Eldsins.

Út úr Ljósinu steig þá Orðið hið Helga (Logos) niður í Náttúra það. Ok uppávið til hæsta hæða, hljóp hreint Eld frá hinu Vota Náttúra; Ljós var það, skjótt ok verksamt, einsok Ljósið ávallt er.

Ok einnig Loftið, sem líka er létt, fylgdi á eftir Eldinu; út frá Jarði-ok-Vatni reis það upp til Eldsins, ok virtist svo einsok hánga útfrá því.

En Jarðið-ok-Vatnið héldu áfram að vera samanblönduð, svo mjök svo að ekkert mannver gat úrskilið Jarði frá Vatni. En þó var þeijm unnt að heyra, sökum þess að Anda-Orðið (Logos) gegnsýrði þöjr.

6. (b): Þá sagþa við mik Mannhirðið: Fékkst þú Sýn þetta skilið?

Neeij, sagþa ék, en það mun ék.

Ljós þetta, sagþa Henn þá, er Ék, þitt Guð, það Hug sem áður er en það ið Vota Náttúra er, það er frá Myrkrinu kom; Ljós-Orðið (Logos) sem frá Hugi kom, er Burð eítt Guðs.

Ok, seígj ék, hvað hvað kem svo?

Vita skaltu, að það sem sér í þér, ok það sem heyr í þér, er eítt Orðsins Drottni (Logos); en Hugið er Guð-ok-Fæðri. Ekki eru þöjr tvö skilin frá hverju öðru, heldur er sjálft Lífið til bara í Einíngi þeijra.

Þakka sé Þér, sagþa ék, innilega séu þökku þér!

Þannig, – svarþa Henþa, – skildu Ljósið, ok ger það að Vini þínu.

7. (c): Ok á meðan Henþa þannig talþa, starþa Henþa leíngi í augu mér, svo að ék skalfþa fyr augliti Henþes.

En þá er Henþa reistþa höfuð sitt ok kinkþa kolli mót mér, þá sér ék í Hugi mér Ljósið, en nú í Veldi ok Myndugleiki sem eíngin ver gætu mælt eða myndað, ok Kosmósið, Alheimið, í víðátti aukið útyfir öll skorð ok takmörk, ok að Eldið, sem umgirt varþa á veg öll af því inu Hæsta Mætti ok Megni, varþa nú yfirbugað ok hafþa stöðvast.

Ok þá er ék sá öll þessi hlut, skilþa ék; fyr tilstilli Orða Mannhirðíndu (Logos), skilþa ék.

8. d): En á meðan ék enn verþâ í voldugu undruna, seigjþâ Henþa við mik: Þú knáþâ áskoða í Huginu, Úrmynd þat án alls endis, þat Úrmót alls sem áðr ver en nokkuð annat verþâ til. Þannig talþâ til mín Mannhirðit.

Ok ég seígj: Hvaðan koma þá frumefni ok grunnþætti öll Náttúrans til vers þess?

Þessu gef Henþa til svars mér: Frá Guði ok Vilji henþes, koma þöjr.

Náttúrað tekþâ á móti Orðinu (Logos), ok á meðan þenþa einblínþâ með starandi augnaráði á Alheims-Fegrið, þá afmyndþâ þenþa þat it sama, ok með eígin efnisviðum ok frumsköpunum sála, gerþâ sik sjálft at Alheimi.

9. (a): En Hugið (sem sjálfþ er Guð), – ok sem bæði er eítt Mann ok Kon eítt, Ljós ok Líf, – bar fram eítt annað Hug af Orðinu, til þess að gefa hlutunum öllum mynd sín öll ok form, sem síðan (í eigínleiki sínu að vera Guð af Eldi ok Anda) skapaði Völdhöf Sjö/Hers eín Sjö, sem þareftir umluktu, í sér, þáverandi sinnisheim allt, – en sjálft stjórn Þeijra Sjö ok ríki, það kalla mannverur Örlög, Sköp.

10. (b): Á því stundi, útfrá þessum niðursökktu þáttum Guðs, hljóp þá Orð Guðs fram til ins Hreina Verks Náttúrans, sem á sér innibúandi einínga með þessu inu verksama Hugi. Ok frumefnin þöj niðursökktu, urðu eftir þar, án Vits ok án Ræns, til þess að framveígis verka sem hreint materíi, sem sjálft Efnisheimið.

11. (c): Hugið ið Skapandi, eijtt nú orðið með Skynseminu, – Henþví sem umlyk svið öll alheimsins ok spinn þöj með snældi sínu, – fer að snúa sköpunum sínum í hríngiðum, ok læt þöj snúast íkríng frá upphafi án byrjuna, til endis án nokkurs endis. Því hringferli sviðanna á byrjun sína þar sem það end, einsok Hugið það oksvo ger.

Ok frá inum niðursökktvu þáttum, barþa Náttúrið fram af sér vitlaust líf; því Henþa réttþa ekki út Skynsemið (Logos) til þess. Loftið barþa fram vængjuð hlut öll, Vatnið hlut allskyns sem synda kunna, ok Jörð-ok-Vattn geíngu skilin veg, einsok Hug það vilþa. Ok frá brjóstum sínum barþa Jörð, þöj líf sem þenþa áttþa í sér, fjóurfætlínga öll ok skriðdýr öll, dýr öll bæði vild ok töm.

12. (d): En Hugi Allfæðris, sem ver Líf ok Ljós, framskapþâ Mann eítt, eítt Mannver Henþví sjálfu Jafnvert, ok varþâ svo fánginþ ásti af henþví, sem væri henþa burð eítt, þ.e barn Henþes eigið; því henþa, þetta mannver, verþâ virkilega afar fögurþ! Án samanburðs var fallegt mannver þat, ímynd eítt ok líking Skapars síns!

Svo sannarlega, já sannarlega, varð Guð fánginþ ásti af myndi ok líkíngi Sjálfs Síns; ok Henþa veittþâ at Henþví öll sköpunu Sín, – já, allt það sem Henþa hafþâ gert, – fyrir Henþa, burð Henþes, at hafa sjálft at eigni.

13. (a): Ok þá er Mannver það með miklu athygli hafði virt fyr sér Meistarað, það ið Skapandi, í sjálfum sköpunugerðum Henþes í Fæðrinu, vildi henþa líka sjálft gera, sjálft forma ok mynda, ok sjálft vera Skapandi Meistara eítt; þess vegna skildist henþa frá Fæðrinu, með blessuna Henþes, ok færðist svo yfir í þöj in verksömu baugagörð tilversins.

Ok þá er Henþa síðan, eftir þetta, skyldi eiga fullt heimild, ok vald allt í verksemi sínu, athugaði henþa ok skoðaði vandlega sköpuna Meðburða, þ.e. Systkyna sinna, þeijrra Hersanna Sjö, en Þöjr aftur fylltust miklu ásti til Henþes, ok sérhver þeijra gaf Henþví hlutdeild í sínu eigin skipulægi ok kerfisgjörðum sínum.

Ok eftir að Henþa þannig hafði náð að vel þekkja ok skilja innra kjarna þeijra, ok eftir að hafa orðið þáttakanda eítt í eðli þeijra, lék Henþví mikið hug á að brjótast ígegnum byrgi myrkrisheimanna ok undirkasta hugi sínum, vald það sem yfir Eldunni er.

14. (b): Ok, eftir að svo hafa náð valdi yfir öllum dauðlegum verum alheims, ok hlutum ok dýrum vitrænslausum, draup Henþa ásýni sínu niður ígegnum Samstillið, ígegnum Harmoníið, ok yfirvann ok braut þar mátt baughríngis þess, ok sýndþa svo, ok birtþa, inu Niðursökkta Náttúra þarundir, það Fegurð – er bara Mynd eítt Guðs get átt.

Ok þegar henþa, nátturað ið niðursökkta, sá birtíngismynd þess fegurðs sem aldrei get sefjað um of, ok sáþa líka Henþa sem þarí birtist henþví, ok sem nú áttþa í sjálfu sér hvert ok eitt agn af orki Hersanna Sjö, ok að auki Guðs Eigið form, – þá brosþa henþa, ið niðursökkta náttúra, – já, þá brosþa henþa glatt út af Ásti sínu, Innilegu.

Ímynd ins fallegasta Mannsforms hafþa henþa nú feíngið séð í Eígin Vatni sínu, ok skugga Henþes á Jarði sinni eiginni!

Ok þá er Henþa þannig hafþa birt henþví sjálft Fegurð Guðs, ok séð mynd sitt ok líkínga inni í henþví, þá elskþa Henþa nátturað ið niðursökkta – ok vildþa æ vera ok lifa í henþvi.

En með viljinu því kom verkið, ok þannig kveikþa Henþa til Lífs, það form ok það mynd, sem áður var tómt, rænslaust.

Ok Náttúrað tók ástaefni sitt ok hjúpþa sik fullkomlega ok þétt kríngum það, ok Þöjr blönduðust saman, því Þöjr voru – Elskhug eín.

15. (c): Ok þar af er Mannverið, útyfir öll önnur lífver í Heimi öllu, eijtt tvöfalt ver; það er dauðlegt ver, vegna líkhams þess, ok það er ódauðlegt ver vegna undirstoðs þess í inu innra, ekta ok eilífa Mannveri.

Þrátt fyr at henþa þannig séi alls án eigin lífláts ok eigi ok valdræði yfir öllu, þá á henþa sér þó þjánínga þöj öll sem dauðleg ver öll eiga vit at búa, ok er, – einsok öll önnur ver, – Örlögunum undirköstuð.

Þannig, þótt henþa séi hátt hafið yfir Samstillið ok því æðra, þá ver henþa þó þræl eítt í því ok undir því. Ok þótt henþa séi eítt Mann-Kon, af Fæðrinu, sem sjálft er mann eítt ok kon eítt ok drottnar alvakið án svefns, er henþa þó, ólíkt Fæðrinu, æ yfirbugað af djúpu svefndrúnga.

16. (d): Þá talþâ hug mitt ótt ok sagþâ: Líka sjálft ék elska þessi orð ok þetta tal! Kenndu mér meira! Ger þú þat!

Seígjþâ Mannhirðið: Þetta ver Hulindómit sem haldit hef verit leyndu til þessa dags.

Náttúrat, umfaðmat af Mannverinu, framberþâ undur eín, svo unaðsleg undur útyfir öll undur. Því, svo sem henþa hefþâ þat eiginleik að vera í samræmi við þöjr Sjö, – sem, einsok Ég seigjþâ, veru af Elds- ok Andanáttúra, – svo tefjþâ henn ekki, heldr hraðþâ sér, ok berþâ umsvifalaust fram sjö “Mönn” eín, í samræmi við inra kjarna ok eðli þeijra Sjö, eijtt Mann-Kon eítt sem Henþa svo hefþâ til upphæðis.

Við þetta seigjþâ ék: Óh Mannhirði! Ék er nú uppfyllþé miklu ástríði ok mik láng mjök at hlýða á þetta. Hættu því ekki at kenna!

Seigjþâ Mannhirðið: Ver þá í hljóði, því eigi hef Ék enn undit upp af því inu fyrsta samræði (logoi).

Vísst! Seigjþâ ék: Nú ver ék hljóðþé!

17. (a): Svoleiðis, – eins ok Ék hef sagt, – var tilurða Þeijra Sjö: Jarðið var Kon, ok Vatn henþes þrúngið lostum; þroska sitt tók henþa frá Eldi, en Anda frá Eteri. Þannig bar Náttúrað fram ramma þöj ýmis sem passa formi Mannversins.

Ok Mannverið, af Ljósi ok Lífi, breyttist til Sáls ok Hugs – að Sál varð Lífið, að Hug Ljósið.

Ok á slíkt hátt héldu öll hlut sinnisheimsins áfram að vera ok verka, allt leiðið ið lánga til endaloka þeijra ok nýrra upphafa.

18. (b): Hlýddu nú á eftirstöðvu frásaga þessa (Logos) sem þik fýs að heyra.

Þar eð tímaskeiðið nú kom til endis, voru bindínga þöj öll sem héldu þeijm saman, leyst upp af Guðs Vilji. Öll dýr, – mann-kon voru þöj, tvíkynja, – voru samtímis með Mannverinu leyst frá sjálfum sér, þannig að sumt þeijra urðu að mestu mann eitt, sumt sömuleiðis, að mestu kon eítt.

Ok umsvifalaust – í Heilögu Orði Sínu – talþa þá Guð ok sagþa:

– Aukið yður í aukníngi yðar! Margfaldið yður í margfeldni yðar, öll þér sköpunu ok lífver sem til eru!

– Ok mannver það sem á ok veit sik eiga Hug í sér, viti einnig að nema ok skilja að í sjálfgri sér er henþa ódauðlegt ver eítt, ok að orsök dauðis henþes er Ástið, – þrátt fyr að Ástið, Kærleikið, Hjartað, reyndar sé Allt.

19. (c): Þá þegar, er Henþa sagþa þetta, orsakþa Forsýn Henþes, gegnum Örlögin ok Samstillið, samför þeijra ok upphöf kynslóðanna. Af þeijm sökum voru öll lífver margfölduð, hvert ok eijtt eftir sínu eigin gerði ok tegundi.

Ok henþ, sem þannig hafþa náð að nema ok skilja sjálfga sik, hafþa ok náð því Góða sem geíng útyfir jafnvel ofgnótt öll. En henþ, sem gegnum ást er leið af vegi mans, til villis henþes, henþa eyð ásti sínu á líkhamað – ok henþa verð eftir, ráfandi hálft rænslausþ í Myrkrinu, ok henþa mun sannarlega, gegnum skynvit sín, líða hlutkost Dauðsins.

20. (d): Hvat get þá verit villi eítt svá mikit, sagþâ ék, er þöjr óvitandi mannver öll drýgji, at þejm fyr þat mundþu verða frátekið ódauðleikið, þat sem þöjr þó eiga?

Þú virðist, ó þú! seígjþâ Henþa, ekki hafa hlustat á þat sem þú heyr! Bjóðþâ ék þér ekki at hugsa?

– Jú, vísst! Ok ék hugs, virkilega, ok ék munþâ orð þín öll, ok ék þakka þér, seígjþâ ék.

En ef þú hugleiðþâ þetta nokkut, seígjþâ Henþa svo, seigj mér þá: Af hverju eiga þöj öll, sem nú veru í Dauðinu, skilit at deyja?

– Þat ver, svar ék, vegna þess at drúngslegt, dapurt ok gleðissnautt Myrkur ver róta ok grunna sjálfs efnisviðsins; ok frá því kemþâ þenn in Vota Náttúra;

Ok, seígjþâ ék enn, ok af því verþâ líkhamað í sinnisheiminu samanþjappat ok steypt, ok frá þessu líkhama dreg svo Dauðið fram Vatn sitt, þ.e. nærínga sitt.

21. (b): Vel tal þú, ó þú, er þannig tal. Ék, Hug, sjálfug ék, er með mannverum helgum ok góðum, þeijm inum hreinu ok miskunnsömu, þeijm er dyggðugt lifa.

Slíkum mannverum er nærveri mitt til hjálps, ok umsvifalaust fá þöjr innra þekkínga ok kynni eítt af öllum hlutum (gnosis), ok, með hreinlífi sínu, vinna þöjr sér ið Guðdómlega Ást Fæðrisins. Þöjr gera ok Henþví eitt heitt ok innilegt þökksgjerð, biðjandi Henþa um blessuna Henþes, ok þöjr syngja Henþví sálm sitt, þrúngið til Henþes brennandi ásti.

Ok þá er þöjr – þegar það tímið er inni – gefa upp líkhama sitt til jarðnesks dauðis, þá snúa þöjr sér í andstyggði frá nautnum ok lostaæsíngum þess, þá er þöjr vel þekkja ok vel vita hvaða hlut ok verk þöj vinna. Nei, það er Ék, Hugið, sem læt þessi válegu iðji líkhamans, ekki koma til náttúrlegs fullnaðs síns. Því ék stend þar í dyrunum, ok ék set lok fyrir öll þöj inngánga, – ok hegg sundur öll þöj sinnisgerð, – sem lág, ill, ok váfeing meígin ok mögn í sér hafa.

23. (c): En frá hinum, frá þeijm mannverum er án Hugs eru, þeijm vondu ok siðspilltu, þeijm öfundssjúku ok ágjörnu, þeijm sem reisa sér varnarmúr ok baugagörð kríngum guðleysi sitt sem þöjr elska svo mjök ok una, – frá þeijm er ék víða fjarri.

Þeijm er nærri Eíngli eítt Hefnínga, ok þenþa er hjá þeijm, ok þenþa pín þöjr, mat eldið, eyk þar eldi að eldi undir þeijm; ok kast sér yfir þöjr gegnum skynvit þeijra, ok læt þannig vaxa vilji þeijra, ok sjálft lostið til að brjóta vébönd öll, svo að þöjr kallþi yfir sik ennþá meiri kvöl ok þjáníngu, margfölduð, ok aldrei, aldrei munþi láta af laungunum sínum ok þráhyggjum til þess sem illt er ok öfugsnúið, – saðningslaust keppandi eftir því öllu, í Myrkríndu.

24. (d): Vel ok vandliga hef þú kennt mér, ó Hug mitt, eins ok ék hef viljat af þér. Ok nú, – ék bið þik, – seígj þú mér þá eiithvað um þat sem ræð í Hæðum Uppi varðandi mitt eigit Endurkom.

Þessu svarþâ Mannhirðið: Þegar til stend at uppleysa efnislíkhamað, þá skalt þú fyrst gefa upp þat at undirkastast þeijm breytíngisferlum sem við því taka. Þannig hverf frá þér þenþa lífsmóta sem var þitt í lífinu, ok þú fórn þá ok lífsvegi þínu, en þá tæmdu orkumegni sínu, til Eínglisins. Skynvit líkhamans hverfa þá tilbaka til róta sinna, verða aðskild frá hverju öðru, ok rísa svo upp aftur sem orkumögn eín; en ástríði ok losta öll draga sik tilbaka til þess náttúra sem rænslaus ver.

25. (a): Ok þannig er það, að mannverið, straks eftir hið jarðneska dauði sitt, hraðar sér upp gegnum hæði öll Samstillisins.

Til fyrsta beltis þess gefur henþa Orkumagnið fyr Vöxt ok Rýrnuna; til þess annars, Vond Véli allskyns, afmögnuð; til þess þriðja, Tálavéli ok Lostavéli afmögnuð; til þess fjórða, Sjálfsvald sitt, Dramb sitt ok Hroka sitt, líka afmögnuð; til þess fimmta, vanhelgandi Fífldirfska sitt ok Hvatvísa Ósvífni, bæði afmögnuð; til þess sjötta, Gróðafíkni ok Gróðasókna með Vondum vélum, afsköluð öllu upphafnínga; ok, til þess sjöunda beltis Samstillisins gefur henþa Fals sitt ok Fláræði, einnig afmögnuð.

26. (b): Ok svo, þá er öll mögnuna Samstillisins eru af henþví fláð, ok henþa nú er íklædd sínu rétta Orkumegni, kem henþa til þess Náttúra sem heyr til Henþes ins Áttunda, ok syng þar Fæðrinu lof ok dýrð tilsamans með Þeijm–Sem–Eru.

Þöjr sem eru þar, heilsa henþa kærlega velkomna með gleði sínu ok fögnuði; ok henþa, nú jafngildþ orðinþ þeijm sem þar dvelja, hlýð náið á Orkumegni Upphimnanna (sem eru yfir því Náttúra er heyr til Henþes ins Áttunda) þegar þöjr syngja lofsálm sín á túngumáli eínu sem þeijra er eigið.

Ok svo, í eijnu liði, fara þöjr til heims Fæðrisins; fórna Sjálfug Sjálfgum sér til Kraftanna, ok verða gegnum þetta, þöjr sjálfgar, Kröft eín, ok Orkumegn í Guði. Þetta eru þöj lukksömu endalok þeijra sem unnið hafa innra þekking ok andleg kynni allra hluta (Gnosis) – þetta, að verða sjálfgerþé af Guði, eitt ok samt með Guði.

Hví þá tefja? – Hlýt það ekki að vera einmitt vegna þess, að Þú, – þar eð þér hef svo ríklega verið veitt, – átt að vísa Vegið fram, fyr þöjr mannver sem þess eru Verðug, – ok þannig koma því til leiðis að kynkvísli dauðlegra vera, gegnum Þik, meígi verða af Guði þínu frelsuð?

27. (c): Þetta sagt, blandþa sér Mannhirðið við Kröftin, við Háorkumegni Alheims, en ék, þakksamlega ok með orð eín til blessuna Fæðris Allsherjis, varþa frelsuðþ, ok uppfylltþ af öllu því orkumegni úr hæstu hæðum sem hellt hafþa verið yfir mik, ok þrúnginþ öllu því sem hafþa kennt mér Henþa um Eiginleiki Alversins ok Náttúra þess. Þrúnginþ ok af inum háfleygustu Hugsjónum, varþa ék.

Ok ék tók að kenna mannverunum um kærleiksfullt Tilbeiðsli, Guðshollust, Alúð ok Tryggð, ok um Fegurð þess, ok um Gnósis, ið innra þekkínga ok in andlegu kynni alls sem er:

Ó þér fólk! Jarðborin Ver, þér sem hafa gefið ykkur svo að ofdrykkji ok svefnsemi, ok að vanþekkínga á Guði, verið þið algáð nú, látið af offylli ykkar! Hættið að láta ykkur töfrast af forheimskandi höfgum ykkar!

28. (d): Ok þá er þöjr heyrþu, þá komþu þöjr umsvifalaust. Ok ék seígjþâ enn:

Þér fólk! Þér Jarðborin Ver! Hví hafa þér selt yður Dauðinu, þegar þér þó hafið bæði mátt ok meígin at eiga hlutdeildi í Ódauðleikinu? Iðrist þér! Iðrist, ó þér fólk, þér sem gánga hönd í hendi með Ránglætinu! Þér sem bjóða Fáviskanu til borða yðvar! Far burt út úr ljósi Myrkrisins, ok, þess í stað tak, tak þátt í Ódauðleikinu! Afneitið Glötunu yðvar!

29. (a): Ok nokkur þeijra, með grett eín í andliti sér, hurfu frá mér, ok gáfu sik sjálfga Helstefninu; önnur, hinsvegar, beiddust kennslis af mér, ok köstuðu sér að fótum mér.

En ék bað þöjr sik upp reisa. Ok ék varð svo leiðtogi eítt Mannverukynþáttsins til heimilis þess, kenndi þeijm Orðin (logoi), ok hvernig ok á hvaða hátt þöjr munu frelsuð verða. Ék sáði í þeijm Vísdómsorðunum (logoi); Dauðulaust Vattn, Lífsins Vatn, var þeijm borið að drekka.

Ok þegar liðið var að aftni ok geisli sólu voru farin að setjast, bað ék þöjr að gera Guði þakkangerð. Ok þá er þöjr höfðu lokið þennri þökknu, fór hver ok ein þeijra til síns eígin Hvílisstaðs.

30. (b): En ék skráþa í hjarta mér velgjörnínga Mannhirðsins, ok með öllum vonum mínum uppfylldum, fagnþa ék, já, meir en fagnþa ék, því að svefn líkhams míns varð að vakníngi sálsins, ok þegar ék lokaþa augum mínum – birtust mér sönn sýni, þrúngin inu Hljóðlausa Góða, ok þegar ég bar fram orð mín (logoi) gátu þau af sér hlut góð ok dásamleg.

Allt þetta kom mér frá Hugi mínu, þ.e. frá Mannhirðinu, Orði (Logos) alls snillisgáfs, en gegnum Henþa, ok með Henþví, innblásinþ Guði, kom ék till ins Hreina Sannleiks. Þaraf þetta, að ék af sáli mínu öllu ok af öllu mætti mínu, gef þakkan mína innilega, til Guðs-Fæðris.

31. (c): Heilögþ er Þú, ó Guð ok Fæðri allsherjis!

Heilögþ er Þú, ó Guð, Hvers Vilji fullkomn Sjálft Sik af eigin Kröftum!

Heilögþ er Þú, ó Guð, sem Vill vera Vituðþé ok Er vituðþé af Þínum eígin!

Heilögþ er Þú, ó Guð, sem med Orði Þínu (Logos) Skap Öll Hlut þöj Samræmdu sem til eru!

Heilögþ er Þú, ó Guð, Hvers Mynd ok Líkínga Al-Náttúrað gefið hef verið!

Heilögþ er Þú, ó Guð, Hvers Form, Hvers Mót, Náttúrað Aldrei sjálft hefði getað gert!

Heilögþ er Þú, ó Guð, Máttugra en Mátt Öll tilsamans!

Heilögþ er Þú, ó Guð, sem Yfirskríð Upphefð öll ok Yfirburð!

Heilögþ er Þú, ó Guð, ok Betri en nokkurt lofgerð get lýst!

Tak Þú á móti hreinu fórni hugs míns, frá sál ok hjarta eínu til Þín uppstrektu, Ó Þú, Þú Óseígjanlegþa! Þú, sem alls Ekki Má með Vörum neinum Mæla! Þú, Hvers Nefnu ekkert nema Þögnað Eítt fær fram borið!

32. (d): Ljá eyru mér sem bið þess, at in sameiginlega eðliseigind Allveraðs (Gnósis), aldrei muni bregðast mér; ok fyll Þú mik af sjálfu Orkumegni Þínu, fyll mik ok af Náði Þínu, svo að ék meígi gefa Ljós til þeijra sem enn vera í fávitski um Mannverukynþáttið, þessi Systkyn mín, Meðburð mín, Bræðri ok Systri, sem ok öll vera Burð eín Þín.

Því að þetta, sem ver Lífsins Stefna, hef ék trú á, ok vitna um. Ok ék fer til Lífs ok Ljóss.

Blessuðþ ver Þú, Ó Fæðri! [Þú sem er bæði Mæðri ok Feðri!] Manver Þín munu öll heilög verða, einsok ok Þú ver heilögþ, þá er Þú hef veitt Henþví at fylli Heimild Þitt AT VERA!

[32. (a): Ljá eyru mér sem bið þess, að hin sameiginlega eðliseigind Allveraðs (Gnósis), aldrei muni bregðast mér; ok fyll mik af sjálfu Orkumegni Þínu, fyll mik ok af Náði Þínu, svo að ék meígi gefa Ljós til þeijra sem enn eru í fávitski um Mannverukynþáttið, þessi Systkyn mín, Bræðri ok Systri, Meðburð öll sem ok eru Burð eín Þín. Því að þetta, sem er Lífsins Stefna, hef ék trú á, ok vitna um! Ok ék fer til Lífs ok Ljóss! Blessuðþ er Þú, Ó Fæðri! Manver Þín munu öll heilög verða, einsok ok Þú er heilögþ, þá er Þú hef veitt Henþví að fylli Heimild Þitt AÐ VERA!]

+ + +

Smellur/Hlekkjur:

Til Lokanótu 5***** um þenna týpu einkynju

Til kapítulu 2.1. um strúktúru ok tekstaprufu 1 (Mannhirðí alheims)