[Í vinnslu er að smámsaman snúa þennari fornkvæðu yfir frá núíslensku í fornri skepju (ok reyndar líka útfrá sænsku) til senníslensku, ok svo skýra kvæðu út samtímis. Fornkvæða þenna er töfrandi, kanski ekki sérlega vegna trúulegrar innihöldu þennarar, heldur hvað varð einkar fallega túngu þennar. Fyrsta rúðínd hér að neðan birt kvæðíndu í kennínguformu sinni fornri á senníslensku; við hliðu þennar útbeinínga kenninga kvæðíndu; þar neðanfyr útskíringa á senníslensku; ok að endíngu, kvæðuversan á fornri núíslensku.]
Harmsóla þenn er orta sú in Gamla kanóka
| 1. Há stilla, luktu, heillu,
hreggtjalda, mér, öldur, upp, þú er allar skapþa óðborgu hliðu, góðri; mjúka svá at mættik auka málu gnýundum stála miska bótu af mætri mína fulltíngju þinni.
|
Há stilla hreggtjalda!
þú er skapþa allar öldur luktu mér upp, góðri heillu, hliðu óðborgu; svá at mættik auka mína málu mjúka gnýundum stála (at) miska bótu af mætri fulltíngju þinni. |
|
Há herra himna! Þú sem hef skapað allar mannverur, oppn fyr mér til góðrar lukku hliður óðborgu (öndu) minnar; svá at ék með mætri fulltíngju þinni, meígi auka mjúka málu mína til miskabótu þeijra er stálum gnýja (hermannínda/mannveríndu).
|
|
|
Hár stillir, luktu, heilli, / hreggtialda mér, aldar, / upp, þú er allar skaptir, / óðborgar hlið, góðu;/ mjúk svá at mættig auka / mál gnýundum stála / miska bót af mætu / mín fulltingi þínu.
|
|
|
2. Eíngi þeijra er eldum slaungva – allvisst er þat –Mistu, má, til mærðu, makligar, þér mín drottna, orður finna; Þars, elhöllu, ertu, öllu, skýr konúnga, dýrri því, er rómu linnu runnur rammglyggju of hyggja meígi.
|
Eíngi af þeijm sem slaungva – allvisst er þat – Mistu eldum, get til mærðu þér, drottna mín, makligar fundið orður; Þars, skýr konúnga elhöllu, dýrri ertu öllu því er runnur rammglyggju rómu linnu meígi of hyggja.
|
|
Eíngar slaungvurur spjóta megna að finna þér, drottna mín, maklegar til mærðu orður – þat er allvisst ; þar eð, skýr konúnga stormhöllu, dýrri ertu öllu því, er mönnur sverða ofsaveðru hyggja meígi of.
|
|
|
Engi má elda slöngvir / (allvist er þat) Mistar / maklig orð til mærðar, / minn dróttinn, þér finna; Þars, elhallar, öllu / ertu, skýrr konungr, dýrri, / rómu linns því er runnar / rammglyggs megi of hyggja.
|
|
|
3. Sendu yðvöru öndu einskependa, hreinu mér, þenn er mína gröndu munu, of færi héðan, landa! alls megnþu ekki þollur án fremja þers hengvar súða viggju, er seggjum siða bótu af því hljótist.
|
Eíjnskependa landa! sendu mér yðvöru hreinu öndu, þenn er of færi mína munu gröndu, alls þollur súða viggju, án hengvar, ekki meígþu fremja þers er seggjum af því hljótist siða bótu. |
|
Þú er sjálfug eijn hef skapað landíndur! Send mér hreina öndu þína, þá er burtu færi gröndu munu minnar (syndur mínar); þareð án hengvar megnþu ekki þollur súða viggju (mönnur súðahesta) þers áorka, at af því hlutnist seggjum (mönnum) siðabóta.
|
|
|
Sendu yðvarn anda, / einskepiandi, hreinan / mér, þann er mitt of færi / munar grand héðan, landa! / alls megu ekki þollar / án fremja þess hánum / súða viggs, er seggium / siða bót af því hljótist. |
|
Smellur:
