Mér sýndist Vera eín, gríðarlega mikil, ok meira en það, að umfángi algjörlega takmarkalaus, kalla nafn mitt ok seígja: Hvað vilt þú heyra ok sjá, ok hvað hefur þú hugsað þér að læra ok vita?

2. Ok ék seígji: Hver ert þú?

Henn seígjir: Ék er sú sem er Hirða Mannveranna (Pöjmandres), Allsherjarhuga allrar snillugáfu; Ék veit hvað þú þráir, ok Ék er með þér allstaðar

3. Ok ék svara: mik lángar að læra um þæjr hlutur sem eru til. Mik lángar að skilja náttúru þeijra, ok þekkja Guð. Þetta er, sagði ék, það sem mik fýsir að vita.

Henn svaraði mér þannig: Halt þú í hugu þér öllu því er þik lángar til að vita, ok Ék mun það kenna þér.

4. Henn skipti ok svipu sinni við þessi orð, ok samstundis, á eijnu augnabliki, voru allar hlutur opnaðar fyrir mér, ok í óendanlegri sjónhverfíngu fæ ék séð þá er allar hlutur urðu Ljós – Ljúft, Unaðslegt Ljós! Ok ék starði, sem bergnuminþ, töfraðist.

En eftir litla stundu lagði sik Myrkur yfir sumt af þessu. Þrúngið ógnu, var það, ok drúngulegt, ok það hringaði sik í bugðandi fellíngum, svo að mér fannst það vera ormu líkt.

Ok Myrkur þetta ummyndaðist svo til Vætu; til Votrar Náttúru af einhverju tagi breyttist það, sem svo, frammi fyrir augum mínum, slaungvast um með slíkri mátu að því verður einganveginn með orðum lýst. Belgjandi út frá sér reykjarmökku, sem lægi þenn af eldi brennandi, stynjandi átakanlega, ymjandi harmstöfum ok sárum kveinum, – slíkum, að ekkert mannverumál nær að útseígja það, né útmála.

5. Ok þar á eftir, öskur eitt, alls óskiljanlegt, sem gekk út frá því sem væri það Radda Eldunnar.

Þá, út úr Ljósinu [….] steig Orðið hið Helga (Logos) niður í þá Náttúru. Ok uppávið til hærri hæðu, hljóp hrein Elda frá hinni Votu Náttúru; Ljós var það, skjótt ok verksamt, einsok Ljósið ávallt er.

Ok einnig Loftið, sem líka er létt, fylgdi á eftir Eldunni; út frá Jörðu-ok-Vatni reis það upp til Eldunnar, ok virtist svo eins ok hánga útfrá þenni.

En Jarðan-ok-Vatnið héldu áfram að vera svo samanblönduð, að eíngi gat úrskilið Jörðu frá Vatni. Þó var þeijm unnt að heyra, sökum þess að Öndu-Orðið (Logos) gegnsýrði þöjr.

Ok meðan Henn þannig talaði, starði Henn leíngi í augu mér, svo að ék skalf fyrir augliti Hengvar.

En þá er Henn reisti höfuð sitt ok kinkaði því móti mér, þá sé ék í Hugu mér Ljósið, en nú í Veldi ok Myndugleiku sem eíngi gæti mælt eða myndað, ok Kosmosið, Alheimuna, í viðáttu aukna útyfir allar takmörkunur ok skorður, ok að Eldan, sem umgirt var á allar vegur af þennri Hæstu Máttu ok Megnu, var nú yfirbuguð, ok hafði stöðvast.

Ok þá er ék sá hlutur þessar, skildi ék, fyrir tilstilli Orða Mannhirðunnar (Logos).

8. En á meðan ék enn var í voldugri undrunu, sagði Henn við mik: Þú knátti áskoða í Huginni, Úrmyndu þá án endíngu, þá Úrmótu sem áður er en nokkuð var.

Þannig talaði til mín Mannhirðan.

Ok ég seígji: Hvaðan koma þá frumefni ok grunnþáttur allar Náttúrunnar til sögunnar?

Þessu gef Henn sem svöru mér: Frá Guði ok Vilju hengvar, koma þæjr. Náttúran tók á móti Orðinu (Logos), ok á meðan hún einblíndi með starandi augnaráði á Alheimu-Fegruna, þá afmyndaði hún þá sömu, ok með eigin efnisviðum ok frumsköpunum sála, gerði sik sjálfga að Alheimu.

9. En Hugan (sem er Guð), – sem bæði er eín Manna ok eín Kona, Ljós og Líf, – bar fram aðra Hugu af Orðinu, til að gefa hlutunum myndur ok formur, sem svo (í eigínleiku sinni að vera Guð af Eldi ok Öndu) skapaði Sjö Valdhöfur/Hersur, sem síðan umluktu í sér alla þáverandi sinnisheimu, – en sjálfa stjórnu þeijra ok ríki kalla mannverur Örlögur, Sköp.

10. Á þeirri stundu, útfrá þessum niðursökktu þáttum Guðs, hljóp þá Orð Guðs fram til ins Hreina verks Náttúrunnar, sem á innibúandi einíngu með þessu hinu verksama Hugi. Ok frumefnin niðursökktu, urðu eftir þar, án Vits ok Rænu, til þess að framveígis verka sem hrein matería, sem efnisheima.

11. Hugan sú Skapandi, eijn orðin með Skynsemunni, – Henni sem umlykur svið öll alheimunnar ok spinnur þæjr með snældu sinni, – fer að snúa sköpunum sínum í hríngiðum, ok lætur þæjr snúa íkríng frá upphafi án byrjunu, til endu án endu. Því hringferli sviðanna á byrjunu sína þar sem það endar, einsok ok Hugan gerir.

Ok frá hinum niðrsökktu þáttum, bar Náttúran fram af sér vitlaust líf; því Henn rétti ekki út Skynsemuna (Logos) til þess. Loftið bar fram vængjaðar hlutur; Vatnið hlutur sem synda kunna, ok Jörð-ok-Vattn geíngu skildar vegur, einsok Huga það vildi. Ok frá brjóstum sínum bar Jörð, þöj líf sem hún átti í sér, fjóurfætlíngur ok skriðdýr öll, dýr bæði vild ok töm.

12. En Hugan Allfæðru, sem er Líf ok Ljós, framskapaði Mönnu eína jafnverða Henngi sjálfgri, ok varð svo fángin ástu af henngi, sem væri henn eígin barna[1] hengvar; því henn var afar fögur, án samanburðu falleg sú mannvera, ímynda ok líkinga sköpuru sinnar. Svo sannarlega varð Guð fángið ástu af myndu ok líkíngu sinni eiginni; ok Henn veitti henngi allar sköpunur sínar, allt það sem Henn hafði gert að eignu að hafa.

13. Ok þá er Mannvera sú með mikilli athyglu hafði virt fyrir sér Meistöruna, þá ina Skapandi, í sjálfum sköpunugerðum Hengvar í Fæðrunni, vildi henn líka sjálfug gera, forma ok mynda, ok sjálfug vera Skapandi Meistara eín; þess vegna skildist henn, með blessunu Hengvar, frá Fæðrunni, ok færðist yfir í þæjr hinar verksömu baugagörður tilverunnar.

Ok þá er Henn síðan, eftir þetta, skyldi eiga fulla heimildu, ok vald allt í verksemu sinni, athugaði henn ok skoðaði vandlega sköpunur meðburða[2] sinna, þeijra Hersanna Sjö, en Þöjr aftur fylltust ástu til hengvar, ok sérhver þeijra gaf henngi hlutdeildu í sínu eigin skipulagi ok kerfisgjörðum sínum.

Ok eftir að Henn þannig hafði náð að vel þekkja ok skilja innri kjörnu þeijra, ok eftir að hafa orðið þáttakanda í eðli þeijra, lék Henngi huga á að brjótast í gegnum byrgi myrkurheimanna ok undirkasta hugi sínu, vald það sem yfir Eldunni er.

14. Ok, eftir að síðan hafa náð valdi yfir öllum dauðlegum verum alheims, ok hlutum ok dýrum vitrænulausum, draup Henn ásýnu sinni niður ígegnum Samstilluna, ígegnum Harmoníuna, ok yfirvann ok braut þar máttu baughríngja þennar, ok sýndi svo ok birti hinni Niðursökktu Náttúru þar undir, þá fegurðu sem bara mynda Guðs getur átt.

Ok þegar henn, nátturan sú niðursökkta, sá þá birtíngumyndu fegurðar sem aldrei getur sefjað um of, ok sá ok henja sem þar birtist henngi, ok sem nú átti í sjálfri sér hverja ok eina ögnu af orku Hersanna Sjö, ok að auki Guðs Eigið form, – þá brosti henn, sú niðursökkta náttúra, – þá brosti henn glatt út af Ástu sinni innilegri.

Ímyndu hins fallegasta forms Manns eíns hafði henn nú séð í eigin Vatni sínu, ok skuggu Hengvar á Jörðu sinni, eiginni!

Ok þá er Henn þannig hafði birt henngi sjálfa Fegru Guðs, ok séð myndu sína ok líkíngu inni í henngi, þá elskaði Henn Þenna ok vildi vera ok lifa í Þenni.

En með viljunni þeirri kom verkið, ok þannig kveikti Henn til Lífs það form ok þá myndu sem áður var tóm, án rænu.

Ok Náttúran tók ástarefni sitt ok hjúpaði sik fullkomlega ok þétt kríngum það, ok þau blönduðust saman, því Þöjr voru nú

– Elskhugur.

15. Ok þar af er Mannveran, útyfir allar aðrar verur á Jörðu, ein saman tvöföld; dauðleg, fyrir sökur líkhömu hennar, ok ódauðleg vegna undirstöðu sinnar í hinni innri, ekta ok eilífu Mannveru.

Þrátt fyrir að henn þannig sé alls án eigin lífláts ok eigi ok valdræði yfir öllu, þá á henn sér þó þjáníngur þæjr sem dauðlegar verur hafa, ok er Sköpunum undirköstuð.

Þannig, þótt henn sé hátt hafin yfir Samstilluna ok henni æðri, þá er henn þó þræla eín í henni ok undir henni. Ok þótt henn sé Mann-Kona, af Fæðrunni sem sjálfug er manna ok kona ok drottnar alvakinþ án svefnu, er henn þó, ólíkt Fæðrunni, æ yfirbuguð af svefndrúngu.

16. Þá brast út huga mín ok sagði: Líka sjálfug ék elska þessi orð! Kenndu mér meira! Gerðu það!

Sagði Mannhirðan: Þetta er Hulindóman sem haldið hefur verið leyndri til þessarar dögu.

Náttúran, umföðmuð af Mannverunni, frambar undrur eínar, svo unaðslegar undur útyfir allar undur. Því, svo sem henn hafði þá eiginleiku að vera í samræmi við þá Sjö, – sem, eins ok Ék sagði þér, eru af Eldu- ok Öndu-Náttúru, – svo tafði henn ekki, heldur flýtti sér, ok bar umsvifalaust fram “Mönnur” sjö, í samræmi við innri kjörnu ok eðli þeijra Sjö, eijna Mann-Konu sem hófst til upphæða.

Við þetta sagði ék: Óh Mannhirða! Ék er nú uppfylldþé mikilli ástríðu ok mik lángar mjök að hlýða á þetta. Hættu því ekki!

Sagði Mannhirðan: Vertu þá í hljóði, því eigi hefi Ék enn undið upp af þeirri hinni fyrstu samræðu (logoi).

Vísst! Sagði ék: Ék er í hljóði nú!

17. Á slíka vegu, þannig, – eins ok Ék hefi sagt, – var tilurða Þeijra Sjö. Jarðan var Kona, ok Vatn hengvar þrúngið lostum; þrosku sína tók henn frá Eldu, en Öndu frá Eter. Þannig bar Náttúran fram römmur þæjr sem passa formum Mannverunnar.

Ok Mannveran, af Ljósi ok Lífi, breyttist til Sálu ok Hugu – að Sálu varð Lífið, að Hugu Ljósið.

Ok á slíka vegu héldu allar hlutur sinnisheimunnar áfram að vera ok verka, alla leiðu til enduloka þeijra ok Nýs Upphafs.

18. Hlýddu nú á eftirstöðvur frásögu þeirrar (Logos) sem þik fýsir að heyra.

Þar eð tímaskeiðið nú kom til enda, voru bindíngur þæjr allar sem héldu þeijm saman, leystar upp af Vilju Guðs. Allar dýrurnar, – mann-konur voru þæjr, tvíkynjur, – voru samtímis með Mannverunni leystar frá sjálfum sér, þannig að sumar þeijra urðu að mestu manna, sumar á sömu háttu, að mestu kona.

Ok upsvifalaust talaði þá Guð í Heilögu Orði Sínu:

– Aukið ykkur í aukníngu ykkar, margfaldið ykkur í margföldnu ykkar, allar þér sköpunur ok verur sem til eru!

– Ok mannvera sú sem á ok veit sik eiga Hugu í sér, viti einnig að nema ok skilja að henn er í sjálfgri sér ódauðleg vera, ok að orsökur dauðu hengvar sé Ástin, – þrátt fyr að Ástin reyndar sé Allt.

19. Þá þegar, er Henn sagði þetta, orsakaði Forsýna Hengvar, gegnum Örlögurnar ok Samstilluna, samförur þeijra ok Upptökur Kynslóðanna. Af þeijm sökum voru allar tilverur margfaldaðar, hver ok eijn samkvæmt sinni eigin gerð ok tegundu.

Ok henn, sem þannig hafði náð að nema ok skilja sjálfga sik, hafði ok náð því Góða sem gengur útyfir jafnvel ofgnóttur allar. En henn, sem gegnum ástu sem leiðir afvega, eyðir ástu sinni á líkhömuna – henn verður eftir, ráfandi hálft rænulaus í Myrkrinu, ok henn mun sannralega líða gegnum skynvitur sínar, hlutkostur Dauðans.

20. Hvað getur verið svo mikil villa, sagði ék, sem þæjr óvitandi mannverurnar drýgja, að þöjr myndu fyrir það verða fráteknar ódauðleikunni?

– Þú virðist, ó þú! sagði Henn, ekki hafa hlustað á það sem þú heyrir! Bað ék þig ekki um að hugsa?

– Jú, vísst! Ég hugsa, ok ék man orð þín öll, ok ék þakka þér, sagði ék.

– En ef þú þó hugleiddir þetta nokkuð, ok hefur heyrt, sagði Henn svo, seigðu mér þá: Af hverju eiga þöjr, sem eru í Dauðunni, skilið að deyja?

– Það er vegna þess, svara ék, að drúnguleg, döpur ok gleðusnauð Myrkra er róta ok grunna sjálfrar efnisviðunnar; ok frá henni kom jú hin Vota Náttúra;

– Ok, sagði ék enn, ok af henni var líkhaman í sinnisheimunni samanþjöppuð ok steypt, ok frá þeijri líkhömu dregur Dauðan fram Vötnu sína, ok næríngu sína.

21. – Rétt var þín hugsuna, ó þú! En hvernig skal þá, meinar þú, >>Henn sem þekkir sjálfga sik, koma til Hengvar<<, eins ok Guðs Orð hefur skírt frá að svo skuli ske?

Ok ék svaraði: Fæðra Allsherju er Ljós ok Líf, frá Henngi var Mannveran alin.

– Satt seígir þú, þegar þú talar þannig. Ljósið ok Lífið er Guð-Fæðra ok frá Henngi er Mannveran fædd.

– Ef þú svo nærð að skilja að þú sjálfug ert Ljós ok Líf, en að þú nú sért utanfyrir Þöjr, þá munt þú sannarlega koma aftur til Lífs. Svo talaði til mín Mann-Hirðan.

– En seígj mér enn, Huga mín, hrópaði ék, hvernig á ék að koma aftur til Lífs…. því þannig seígjir Guð: >>Sú manna sem hefur Hugu í sér, Látum henja ná að nema, að henn sjálfug er dauðulaus.<< – En hafa þá ekki allar Mannverur Hugu sér!?

22. Vel talar þú, ó þú, er þannig ræðir. Ék, Huga, sjálfug ék, er með mannverum helgum ok góðum, þeijm hinum hreinu ok miskunnsömu, þeijm er dyggðugt lifa.

Slíkum mannverum er nærvera mín til hjálpu, ok þöjr fá umsvifalaust inri þekkingu ok kynni af öllum hlutum (gnosis), ok þöjr vinna sér guðdómlega Ástu Fæðrunnar með hreinlífi sínu. Þöjr gera ok Henngi þakkargjörður, biðjandi Henja um blessunu Hengvar, ok þöjr syngja sálmur sínar, þrúngnar ástu brennandi, til Hengvar.

Ok er þöjr – þegar tíð er inni – gefa upp líkhömu sína til jarðneskrar dauðu, þá snúa þöjr sér í andstyggðu frá nautnum ok lostaæsíngum þennar, þá er þöjr þekkja ok vel vita hvaða hlutur ok verk þæjr vinna. Nei, það er Ék, Hugan, sem mun láta þessar válegu iðjur líkhömunnar ekki koma til náttúrlegrar fullnuðu sinnar. Því ék stend þar í dyrunum, ok ék set loku fyrir alla þá inngaungu, ok hegg sundur allar þöjr sinnugerður, sem í sér hafa lágar, illar, ok váfeíngar orkumegnur.

23. En frá hinum, frá þeijm án Hugu, þeijm vondu ok siðspilltu, þeijm öfundsjúku ok ágjörnu, þejm sem reisa sér varnarmúrur ok bauggörður kríngum guðleysi sitt sem þöjr elska svo ok una, – frá þeijm er ék víða fjarri.

Þeijm er Eíngla Hefníngu nærri, ok þenn er hjá þeijm ok pínir þöjr, matar elduna, eykur þar eldu að eldu undir þeijm, kastar sér yfir þöjr gegnum skynvitur þeijra, ok lætur þannig vaxa vilju þeijra ok lostu til að brjóta vébönd öll, svo að þöjr kalli yfir sik enn meiri kvölur ok þjáníngur, ok aldrei muni láta af laungunum sínum ok þráhyggjum til þess sem illt er ok öfugsnúið, – saðningalaust keppandi eftir því öllu í myrkrinu….

24. Vandlega hefur þú kennt mér, ó Huga, eins ok ék hef viljað af þér. Ok nú, – ék bið þik, – seígj þú mér enn um það sem ræður í Hæðum Uppi varðandi Endurkomu mína eigin.

Þessu svaraði Mann-Hirðan: Þegar til stendur að uppleysa efnislíkhömuna, þá skalt þú fyrst gefa upp þenna að undirkastast þeijm breytínguferlum sem við þenni taka. Þannig hverfur þér það lífsmót sem var þitt í lífinu, ok þú fórnar þá ok lífsvegu þinni, tæmdri orkumagni sínu, til Eínglunnar. Skynvit líkhömunnar hverfa þá tilbaka til róta sinna, verða aðskild hverju öðru, ok rísa svo upp aftur sem orkumeíngdur; en ástríður ok lostur allar draga sik tilbaka til þennrar náttúru sem rænulaus er.

25. Ok þannig er það, að mannveran, strax eftir jarðneska dauðu sína, hraðar sér upp hæðurnar gegnum Samstilluna.

Til fyrstu beltu þennar gefur henn Orkumengnu Vöxtu ok Rýrnu; til þennrar öðru, Vélur Vondsku allskonar, afmagnaðar; til þennrar þriðju, Tæluvélur ok Lostavélur afmagnaðar; til þennrar fjórðu, Sjálfsvald sitt, Dramb sitt ok Hroku sína, líka afmagnaðar; til þennrar fimmtu, vanhelgandi Fífldirfsku ok Hvatvísa Ósvífnu, afmagnaðar; til þennrar sjöttu, Gróðafíknu ok Gróðasóknu með Vondum vélum, afskalaðar allri upphafníngu; ok til þess sjöunda beltis Samstillunnar gefur henn Fals- ok Fláræðu sína, afmagnaða.

26. Ok svo, þegar allar magnanir Samstillunnar eru af henngi fláðar, ok henn nú er íklædd sinni réttu Orkumegnu, kemur henn til þennrar Náttúru sem heyrir til Hinnar Áttundu, ok þar, tilsamans með þeijm–sem–eru, syngur Fæðrunni lof ok dýrð.

Þöjr sem eru þar, heilsa henja kærlega velkomna með gleðu sinni ok fegnu; ok henn, nú jafngild orðin þeijm sem þar dvelja, hlýðir náið á Orkumegnur Upphimnanna, sem eru yfir þennri Náttúru er heyrir til hinnar Áttundu, þegar þöjr syngja lofsálmur sínar á túngumálu eínni sem er þeijra eigin.

Ok svo, í eijnu liði, fara þöjr til heimu Fæðrunnar; fórna sjálfgar sjálfgum sér til Kraftanna, ok verða gegnum þetta, þöjr sjálfgar, Kröftur eínar, Orkumegnur í Guði. Þetta eru þöj lukkusömu endalok þeijra sem unnið hafa innri þekkingu ok andleg kynni allra hluta (Gnosis) – þetta, að verða sjálfgerðar, af Guði, eitt með Guði.

Hví þá tefja? – Hlýtur það ekki að vera einmitt vegna þess, að þú, þar eð þér hefur svo ríkulega verið veitt, átt að vísa Veguna fram, fyrir þöjr mannverur sem þess eru Verðugar, – ok þannig koma því til leiðar að kynkvísla dauðlegra vera, gegnum þik, meígi verða af Guði þínu frelsuð?

27. Þetta sagt, blandaði sér Mannhirðan við Kröftuna, Háorkumegnur alheimu, en ék, þakksamlega ok með orð til blessunu Fæðru Allsherjar, varð frelsuðþ, uppfylltþ af allri þennri háorkumegnu úr hæstu hæðum sem hellt   hafði verið yfir mik, ok þrúnginþ öllu því sem Henn hafði kennt mér um eðli ok eiginleikur Alverunnar ok af hinum háfleygustu Hugsjónum.

Ok ég hóf að kenna mannverunum um kærleiksfulla Tilbeiðslu ok Hollustu, ok um Fegru þennar, ok um Gnósis, hina innri þekkíngu ok andlegu kynni alls þess sem er:

Ó þið fólk! Þið, jarðbornar verur! Þið sem hafið gefið ykkur svo að ofdrykkju ok svefnsemi, ok að vanþekkíngu á Guði, verðið algáðar nú, hættið offylli ykkar, látið af að töfrast af forheimskandi höfgum ykkar!

28. Ok þá er þöjr þetta heyrðu, þá komu þöjr þegar í stað. Ok ék sagði enn:

Þið, jarðborna fólk! Hví hafið þið selt ykkur Dauðunni, þegar þið þó hafið bæði máttu ok meígin að eiga hlutdeildu í Ódauðleikunni? Iðrist! Iðrist, ó þið fólk sem gángið höndu í höndu með Ránglætunni ok bjóðið Fáviskunni til borða ykkar! Farið burt út úr ljósi Myrkrunnar, ok takið þáttu í Ódauðleiku! Afneitið Glötuninni!

29. Ok nokkrar þeijra, með grettur í andliti sér, hurfu frá mér, ok gáfu sik sjálfga Helstefnunni; aðrar, hinsvegar, beiddust kennslu, ok köstuðu sér að fótum mér.

En ék bað þöjr reisa sik upp. Ok ék varð svo leiðtoga eín Mannverukynþáttunnar til heimila þennar, kenndi þeijm Orðin (logoi), ok hvernig ok á hvaða háttu þöjr munu frelsaðar verða. Ék sáði í þeijm Vísdómsorðunum (logoi); Dauðulaust Vattn, Lífsins Vatn, var þeijm borið að drekka.

Ok þegar liðið var að öftnu ok geislur sólu voru farnar að setjast, bað ék þöjr að gera Guði þakkargjörð. Ok þá er þöjr höfðu lokið þennri þökkunu, fór hver ok ein þeijra til sinnar eígin hvílustöðu.

30. En ék skráði í hjarta mér velgjöríngur Mannhirðunnar, ok með öllum vonum mínum uppfylldum, fagnaði, já, meir en fagnaði. Því að svefna líkhömunnar varð að vakníngu sálarinnar, ok þegar ék lokaði augum mínum – birtust mér sannar sýnur, þrúngnar Góðu án hljóðs, ok þegar ég bar fram orð mín (logoi) gátu þau góðar hlutur, dásamlegar.

Allt þetta kom mér frá Hugu minni, þ.e. frá Mannhirðunni, Orði (Logos) allrar snillugáfu, en gegnum Henja, ok með Henngi, innblásinþ Guði, kom ék till hinnar Hreinu Sannleiku. Þar af þetta, að ék af allri sálu minni ok máttu, gef þökkur mínar innilegar, til Guð-Feðru.

31. Heilögþ ert Þú, ó Guð, Feðra allsherjar!

Heilögþ er Þú, ó Guð, Hvers Vilja fullkomnar Sjálfga Sik af eigin Kröftu!

Heilögþ er Þú, ó Guð, sem Vill vera Vitað ok er vitað af Þínum eígin!

Heilögþ er Þú, ó Guð, sem med Orði Þínu (Logos) Skapar allar hlutur þæjr samræmdu sem til eru!

Heilögþ er Þú, ó Guð, Hvers Myndu ok Líkíngu Alnáttúrunni hefur verið gefið!

Heilögþ er Þú, ó Guð, Hvers formu, Hvers Mótu, Náttúran sjálf Aldrei hefur getað Gert!

Heilögþ er Þú, ó Guð, Máttugri en Allar Máttur tilsamans!

Heilögþ er Þú, ó Guð, sem Yfirskríður Allar upphefður ok Yfirburður!

Heilögþ er Þú, ó Guð, Betri en nokkurt lof!

Tag Þú á móti hreinni fórnu hugu minnar, frá sálu ok hjarta til Þín uppstrektri, Ó Þú, Þú Óseígjanlegþa, Þú, sem Ekki Má með Vörum neinum Mæla, Þú, Hvers Nafn ekkert nema Þögnan Eín fær borið fram!

32. Ljá eyrur mér sem bið þess, að þenn sameiginlega eðlueiginda verundíndu allrar (Gnósis), aldrei muni bregðast mér; ok fyll mik af sjálfri Orkumegnu Þinni, fyll mik ok af Náðu Þinni, svo að ék meígi gefa Ljósu til þeijra sem enn eru í fávisku um Kynþáttíndu, þessar Bruðrur mínar, sem ok eru Sonur Þínar.

Því að á þennari Stefnu Lífíndu hef ék trúu, ok vitna um. Ok ék fer til Lífu ok Ljósu.

Blessuðþ er Þú, Ó Feðra! Manvera Þín mun heilög verðþa, eins ok Þú er heilögþ, þá er Þú hef veitt Henni til fullnustu Heimildu Þína að vera.

+  +  +

[1] Það mun vera ljóst nú, að “barn” = afkoma > það kall ék hér framveígis “burða”, að samspila við “fæðra” sem samorða fyr “faðir” > “feðra” (ok “móðir” > “mæðra”). Bæði “sona” ok “dóttra” Alfæðru okkar verð þá “burða”. Kynhrokuvandamála guðfræðíndu er þar með leyst. “Sá sem” > “þenn sem”, ok “Sona” > “burða”.

[2] “Meðburða” = “systkynja”.

Hlekkjur:

Til lokanótu 1* um Nærgerðu

Tilbaka til Strúktúru tekstaprufu 2.1 (Mannveruhirðu)