Þat var siðvenja þeira gunnars ok njáls, at sinn vetr þá hvári þeira heimboð at öðru ok vetrgrið fyri vináttu sakir. nú átti gunnarr at þiggja vetrgrið at njáli, ok fóru þey hallgerðr til bergþórshváls. þá váru þey helgi [ok kona hans] eigi heima. njáll tók vel við þeim gunnari [ok hallgerði]. ok þá er þey höfðu þar verit nakkvara hríð, kom helgi heim ok þórhalla kona hans. þá gekk bergþóra at pallinum ok þórhalla með henni, ok mælti bergþóra til hallgerðar ”þú skalt þoka fyri konu þessi.” hón svarar ”hvergi mun ek þoka því at eíngi hornkerlíng vil ek vera.” ”ek skal hjer ráða,” sagði bergþóra. síðan settiz þórhalla niðr. bergþóra gekk at borðinu með handlaugar. hallgerðr tók höndina bergþóru ok mælti ”ekki er þó kosta munr með ykkr njáli: þú hefir kartnagl á hverjum fíngri, en hann er [maðr] skegglausi.” ”satt er þat,” sagði bergþóra, ”en hvártki okkart gefr þat öðru at sök; enn eigi var skegglaussi þórvaldr bóndi þínun, ok rjett þú þó hánum bana. ”fyri lítit kemr mjer,” seígir hallgerðr, ”at eiga þein mann er vaskastrt er á íslandi, ef þú hefnir eigi þessa, gunnarr!” hann spratt upp ok steig fram yfir borðit ok mælti ”heim mun ek fara – ok er þat makligast, at þú sennir við heimamenni þín enn eigi í annarra menna híbýlum. enda á ek njáli marga sæmð at launa, ok mun ek ekki vera eggjanarfífl þitt.” síðan fóru þey heim. ”mun þú þat bergþóra,” sagði hallgerðr, ”at vit skulum eigi skildi [vera].” bergþóra sagði, at ekki skyldi hennar hlutr batna við þat. gunnarr lagði ekki til ok fór heim til hlíðarenda ok var heima allan þann vetr í gegnum. líðr nú á sumari ok allt til þíngs framan.

Es. Sömu skýríngar gilda hér og við síðustu tota.