Þetta er lykillinn og formáli að Runicon, því rúnakveri er í fyrsta sinn birtir Endurreista norræna fuþarkinn, og dulrænt útskýrir hann

LYKILL SÁ FJALLAR UM ALHEIMSHRÍNGRÁS OG INNRI SAMBÖND HINS EINA SJÁLFS

[Þetta er fyrsta færslan í FB, endurbirt og endurskoðuð 29.okt.22. Í FB-hópnum Máliðjan er fyrirrennari þessa tota að finna gegnum leit í umræðuefni (= #) runicon1 (runicon1 með # framaná)]

Kæru vini! Ár og Friður sé ykkar allra! Ég** verð ekki ýngra, sýnist mér, er og all gamalt orðni nú þegar, og með hverju andataki, og með sérhverju slagi á lyklaborðið sem ég geri eða ekki geri, færist ég nær og nær því sem bíður okkar allra. Ég vil því láta eftir mig eitthað af æfistarfi mínu með rúnunum:

Að botna þennan texta getur verið erfiðleikum undirorpið þeim sem ekki þekkja vel til rúnanna og ekki hafa ástundað alvarleg verk með þeim. En það er reyndar ekki tilgángurinn með honum að vera auðvaldlega botnaður. Þetta er sjálfur Lykillinn að rúnaskylníngi þínum, sá lykill er Óðinn heldur í annari hendi sér (en hann er með Kyndil Logandi í hinni) er hann fórnar Sjálfurt*** Sjálfu Sér. Fórn þín og Vinna, er þá að ná að skilja þennan lykiltexta, og gegum hann rúnirnar, ekki endilega með orðum, – reyndar síður svo – heldur innra með þér, með sjálfu innsæi þínu. Aðeins að því tilskildu mun þér takast að virkja Visku og Mátt þeirra átta Hulinrúna sem umlykja þig. Þær eru kallaðar ”huldar”, ekki bara vegna þess að þær voru af rúnameisturum (ærilum) Norðurlanda, fólgnar, og haldið utan fyrir rúnaröðina, heldur og sökum þess að þær eru dimmar í sjáfum sér, og þarfnast – til að lýsa upp frammi fyrir þér – þess Ljóss sem stafar af kyndli Óðins innra með þér. Búðu þig undir Vinnu í þessu rúnastarfi þínu, því að án hennar, og án Vinnugleði þinnar, verður ekki verkið unnið, og sjálfurt þú, án bjargar frá rúnanna hálfu. –– Gefum nú Óðni orðið:

>>Veit ek, at ek hekk / vindga meiði á / nætr allar níu, / geiri undaðurt / ok gefit Óðni, / sjálfurt sjálfu mér, – / á þeim meiði, / er manngi veit, / hvers hann að rótum renn. // Við hleifi mik sældu / né við hornigi; / nýsta ek niðr, / nam ek upp rúnar, / æpandi nam, / fell ek aptr þaðan. // Þá nam ek frævask / ok fróðurt vera / ok vaxa ok vel hafask; / orð mér af orði / orðs leitaði, / verk mér af verki / verks leitaði.<<

Lykillinn: Þegar þú ert komni til þriðja þráðar vefsins (eða þriðja vafts hans),**** og ert í Hamíngju þinni, á þínum Eigin Stað í tilverunni, Nýfætt og Endurfætt, –– þá ert þú Heilt og Óskipt. Og þá ertu Allt og í Fylli þinni. En þaðan hverfur þú til þess sem Ekki Er. Það er framtíð þín, er ekki verður hjá komist. Og hún*° er án enda.

Þar ert þú, í því sem áður var, að baki Ingwaz–Ing, Ynga Freys þegar hann*° streymir fram Tilveruna úr því sem Ekki Er, og þar ert þú að baki Gebo–Gefnar þegar þau hverfa inn í, og eiga hvort annað, í Parhestunum, Ehwaz–Hross, er í faðmlögum sínum streyma út yfir sjálf sig í Magnaðri Ofurást, og fæða þar af sér Heiminn, þann óskiljanlega og undurfagra, þann sanna og fullkomna í allri sinni vídd og fjölbreytni, – og Hinstu Unun.

Í Hamíngjunni ert þú í Gebo-Gefn, í Hjarta Freyju, er hún*° skoðar Ynga Frey sínun*°° sér og fángar fegurð hans*° og fullkomnun, og ástríðufullt Nemur hann*°, og Elskar.

Í honum*°, í faðmi Ynga Freys, ertu nýdáið og endurnýjað, hlaðið mættinum að Gera Nýtt, einmitt í því eilífðaraugnabliki þá er hann, enn á ný, skapar Það Allt sem Er.

Í Parhestunum ert þú eitt, heilt, og óskipt, og þenn*°°° sem í faðmlögum þeirra einar þau tvö gagnvart heiminum, þau Freyju og Yngva Frey, í því spreíngimegni er tvístrar heimsálinni í þúsundir og aftur þúsundir nanóbrotabrota, er hvert og eitt speíglar, – og í sínu innsta og óhreifða, – Eru sjálft Upphaf sitt, þó án þess að vita það.

Mitt í þessu öllu, og sem eitt þessara óteljandi þúsunda þúsunda, ert Þú. Fyrst sem Kenaz–Kaun, það ert þú sem Kaunin/Sárið, síðan sem Trí-Ísa |||, það ert þú sem Óðinn í Sjálfsfórn sinni til Sjálfs síns, geiri undaðurt**° í fórn til Þess sem er Það Eina og Sanna, en Það ert Þú sjálfurt**°° í Því sem þú, án sauma, ert hluti af. Því að Þú ert Það, þegar, en bara þegar, þú leggur að baki þér Sárið, Kaunin, Ekki-Veruna, og ert Þenn sem þú í rauninni Ert, og ekki sért auri blandaðurt.***°

En það krefst þess að þú takir með þér við Tilkomu þína, þér til Vinstri handar Aðal þinn, Réttlætið og þá Alúð, sem þú átt og ert í Algiz–Elg, Elginum, og Viljann að Vernda þau sem eru Minni Máttar og Innileg.

Og það krefst þess að þú takir með þér, þér til Hægri handar, Vegvalið sem þú átt og ert í Perthró–Perþró sem er Teníngakastið og Auðnan óvissa, grimma og góða –– og að þú þar veljir rétt og gjaldir Gebo–Gefn rausnarlega Gjöf lífs þíns, en sjálfur lykill þess er að Meta og Virða lífið, ekki drepa það, heldur fremja.

Þegar þú þannig skarar framúr því sem þú ert í augnablikinu, og reisir þig upp til þess sem þú í dýpri skilníngi og í rauninni ert, og í þeim anda steypir þér niður í framtíð þína, raungerir þig og umskapar sjálft þig og umhverfi þitt, þá ert þú að lokum í Wunjo–Ósk, hamíngjunni, og Óþala-Óðal, þínum Eigin Stað í heiminum, og líka í Dagaz–Dag, nýrri dögun og endurfæðíngu, á æðra stigi.

En það er þar sem við byrjuðum þennan þátt, þessa stuttu og yfirgrípandi umfjöllun, og þetta er Sjálfsins Eilífa Hríngrás, sem meðal rúnanna er að kalla Rúnir Andlega Vegsins, eða öfugt, Vegur Andlegu Rúnanna, –– en það kemur út á eitt hvort er sagt, því Þú ert, í rauninni og þrátt fyrir allt, einmitt Það! En ekkert er nokkurn tíma alveg eins, nema að vera eitt og hið sama, því hríngrásin er eins og trappa uppávið, þrep eftir þrep, áfram, hærra, áfram, hríng eftir hríng.

Hvernig lesa Rúnirnar: Rúnirnar eiga sér númer í tveimur rúnatöflum, og víst má lesa þær frá númer 1 -9 Vegsins Rúna, og frá 1 – 16 Heimsins Rúna, en betra er, hefur mér fundist, að lesa þær eins og þær koma upp í rúnakasti þínu og frammi fyrir þeim spurníngum sem þú vilt beina til þeirra, eða í þeirri verkun þú vilt ljá þær til í starfi þínu.

Einfalt og gott rúnakast er Pýramídinn eða Haugurinn: Legðu eitt kort, eða rún af einhverju taígi, og seígðu að það sért þú í því sem þú ert að og vilt. Legðu svo þá næstu, neðanfyrir og eilítið til vinstri, og seígðu að það sért þú og það sem þig nú varðar í því sem var (sumt fólk kallar þessa stöðu Urð). Legðu svo þriðja kortið/þriðju rúnina beint neðanfyrir þá fyrstu og seígðu að þetta sé það sem er í gángi nú og sem þú stendur andspænis, til góðs eða ílls (þetta kalla sumi Verðandi). Legðu að lokum fjórðu rúnina við hliðina á þeirri síðustu, og að þetta sé það sem koma skal. (En þetta er í sumra augum Skuld) Athugaðu svo rúnirnar tilsamans, lestu þær í þínu eigin ljósi, og sláðu gjarnan upp þeim í kverinu, þessu sem öðrum, til frekari inspíríngar, og kynntu þér þannig rúnirnar, verkan, þýðíngar og mætti þeirra, í eigin praxís.

Til samskipta við rúnirnar er gott, jafnvel nauåsynlegt, að hafa með sér Urrún og útvíkkun hennar í Allrún. Urrún er bindirúna þriggja Ísa, – tilsamans kallaðir ÞríÍsa |||, – Geborúnunnar og Ingwa-Ingrúninnar. Allrún er svo speglun að fótskörum Urrúnar, þannig að þær tvær teíngjast till einnar rúnmyndar. Í Urrún má finna mínimalistiskar rúnmyndir allra rúna, í Allrún jafnvel þær meira flóknu äi äutförslu. Urún kallast Móðir og Dóttir allra rúna, því að hún er í frumtökum sínum bindirúna allra rúna, ekki bara bindirúna Gefnar, Ingva Freys og Þriggja Ísa (= Allra Heima). Þetta er hún, Urrún, sýnd í mynd örlaganorna:

_____

Neðanmálsgreinar um viðbótarmálfræði mm. * Ég tek mér það bessaleyfi að allavegana í svona samheíngi (ávörpun), í stað þess að nota orðmyndina ”vinur” nota hina myndina, ”vin”, og gefa henni hvorugkyns(keim)líkari útlit gegnum nýja mynd í ef. et. og nf. ft.: vin – vin – vini – vins | vini – vini – vinum – vina. Orðið er persónuorð og tekur því með sér hvorugkyn. | ** Persónufornöfnin taka með sér hvorugkyn til kynhlutleysis, nema þenn (það persóna) sem um er að ræða sérstaklega óski kyntilgreiningar í eina eða aðra áttina | *** Þetta er mannverumynd (mvm) fyrir ”sjálft” | **** Lóðréttar ”línur” rúnatöflunnar kalla ég ”verpi” eða ”varpa”, en þær láréttu ”vefta.” Rúnatalið er þá séð sem vefur eða vefnaður rúna. | *° Mvm. fyrir ”sitt.” Eignarfornöfn fá svona ”un”-endíngu | *° Þetta persónufornafn er vissulega kyntilgreinandi, en málfræðilega tekur það þó með sér hvorugkyn | *°° Mvm. fyrir ”sitt”, – eignarfornöfnin fá svona ”un”-endíngu í nf. | *°°° Eða (eintölu) ”þey”, eða ”sí. ” Þenn og þey og sí eru ólíkar tillögur til kynhlutlauss ábendíngarfornafns. Athugið að ábendíngarfornöfnin, andstætt því sem gildir um persónufornöfnin, eru í þessari tillögu til kynhlutlauss máls aldrei höfð kyntilgreinandi (sá/sú) í höfðun til persóna, né heldur ”hán”, sé það tekið sem vísandi bara til sums hinseigin fólks og kynseígin. | **° Mvm. fyrir ”undað” | **°° Mvm. fyrir ”sjjálft” | ***°Mvm. fyrir ”blandað”

Almenn athugasemd um stafsetníngarmáta eða rithátt á þessu rúnikoni og afmörkuðu máli yfirleitt: Kynhlutlausu máli verður ekki komið á fót nema gegnum að fyrst verða meitlað fram sem ritmál, sem bara smámsaman getur staðlað talmálið. Afmarkað mál kemur þá til með að eiga sér tilvist við hliðina á kynjuðu eða kynhallandi íslensku ritmáli um lángan tíma. Í slíku ástandi er hentugt að einfaldlega og umsvifalaust geta séð hvort málanna sé í brúki í textunum. Af þeim sökum er hafður uppi annarlegur skrifmáti í þessum textum, sem þá virkar sem ”eyrnamerki” einskonar, eða ”kynhlutleysismörkun”, og gerir að lesandi textans frá fyrsta augnabliki veit hvers sé málfræðilega að vænta í textanum, og að hann sé á afmarkaða ritmálinu og ekki því kynhallandi. (Skrifmátinn er þannig ekki nein öpun eftir Laxness, Hans Kristian Rask, eða nokkrum öðrum, en vel hefði þó verið hægt að haga eyrnamerkíngunni á einhvern annan hátt. )

Rúnatalið, fyrri hluti

1. VEGSINS RÚNA. Mardöll, Freyja, Hnoss og Gersemi, og sú Gröf sem oft kæfir Ástina

HÚN ER SJÁLFT FYRIRHEITIÐ UM HAMÍNGJU ÞÍNA OG UPPFYLLÍNGU ÓSKA, – UPPFYLLÍNGU ÞESSA ÁTT ÞÚ ÞÉR ANNARS STAÐAR

[Þetta er önnur færslan í FB, endurbirt og endurskoðuð 29.okt.22. Í FB-hópnum Máliðjan er fyrirrennari þessa tota að finna gegnum leit í (= #) runicon1 (runicon1 með # framaná)]

_______

Gebo–Gefnrúnan: Kæru vini.* Sjálfsagt hafið þið, allavegana sum ykkar, verið með henni þessari, og þekkt hana eitthvað. En hvort heldur svo er eða ekki, er ráð að kalla hana fram í Urrúnu, Allra rúna Mæðri og Dætri. Reyndar á þetta við um allar systur hennar í töflunum tveimur. Virtu fyrst fyrir þér kropp eða ham hennar í Móðurrúnunni, eða öllu heldur kroppa hennar, því þeir eru fimm að tölu í Urrúni. Nóteraðu síðan stað, eða hnút, rúnunnar í henni, en hvað einmitt þennan huldustaf varðar er það í Fyrsta Ísnum ofanverðum, þar sem heitir Fyrirheit. Gættu einnig að hvernig hamur hennar hnýtist öðrum meíginstöfum eða hömum hið innra með Úrrúni. Haltu síðan áfram – í þínum eigin takt – með að lesa til þín kynngimerkíngu og –krafta rúnunnar, m.a. með því að taka til þín það sem hér á eftir fer.

Eins og í einni fyrri færslu minni þá byrja ég á ”Því sem var Annað,” fyrstu rúninni í sjálfri strúktúrgerðinni. Sú er Gefn, en germanskt og saxneskt rúnafólk kölluðu hana Gebo. Ég hef hugmyndað mér rúnina sem Mardöll, en hún er Eddu samkvæmt Freyja. Vita meígi þið þá, að konu** þessu, eða öllu heldur, guði** þessu er ég innilega hrifni*** af síðan í eldri æsku. Hún er mér andlegt Hnoss og Gersemi. Og hún**** er allra guða Fegurst, allra guða Skynsamast, og, ekki síst er hún, allra guða Mest Gjöfult, því að hún**** er sjálf Gjöf Lífsins, og þaðan fær hún nafn sitt. Að auki er hún Elst allra guða, fyrst til að fæðast, og, samkvæmt goðsögninni, það síðasta þeirra til að láta lífið. Án hennar ekkert líf. Ekkert. En líf sitt á hún þó ekki bara að þakka sjálfu sér, heldur Því Fyrsta, Því Eina, sem, gegnum að æ stíga upp úr því sem ekki var, lætur sig verða og vera í því sem þarmeð er, og sem Sýnir sig henni, Hrífur hana, og Vekur hana til Lífs, Vitsmuna og Fegurðar. Og það, eða þenn*°, eða hann****, sem gerir þetta, Yngvi Freyr, hvetur hana, og lokkar hana, til yfirmegnunar sjálfs sín, til að transendera, yfirstíga eða komast yfir hömlur sínar og takmarkanir og stefna framávið til framtíðar sinnar og nýskapandi frelsis. Það er í þessu sem hún Gefur sér Eigið Líf, og Gefur Líf Öðrum, og fer að elska Yngva Frey brennandi heitt og logandi, sem væri hann lifandi og eiginn hlutur af sjálfu henni****, en þó ekki, heldur sem Jafníngja sinn og Samyfirmegnara í Lífinu. Þess vegna eru þau sögð Tvíburar, og því renna þau æ saman í Parhestunum, Ehwaz/Eho, sem er ”Það Þriðja,” og sú magnaðasta rúna Ástarinnar. Og Það sem var ”Annað” verður ”Það Fyrsta,” og þau Eitt Tilsamans í ”Því Þriðja.” Þannig er Þrenníngin Eilífa fullkomnuð.

Hugmyndun: Í þessari hugmyndun læt ég Mardöll, íklætt kjóli af hreisturflögum fiska, standa glatt brosandi, og augum blikkandi, lokkandi, með Musteri Ástar að baki sér, og að baki þess fjöll og firðir. Um musterið leika svo logar ástríðu, rúnum ristaðir, en inni í því heilaga, Stjörnum þakinn Næturhiminn. Utan dyra hinsvegar Skínandi fallegur Dagur. Þar með Andstæður, þar með Mest Allt. Musterið sjálft er prýtt rúnum Edduversa, og á súlunum, rúnirnar Fé og Reið, Fehu og Raido, sem þá sýna að hér erum við í Sölum Allsherjaríkisins, í fyrstu ætt rúnanna og ytra samfélagsins. Þetta gerir Gebo/Gefn að rúnu Samfélagssáttmála, rúnu Banda, og bendir til að Ástin í henni sé Hjónaástir, svo kallaðar. Hún er, líka í þessu, Gjöf, en sú gjöf sem Skuldbindur, sem Bindur og Boðar, en í því er fólgin viss tilvistarleg mótsögn: Þú getur ekki sagt þú eigir að elska. Þú getur bara elskað, eða ekki elskað. Að eiga alvöru ástir gegnum boð og bönn gerir eíngi*°°. Þess vegna finnst í þessarri rúnu, möguleiki, bæði fyrir Fæðíngu og Vöggu kærleikans, og fyrir Gröf hans og Eyðileggíngu. Í henni er Spreíngikraftur beggja átta, allra átta, eins og mynd rúnarinnar (X) gefur í skyn. Mynd Ynga-Freys er hinsvegar O.

Karlaveldið á uppruna sinn í þeirri Gjöf sem er Hjónabandið, og þetta þegar í allra fyrstu samfélögum mannkynsins, og það, sú samfélaga inréttning (instiution) sem gerir konað, kvenkynið, öll kvenni á giftíngaraldri, að viðskiptamiðli í einíngarnormi karlanna sem ráða, og ávallt og frá örófi alda hafa ráðið yfir konunum. Varúðar er að gæta! Það er hvorki gott né létt né rétt að lifa sem hlutur í viðskiptum karlmannanna eða annarra menna yfirleitt. En þessu má breyta. Og þessu verður að breyta. Byrjaðu hér og nú, eða haltu áfram ef þú ert á ferðinni.

Ljóðstafir: Gjöfin ljúfa er Lífsins gjöf; / loforð hennar heilli þín. / Gjafir eru heiður og menna vegsemd, þeim til hróss, / styrkur, upphefð, sómi og sæmd, / og þeim öllum aumíngjum / náð og næríng, er óháð eru af öðrum eignum

Steypíng og staðartala: Rúnan steypist normalt ekki til andstæðrar kynngi.

Staðartala hennar er 7/I:V, og hún er þannig rúna nr. 7 í Gamla samgermanska fuþarkinum, en Fyrirheit varps Gefnar í þeim Endurresta (og nú birta) norræna.

Sem rúna númer 1 í rúnatali Vegsins rúna, á sér Gebo–Gefn sérstök teíngsl við Óðins rúnu, Raidho–Reið, meðal Heimsins rúna, – og þar í gegnum með heimsrúnina Fehu–Fé, oddrúnu fuþarksins. Hafa má þetta samband í huga við ráðníngu og beitíngu rúnarinnar. (Einnig má festa athygli við talnamýstík þessa. Gefið þá gaum að tölu rúninnar í Urrún, Allra rúna Móður og Dóttur.)

Þýðíng: Allt það sem ósjálfrátt rekst upp í hug þér, út frá hugmyndun rúnunnar, nafni hennar, ljóðstöfum og hami ásamt stöðu meðal varpa og vefta**° rúnaraðanna, er að telja til mögulegrar kynngisþýðingar hennar, og kynngismátta. Meðal rúniðla**°° er algeíngt að eftirfarandi sé látið gilda, og þótt sumt þessa geti verið út í hött, er þó vel vert að gefa valkostunum gaum, því að sumt þeirra er e.t.v. alveg hárétt fyrir einmitt þig. Það mikilvæga er að þú sjálft fángir meinínguna, og að þitt innra játi þér hana í samheíngi þínu. Láttu ekkert annað fólk kenna þér þýðíngu rúnanna, heldur láttu þær sjálfar ljóstra upp um sig, því að kynngi þeirra er ekki abstrakt og almenn, heldur lítur að einmitt þér sem beitir þeim í núi þínu:

gjöf | rausnarskapur | viðskipti | jafnvægi | félagsskapur | giftíng eða trúlofun | fegurð | gáfur | lánglífi | hamíngjusamt hjónaband | gott líf | lífsgæði | fjör | barmafylli | fórnarlund | framsókn | kröfur | blómavöndur | knippi korns

________

Neðanmálsgreinar útfrá viðbótarmálfræði afmarkaðs máls: * Ég tek mér það bessaleyfi að allavegana í svona samheíngi (ávörpun), í stað þess að nota orðmyndina ”vinur” nota hina myndina, ”vin”, og gefa henni skilyrta (en valfrjálsa) ”i”-mynd, þ.e., hvorugkyns(keim)líkari útlit gegnum nýja mynd í ef. et. og nf. ft.: vin – vin – vini – vins | vini – vini – vinum – vina. Orðið er persónuorð og tekur því með sér hvorugkynsmyndir annarra fallorða. | ** Þetta nafnorð er persónuorð og tekur þá með sér hvorugkynsmyndir annarra fallorða | *** Mvm. fyrir hrifið | **** Athugið, að þrátt fyrir að þetta fornafn sé kyntilgreinandi þá tekur það þó með sér hvorugkyn | *° Áb.fn. Sumt fólk vill heldur til kynhlutleysis nota eintölu–”þey” skv. enskum praxís. Ábendíngarfornöfnin, andstætt því sem gildir um persónufornöfnin, eru í þessari tillögu til kynhlutlauss máls aldrei höfð kyntilgreinandi (sá/sú) í höfðun til persóna | *°° Mvm. fyrir ”ekkert.” Önnur mannverumynd gæti verið ”eingið” | *°°° Orðið kona er persónuorð (ekki hlutveruorð) og tekur sem slíkt með sér hvorugkyn (eða hvorugkast) annarra fallorða. Hér er orðið í ákveðni, en ákveðni persónuorða í eintölu myndast í afmörkuðu máli með því at skeyta hvorugkynsgreini að orðmyndinni, en í fleirtölunni að stofni orðsins. | **° Lóðréttar ”línur” rúnatöflunnar kalla ég ”verpi” eða ”varpa”, en þær láréttu ”vefta.” Rúnatalið er þá séð sem vefur eða vefnaður rúna. | **°° Þetta orð er nýsmíði mín ætluð til að tákna það fólk sem er ”að alvörugefnu iði” með og kríngum rúnastafina (stundum kallað ”aerilar” í rúnósófískum bókmenntum). Ég læt þetta beygjast þannig: rúniðill – rúniðil – rúniðli – rúniðils | rúniðli – rúniðli – rúniðlum – rúniðla || rúniðlið – rúniðlið – rúniðlinu – rúniðlsins | rúniðlin – rúniðlin – rúniðlunum – rúniðlanna. Þetta er auðvitað persónuorð, og tekur þannig með sér, – eins og öll persónuorð skv. viðbótarmálfræðinni gera, – hvorugkynsmyndir annarra fallorða.

2. VEGSINS RÚNA. Hér renna þau saman í ástríki sínu og manngöfgi og verða eitt

HÚN ER FYRIRHEITIÐ UM ÞINN EIGIN STAÐ Í HEIMINUM

[Þetta er fjórða færslan í FB, endurbirt og endurskoðuð 31.okt.22. Í FB-hópnum Máliðjan er fyrirrennari þessa tota að finna gegnum leit í umræðuefni (= #) runicon1 (runicon1 með # framaná)]

Ehwas–Hrossrúnan: Kæru vini.* Að líkindum hafið þið, allavegana sum ykkar, verið með henni þessari, og þekkt hana eitthvað. En hvort heldur svo er eða ekki, er ráð að kalla hana fram í Urrúnu, Allra rúna Móður og Dóttur. Reyndar á þetta líka við um öll systri hennar í töflunum tveimur. Virtu fyrst fyrir þér kropp hennar í Móðurrúnunni, eða öllu heldur kroppa hennar, því þeir eru sex að tölu. Nóteraðu síðan stað, eða hnút, rúnunnar í henni, en hvað einmitt þennan huldustaf varðar er það í Mið–Ísnum ofanverðum, þar sem heitir Fyrirheit. Gættu að, ekki minnst, hvernig líkhamur hennar hnýtist öðrum hömum hið innra með Úrrúni. Haltu síðan áfram – í þínum eigin takt – með að lesa til þín kynngimerkíngu og –krafta rúnunnar, m.a. með því að taka til þín það sem hér á eftir fer.

Í þessum stuttu lýsíngum mínum á dulrúnunum er nú röð þín komin að þeirri kærleiksfullu rúnu sem heita mætti Hinstu Rún Ásta og Algæsku. Hún er skv. ofansögðu númer Tvö í rúnatöflu hulinrúnanna. Ef þú hefur þegar þekkt eitthvað inntak Gebo-Gefnar og Ingwaz-Ings, – ég geri ráð fyrir því – þá er þér ljóst að þau tvö eru skautuð sem Hann og Hún í tilverunni, og Gefn þá sem Konað** allsherjar og Ingwaz sem Maðurið**. Hvað þá um Ehwas-Eoh, Hrossrúnuna? Svar mitt: Hana er að skoða í þessu samheíngi sem Andrógýna.

Hún er hermafródít, jafn mikið af báðum kynjum, þannig í einum skilníngi, óskautuð, án kyns. Samkvæmt grískri goðsögn voru manneskjur að öndverðu af þremur kynjum, karlmenni, kvenmenni, og svo androgýni, hvort tveggja. Af einhverjum ástæðum klauf Seifur öll þau síðastnefndu í tvennt, svo að kynin í heiminum voru eftir það bara tvö. Þetta skýrir, vildu mönn*** þá meina, hvers vegna sumt fólk sækist til kynmaka við fólk af gagstæðu kyni, meðan sumt annað fólk er samkynhneigt, þar eð þau sem áður voru saman í einum líkhama, sóttust eftir að verða aftur ein og heil, og tilsamans sem tvö.

Gebo/Gefn sem Mardöll, er vissulega Það Þriðja í alheimsrásinni, en í Órjúfanlegri Einíngu sinni við Það Fyrsta gegnum Hrifníngu sína, Dýrkan og Ást, er hún jafnframt Fyrst og fullkomnar statt og stöðugt Það Eina, Ýngvi Frey. Þau Tvö eru tilsaman, alltaf, og koma saman í Því heilaga Öðru sem á milli þeirra tveggja leikur, og sem einnig ER Þau. Því þessar þrjár rúnir fyrsta veftsins, Gebo, Ehwaz og Ingwaz, mynda tilsamans svo kallaða Heilaga Þrenníngu í lífi sérhvers rúnalæríngja og rúniða.

Sú rúna sem þau, Gebo og Ingwaz, renna saman í er kölluð Hrossrúnan af þeim sökum að rúnmynd hennar (M) sýnir tvö hesthöfuð sem eru að kyssast. Hún er því einnig kölluð Parhestarnir. Í hugmyndun minni hér að neðan eru hestarnir kyngreindir og ekki að ”kyssast”, en í fylli gagnkvæmrar ástar þó í samförum sínum.

Fyrir utan Ástúð og Kynástir allskonar og Mök, er fremsti eiginleiki Hestanna sjálf Algæskan. Þey**** eru vissulega Upptekni*° af Hvort Öðru, þetta par, en þó ekki á þann háttinn að Þau forgleimi öðrum. Þvert á móti eru þau Hrifin*°° af öllum lifandi sálum, og Samfellt Upptekin af Þeim, og af að Uppfylla þau Sjálfu Sér. Eiginleiki þeirra að Sjá Hvort Annað, og Góðfúslega gefa af Sjálfu Sér, er grundvöllur Algæsku þeirra.

Sem eitt ”hýpóstasa” Þrenníngarinnar er Hestrúnan þannig bæði Algóð og Ástrík, og er í því sjálf ”útrás” Þrenníngarinnar, ”útrenni” eða ”útöndun” Þess hæsta og æðsta í heiminn. Þetta má þegar ráða af því að hún tekur sér stöðu meðal rúnanna þeirra huldu, mitt ofan fyrir þar sem heita má ”Alheimssálina.” En sú rúnanna er sjálf Miðjurúnan í töflunni, og einmitt númer Fimm, en það er tala Adams, Mannverusisns**. Þar kalla Indverjar ”Brahman” og hyggja flest þeirra, sem heimspekileg eru að sér, að þessi sál sé ópersónulegs eðlis. En þar á sér stað einnig það sem indverjar kalla ”Atman” og hugsa sér sem eiginlega alveg ídentískt og eitt með ópersónulegu Brahman, en sem við sjálf hyggjum gersamlega og nauðsynlega persónulegt sem Einstaklíng, og tölum um sem ”Persónað.”** (Nánar um þetta á sínum stað og tíma.)

Hugmyndun: Parhestarnir eru hér hugsaðir sem einskonar ”pan” (pan þýðir ”allt” og ”sam”), nema hvað neðri hluti þeirra ekki er geitar eins og meðal grikkja, heldur hesta. Þeir eru að dansi á Eíngjum Utanborgar, í dýrðlegu blómahafi, undir táknum Snjávar og Roðasólar, og dansparið er greinilega mjög Hrifið og fángið Ást af hvoru öðru.

Að baki þess gefur að líta borgir þriggja meíginvera goðheimsbyggðarinnar, en þau eru Jötnar, þau eru Guði/Æsir, og þau eru Vani/Álfar. Næst parinu er Guðaborg Ása, þriggja turna með heilrúnu Sólar efst uppi á þeim, sem tákn þeirra hlýju er fyrir tilstilli Sólar frá Ásum stafar. Brotinn er hér borðveggur Ása, því tilveran í besta mögulegum heimi er eínganveíginn átakalaus. En mitt þar í skarðinu, stendur Hulinsdómur Ásta og Hamíngju, og Ofgnóttar, á því leikborði Ása sem kemur heiminum til frá Iðavöllum Upphafsins. – Þýðíng þessa alls má ekki međ orðum tjá, en þó skynja með innra geði sínu.

Ljóðstafir: Ástríkur heitir Hestur sá; / lofar þér logni í stormi. / En Hestar, fyrir jarla, eru öðlínga yndi, / hróðugur fákur á fínum hófum, hvar um hann afreksmenni, / velefnuð í söðli, fagurlega vefa orð sín

Steypíng og staðartala: Rúnin getur steypst til andstæðrar kynngi. Varúðar er þörf.

Staðartala hennar er 19/II:V, og hún er þannig rúna nr. 19 í Gamla samgermanska fuþarkinum, en Fyrirheit varps Parhestanna í þeim Endurreista (og nú birta) norræna.

Sem rúna númer 2 í rúnatali Vegsins rúna, eiga sér Parhestarnir sérstök teíngsl við Sólarrúnina, Sowilo–Sól, meðal Heimsins rúna (16-stafa fuþarksins), – og í gegnum það við heimsrúnina Hagalaz–Hagl. Hafa má þetta samband í huga við ráðníngu og beitíngu rúnarinnar. (Einnig má festa athygli við talnamýstík þessa. Gefið þá gaum að tölu rúninnar í Urrún, Allra rúna Móður og Dóttur.)

Þýðíng: Gættu þess að allt það sem ósjálfrátt rekst upp í hug þér, út frá hugmyndun rúnunnar, nafni hennar, ljóðstöfum og hami ásamt stöðu meðal varpa og vefta rúnaraðanna, er að telja til mögulegrar kynngisþýðingar hennar, og kynngismátta. Meðal rúniðla*°°° er algeíngt að eftirfarandi sé látið gilda, og þótt sumt þessa geti verið út í hött, er þó vel vert að gefa valkostunum gaum, því að sumt þeirra er e.t.v. alveg hárétt fyrir einmitt þig. Það mikilvæga er að þú sjálft fángir meinínguna, og að þitt innra játi þér hana í samheíngi þínu. Láttu ekkert annað fólk kenna þér þýðíngu rúnanna, heldur láttu þær sjálfar ljóstra upp um sig, því að kynngi þeirra er ekki abstrakt og almenn, heldur lítur að einmitt þér sem beitir þeim í núi þínu:

reisa | hrifníng | hreyfíng | traust | flutníngur | þróun | leikur | félagsskapur | tiltrú | vinátta | rómans | lánganir | algleimi | forvitni | undrun | spenníngur | áhugi | elskhugar | graðfoli

_____

Neðanmálsgreinar útfrá viðbótarmálfræði afmarkaðs máls: * Ég leyfi mér að allavegana í svona samheíngi (ávörpun), í stað þess að nota orðmyndina ”vinur” nota hina myndina, ”vin”, og gefa henni skilyrta (en valfrjálsa) ”i”-mynd, þ.e., hvorugkyns(keim)líkari útlit gegnum nýja mynd í ef. et. og nf. ft.: vin – vin – vini – vins | vini – vini – vinum – vina. Orðið er persónuorð og tekur því með sér hvorugkynsmyndir annarra fallorða skv. viðbótarmálfræði afmarkaðs máls. | ** Persónuorð taka með sér hvorugkyn og fá ákveðna mynd með skeytíngu hvorugkyns greini að stofni í fleirtölunni en að orðmyndinni í eintölunni. | *** Ég nota orðið ”mann” í staðinn fyrir ”maður” þegar það orðið er notað eins og einskonar fornafn. Beygínguna hef ég þannig: mann – mann – manni – manns | mönn – mönn – mönnum – manna. Sumt fólk vill nota ”man” í staðinn fyrir mann, eitt man og mörg mön, og svo má vel fara að þessu ef manni (mani) finnst það betra.| **** Mannverumynd fyrir ”þau” | *° Mannverumynd af ”upptekin.” | *°° Eða með mannverumynd, ”hrifni.” | *°°° Þetta orð er nýsmíði mín ætluð til að tákna það fólk sem er ”að alvörugefnu iði” með og kríngum rúnastafina (stundum kallað ”aerilar” í rúnósófískum bókmenntum). Ég læt þetta beygjast þannig: rúniðill – rúniðil – rúniðli – rúniðils | rúniðli – rúniðli – rúniðlum – rúniðla || rúniðlið – rúniðlið – rúniðlinu – rúniðlsins | rúniðlin – rúniðlin – rúniðlunum – rúniðlanna. Þetta er auðvitað persónuorð, og tekur þannig með sér, – eins og öll persónuorð skv. viðbótarmálfræðinni gera, – hvorugkynsmyndir annarra fallorða.

3. VEGSINS RÚNA. Ástkæra og Unaðslega Yngi Freyr, Alstrari alls og Það Eina í og yfir öllu

HÚN ER FYRIRHEITIÐ UM ANNAÐ LÍF, ENDURFÆÐÍNGU

[Þetta er þriðja færslan í FB, endurbirt og endurskoðuð 30.okt.22. Í FB-hópnum Máliðjan er fyrirrennari þessa tota að finna gegnum leit í umræðuefni (= #) runicon1 (runicon1 með # framaná)]

Ingwaz-Ingrúnan: Kæru vini.* Ég held að þið, allavegana nokkurt ykkar, hafið verið með henni þessari áður, og þá þekkt hana að einhverju leiti. En hvort heldur svo er eða ekki, er ráð að kalla hana fram í Urrúnu, Allra rúna Mæðri og Dætri. Reyndar á þetta við um öll systri hennar líka í töflunum tveimur. Virtu fyrst fyrir þér líkham hennar í Móðurrúnunni, eða öllu heldur líkami hennar, því þeir eru fimm að tölu. Nóteraðu síðan þann stað, eða hnút, sem rúnan á í henni, en hvað einmitt þessa varðar er það í Loka–Ísnum ofanverðum, þar sem heitir Fyrirheit. Gættu einnig að hvernig kroppur hennar hnýtist öðrum meíginstöfum eða kroppum hið innra með Úrrúni. Haltu síðan áfram – í þínum eigin takt – með að lesa til þín kynngimerkíngu og –krafta rúnunnar, m.a. með því að taka til þín það sem hér á eftir fer.

Í þessari stuttu færslu ætla ég að tala aðeins um Ingwaz-Ingrúnuna. Ég hef reyndar í fyrra innleggi, og í Lyklinum, sagt eitt og annað um hana, og þá líka um þenn** Ynga Frey (eða þenn** Ingva Frey) sem hún vísar til og á sitt vís er, – en hér vil ég spinna þráðinn meir gagngert út frá þessari rúnu, og þá sérstaklega með hliðsjón af kynrænni skautun tilverunnar. Hríngrás alheims er spíralhríngrás sem leiðir sig fram þrep fyrir þrep frá öndverðu að endalausu, og hún er kynferðisleg, því að öll hríngrás í lífheiminum er kynferðislegs eðlis. Það gildir að sjálfsögðu einnig um þá hríngrás rúnakrafta sem lýst er í Lyklinum.

Frumtök kynjunar eru handan tímarúms eða rúmstíma, þau heyra til formgerðar þess Algjöra og Heilaga, og hérna meígin þess krefjast þau að öll náttúruferli lífverunnar geri gott, séu þægileg, notaleg, fróandi eða fullnægjandi. Þessi Unun er reyndar sjálfur drifkraftur hríngrásarinnar; án hennar væri stöðugt myrkur og stöðug kyrrð, það væri eitt algjört og eilíft Gap Ginnunga. Í hinsta skilningi er þannig tílfinníngaástandið og náttúruferlið að elska án kynmaka einnig kynferðislegt; að dýrka með eða án kynmaka – líka að dýrka guði og guð almáttugt – einnig kynferðislegt, og að auki, að dýrka með eða án sérstaks ástarhugs, einnig rómantískt, jafnvel þó að þessu dýrkandi lífveri*** sé það ómeðvitað.

Ef Gebo-Gefn er að skoða sem Konað**** í tilverunni, þannig sem Hún*° þá er Ingwaz-Ing og Yngi Freyr, þrátt fyrir að Hann*° sé Uppsprettulind og Móðurskaut alls sem er, sjálft Karlmennið eða Maðurið í henni. Hann*° er það*°° sem öllu ræður, það fullkomna máttarafl sem út frá Sjálfu Sér skapar, viðheldur og eyðir þeim heimi (og heimum) sem við búum, og sem fyrir tilstilli Kærleika og Vísdóms síns, Almáttar og endalausrar Fyrirhyggju, – þrátt fyrir að öllu svo virðist öfugt háttað, – bara getur verið sá besti mögulegur heimur.

Við höfum Ingwaz sem númer Þrjú í röð Andlegu Rúnanna, því að þannig vildu rúnirnar hafa þetta þegar þær röðuðu sér upp fyrir mér á sínum tíma, en það átti sér stað undir Hamalaya sunnanverðu í einu mustera Shiva í andlegu samspili við Yóni og Língam. En í raun er Ingwaz–Ing, í dulrænum og kosmískum skylníngi, það sem er númer Eitt, það fyrsta, Púnkturinn í þeirri línu sem formar Hrínginn, og reyndar sérhver púnktanna, Allt og Ekkert, – númer Núll. En núllið, ”0”, er einmitt rúnmynd Ingwaz-Ynga Freys; fjórar ristíngar sem mætast í endum sínum, og mynda örlítinn tígul.

Þetta er algjör andstæða þeirrar rúnmyndar sem er Gebo–Gefnar, og sem er ”X”, tvær ristíngar sem renna saman og skerast í einum púnkti er kalla mætti Heimastað Ynga Freys. Ingwaz stendur fyrir Það Innhverfa, og Immanenta eða í öllu og sjálfu sér íbúandi, meðan Gebo-Gefn stendur fyrir Það Úthverfa, og Transendenta í tilvistinni, Útrásina og Yfirskríðandið af því sem Það er. Þrátt fyrir þennan reíginmun, er Yngi Freyr í Gebo-Gefn, og hún í raun Birting hans*° frammi fyrir honum*°, og speíglíng hans.

Þetta er þey Ingvi Freyr (i mynd af Shiva) sem ég áttist við um áraskeið í Kathmanu, með thikka og kannabisfórnum

Að Ingwazrúnan hér sé höfð sem sú þriðja, og Gebo sem sú fyrsta, botnar kannski í að í fullkomnun sinni er lífveran jafnskautuð, það er, jafn mikið ”hann” sem hún er ”hún”, þannig eins, og þá alveg það sama, og þetta gildir ekki minnst um þau hinstu öfl sem að baki Ingwaz og Gebo búa. En í Dýraríkinu, sem einnig Miðgarður Mannverisins á sér stað í, er skautunin ferli þar sem annað skautið er í hreyfíngu til ofvaxtar meðan hitt er í dvínun og stöðnun. Á næsta þrepi í spíralrásinni er þetta öfugt, og það menna sem nú er ”hann” er ”hún” og það þeirra sem nú er ”hún” er orðið ”hann.” Hannkyn og húnkyn er ekki eitthvað sem er stöðugt, óbreytanlegt og eilíft, heldur dýnamískt.

Hugmyndun: Eins og sjá má hef ég útmálað Ingwazrúnuna sem all kvenlegt og djásnum skreytt karlmenni með reistan lim og með hörundslit indversku háguðanna Shiva, og Vishnú og Krishna. Með því er tjáð að hér gefi að líta Háguð handan heims, Skapara himna og jarða, og hinsta Alstrara alls sem er. Guðvera þetta flýgur með hraða hugans um stjörnuþakinn alheim allan á taflborði, sem á spássíu þess er alsett römmum rúnum, og sem í miðbikinu er með 16 reiti, en það er einmitt fjöldi rúnanna í ýngri norrænu rúnaröðinni, er gagngert lýtur að því dýrariki sem við köllum ”jarðheim” eða einfaldlega ”heiminn.”

Skálínurnar skipta ekki bara reitunum öllum í tvennt (sem er höfðun til kynskautunar dýraríkisins), heldur mynda og tilsamans bindirúnu Gebós og Ingwaz (sem er höfðun til þess að þau Gefn og Yngi Freyr séu í raun eitt).

Í hægri hönd sér hefur guðið Gand eða Töfrastaf, sem við nánari athugun sýnist gerður úr brjóstsykri (en það má skynja annarsvegar sem vísun til takmarkalauss kynngimáttar þessa Guðs, og hinsvegar sem vísun til kynferðislegrar náttúru hríngrásarinnar, og til þess unaðs sem nátturuferli lífverusins eiga fyrir tilstilli þess); í vinstri hönd sér heldur háguðið Keyri sem tákn Þess Eina er bóksatflega öllu ræður og öllu stjórnar. Rómversku tölurnar á taflborðinu, að lokum, benda til þeirrar þríeiníngar sem í fornum sið norrænna menna var heitin Hár, Jáfnhár og Þriði, en í indverskum Þrímúrtí, og í kristnum Feðrið, Sonurið og Andinn.

Ljóðstafir: Eitt og allt er Yngi Freyr; / eitt með öllum í sjálfu sér. / En Ing var fyrst meðal austari dana / af mannfólki séð, uns hann stuttu síðar / fór á brott yfir brautir [sínar] með rennandi reið / á eftir sér. Þannig ræmdu hann ófeilið fólk

Steypíng og staðartala: Rúnin steypist normalt ekki til andstæðrar kynngi.

Staðartala hennar er 22/III:V, og hún er þannig rúna nr. 22 í Gamla samgermanska fuþarkinum, en Fyrirheit varps Ingwaz–Ynga Freys í þeim Endurreista (og nú birta) norræna.

Sem rúna númer 3 í rúnatali Vegsins rúna, á sér Ingwaz–Ing sérstök teíngsl við Ihwaz–Ýr, lokarúnu 16-stafa fuþarksins og rún Freyju meðal Heimsins rúna, – og í gegnum það við heimsrúnina Tiwaz–Týr. Hafa má þetta samband í huga við ráðníngu og beitíngu rúnarinnar. (Einnig má festa athygli við talnamýstík þessa. Gefið þá gaum að tölu rúninnar í Urrún, Allra rúna Móður og Dóttur.)

Þýðíng: Allt það sem ósjálfrátt rekst upp í hug þér, út frá hugmyndun rúnunnar, nafni hennar, ljóðstöfum og hami ásamt stöðu meðal varpa og vefta rúnaraðanna, er að telja til mögulegrar kynngisþýðingar hennar, og kynngismátta. Meðal rúniðla**° er algeíngt að eftirfarandi sé látið gilda, og þótt sumt þessa geti verið út í hött, er þó vel vert að gefa valkostunum gaum, því að sumt þeirra er e.t.v. alveg hárétt fyrir einmitt þig. Það mikilvæga er að þú sjálft fángir meinínguna, og að þitt innra játi þér hana í samheíngi þínu. Láttu ekkert annað fólk kenna þér þýðíngu rúnanna, heldur láttu þær sjálfar ljóstra upp um sig, því að kynngi þeirra er ekki abstrakt og almenn, heldur lítur að einmitt þér sem beitir þeim í núi þínu:

útsæði | fræ | frjóvgun | kynferði | sköpunarkraftur | upphaf | uppspretta | arineldur | réttir | markmið | ætlunarverk | umsköpun | nýjúng | góður árángur | velgeíngi | leyndur hlutur | hæfileiki | endurtekt | eitt og heilt | án sauma

________

Neðanmálsgreinar útfrá viðbótarmálfræði afmarkaðs máls. * Ég tek mér það bessaleyfi að allavegana í svona samheíngi (ávörpun), í stað þess að nota orðmyndina ”vinur” nota hina myndina, ”vin”, og gefa henni skilyrta (en valfrjálsa) ”i”-mynd, þ.e., (keim)líkari útlit gegnum nýja mynd í ef. et. og nf. ft.: vin – vin – vini – vins | vini – vini – vinum – vina. Orðið er persónuorð og tekur því með sér hvorugkynsmyndir annarra fallorða. | ** Eða (eintölu) ”þey” eða ”sí. ” Þenn og þey og sí eru ólíkar tillögur til kynhlutlauss ábendíngarfornafns. Athugið að ábendíngarfornöfnin, andstætt því sem gildir um persónufornöfnin, eru í þessari tillögu til kynhlutlauss máls aldrei höfð kyntilgreinandi (sá/sú) í höfðun til persóna | *** Hér er farið eftir reglu einni um valfjrálsar tvímyndir (stofn persónuorðsins + ”i”). Ef ekki, þá stæði hér ”…þessu lífveru…”, og er það líklega flestum meira annarlegt en að tala um ”þessu lífveri.” | **** Persónuorðið ”kona” tekur sér ákveðna mynd með því að ákveðnum hvorugkynsgreini er skeytt að orðmyndinni í eintölu (eins og hér: konað) en að stofni orðsins í fleirtölunni (konin) | *° Þetta persónufornafn, enda þótt kyntilgreinandi, tekur með sér hvorugkyn. Persónufornöfnin – í þessari atrennu til kynhlutlauss máls – taka alltaf með sér hvorugkyn til kynhlutleysis, nema þenn (=það persóna) sem um er að ræða sérstaklega óski kyntilgreiningar í eina eða aðra áttina | *°° Eða ”þenn”, eða (eintölu) ”þey” eða ”sí.” Þenn og þey og sí eru ólíkar tillögur til kynhlutlauss ábendíngarfornafns. Athugið að ábendíngarfornöfnin, andstætt því sem gildir um persónufornöfnin, eru í þessari tillögu til kynhlutlauss máls aldrei höfð kyntilgreinandi (sá/sú) í höfðun til persóna. Sá og sú á bara heima meðal hlutaorða | *°°° Þetta er liður í orðum sem góðmenni og íllmenni, en er hér hafður sem sjálfstætt orð sömu merkíngar og ”manneskja.” | **° Þetta orð er nýsmíði mín ætluð til að tákna það fólk sem er ”að alvörugefnu iði” með og kríngum rúnastafina (stundum kallað ”aerilar” í rúnósófískum bókmenntum). Ég læt þetta beygjast þannig: rúniðill – rúniðil – rúniðli – rúniðils | rúniðli – rúniðli – rúniðlum – rúniðla || rúniðlið – rúniðlið – rúniðlinu – rúniðlsins | rúniðlin – rúniðlin – rúniðlunum – rúniðlanna. Þetta er auðvitað persónuorð, og tekur þannig með sér, – eins og öll persónuorð skv. viðbótarmálfræðinni gera, – hvorugkynsmyndir annarra fallorða.

4. VEGSINS RÚNA. Perþro–Þrórún er þér til hægri handar og setur sig til dóms yfir atferli þitt

HÚN ER SKILYRÐI LÍFSINS GJAFAR OG HAMÍNGJU ÞINNAR

[Þetta er fimmta færslan í FB, endurbirt og endurskoðuð 31.okt.22. Í FB-hópnum Máliðjan er fyrirrennari þessa tota að finna gegnum leit í umræðuefni (= #) runicon1 (runicon1 með # framaná)]

Perþrórúnan: Kæru vini.* Ég býst við að þið, allavegana sumt ykkar, hafið verið eitthvað með þessari rúnu, og þannig þekkið hana nokkuð nú þegar. En hvort heldur svo er eða ekki, er gott ráð að kalla hana fram í Urrúnu, Allra rúna Móður og Dóttur. Reyndar á þetta við um allar systur hennar í töflunum tveimur líka. Virtu fyrst fyrir þér líkama hennar í Móðurrúnunni, eða öllu heldur alla líkama hennar, því þeir eru fjórir að tölu. Nóteraðu síðan hnút, eða stað, rúnunnar í henni, en hvað einmitt þennan mikla staf varðar, er það í Fyrsta Ísnum miðjum, þar sem heitir Skilyrði. Gættu einnig að hvernig kroppar hennar hnýtast öðrum meíginstöfum eða líkömum hið innra með Úrrúni. Haltu síðan áfram – í þínum eigin takt – með að lesa til þín kynngimerkíngu og –krafta rúnunnar, m.a. með því að taka til þín það sem hér á eftir fer.

Í þessari færslu mun ég nú beina orðum mínum til hvers og eins ykkar, í því skyni að setja ykkur persónulega inn í þá andlegu rúnatöflu hulinrúnanna: Þú ert umlukið** huldurúnunum átta úr öllum áttum og þú ert bókstaflega mitt á meðal þeirra; að baki þér áttu Parhestana, sem þú – í önd, óð og litum goða – nánast ert af komið***, fyrir stafni þínum áttu Stað þinn Eiginn í heiminum, þér til vinstri hliðar áttu Aðal þinn, sem er forsenda þess að þú öðlist Nýtt Líf og endurfæðist, og þér til hægri handar áttu að þér þá Dómhörðu Dömu sem kölluð er Perþró eða Peorþ, en hvers nafn til forna reyndar ekki er þekkt. Hún er skilyrði þess að þú náir að smíða þér Gæfu þína.

Perþró er örlagaþrúngin og afgerandi Vegvalsrúna á leið þinni til Fylli þinnar og þess sem (enn) Ekki Er. Að baki þessarar dularfullu ristíngar áttu Gjöf Lífsins í Gebo–Gefn, og hún setur þér skilyrði til þess að þú fáir notið þeirrar góðu gjafar og fáir höndlað Hamíngjuna. Skilyrðið er hér að þú Veljir Rétt á lífsveígi þínum og eigir þá gæfu, eða kannski bara, þá heppni, að haga lífi þínu á þann veg að það falli Mardöll, Hnossi þínu og Gersemi, í geð.

Perþró krefst þess af þér að þú gjaldir Gjöf Lífsins rausnarlega, en það þýðir að vera Þakkláturt**** fyrir þá Gjöfina Góðu, eiga Lífsgleði í hjarta þér og geði, og að Virða Lífið til Fullnustu og þannig ekki taka það af neinum mannverum, né heldur af öðrum verum að óþörfu, og að ekki meiða nokkurn hlut.

Perþró er og Persónulegt Örlagadís*° á veígi þínum; inntak hennar er Urð, Verðandi og Skuld, en í hinsta skilníngi eru það þó hvorki þessi örlaganorni*°°, né Perþró sem valda auðnu þinni, heldur þú sjálft*°°° með Vali þínu og Vanda. En dómur Dísanna er steinharður og miskunnarlaus ef þú ferð íllu fram, og að sama skapi jafn örlátur og höfðínglegur ef þú sneiðir hjá allri Helstefnu og velur Veg Lífsins, því að Perþró geldur með Ofstopa bæði Íllt og Gott, – Þúsundfalt!

Rúnmynd Perþróar er mér gefið að skilja sem einmitt Þró eða Geymi einhvern, og þar eð sumt rúniða**° heldur fyrir satt að ”peorþ” þýði ”steinn”, má vel sjá hana sem steinþró. Hún teiknar opið hólf eða ker, ílát, bikar eða bauk, sem útfrá því sem ofan er sagt, inniheldur góð og vond örlög þín og örlagaþræði, heppni og óheppni, góða og illa geíngi, hefnd og refsíngu og einnig þau greiðugustu verðlaun. Ég ávarpa hana, þessa heiftarlegu rúnu, oft sem Teníngakast, og hugsa mér hana sem svona bauk, oft úr leðri eða af kýrhorni, sem teníngar eru hristir í og síðan varpað úr á spilaborðið. Hvað sem verður uppi á teníngnum, er það sem hún gerir þér, eða eiginlega, það sem Þú gerir Sjálfu Þér í henni.

Hugmyndun: Rúnuna útmála ég sem tvennskonar nornir, dísir eða skvísur**°°, sem þó eru einhlít í því að þau bæði tvö geyma í sér andstæða eiginleika. Þannig er t.d. svarthærða konað***° með hvíta dúfuvængi en það ljóshærða tvíburasystri°* hennar með vængi leðurblöku, en bæði eru eins í því að þau eru prýdd dýrum perlum og hvítum rósum (hreinleika), og eru með horn úngnauta eða belja, og pentagon, fimmhornastjörnuna sem höfuðkrónu. Veittu því athygli að stirnin ekki eru öfugsnúin, þannig ekki satanískrar merkíngar, heldur tákn mannverusins og innri vísdóms þess*°. Dómur þeirra leiðir ýmist til góðs og ununar, eða ílls og dauða, eins og tjáð er hér með því epli og þeirri höfuðkúpu sem nornin***° halda á lofti, en þetta er eínginn rángur dómur (það er vísun stjörnukrónunnar), heldur réttur og í raun réttmætur. Konin***° sitja í Gljúfri með Hellisskúta í klettaveggnum, er vísar til þess Geimis ólíkra kosta sem þau eiga að sér, og þar eiga heima. Að hellirinn er merktur með Geborúninni tjáir að þau eigi einmitt hana nánast að baki, og setji skilyrði þess loforðs eða fyriheitis sem Gebo–Gefn gefur þér. Í bakgrunninum má augna guðaborg Ása á háum hóli, þetta sem vottur þess Allvars og Mikilvægis sem í dómi Dísanna tveggja er fólgið. – Heildaráhrif þessarar hugmyndunar er að (að sjálfsögðu) séu bæði þessi örlagaþrúngnu koni***° eitt og það sama og samvaxin sjálfu þér.

Ljóðstafir: Auðfús til að eyða þér? / Úr Geimum sínum allt þér veita? / En Peorþ er einatt leikur og hlátur / prúðum, þar sem hetjur*° sitja / í bjórsölum, sæl tilsamans

Steypíng og staðartal: Rúnan steypist normalt ekki til andstæðrar kynngi. En hún er margslúngin og nokkuð óstillt, svo að sérstakrar varkárni er þörf.

Staðartala hennar er 14/IV:V, og hún er þannig rúna nr. 14 í Gamla samgermanska fuþarkinum, en Skilyrði varps Gefnar í þeim Endurreista (og nú birta) norræna.

Sem rúna númer 4 í rúnatali Vegsins rúna, á sér Perþró–Þrórúnan sérstök teíngsl við Borg Guðanna, Anzus–Áss meðal Heimsins rúna, – og í gegnum það við heimsrúnina Urus–Úr. Hafa má þetta samband í huga við ráðníngu og beitíngu rúnarinnar. (Einnig má festa athygli við talnamýstík þessa. Gefið þá gaum að tölu rúninnar í Urrún, Allra rúna Móður og Dóttur.)

Þýðíng: Allt það sem ósjálfrátt rekst upp í hug þér, út frá hugmyndun rúnunnar, nafni hennar, ljóðstöfum og hami ásamt stöðu meðal varpa og vefta rúnaraðanna, er að telja til mögulegrar kynngisþýðingar hennar, og kynngismátta. Meðal rúniðla°** er algeíngt að eftirfarandi sé látið gilda, og þótt sumt þessa geti verið út í hött, er þó vel vert að gefa valkostunum gaum, því að sumt þeirra er e.t.v. alveg hárétt fyrir einmitt þig. Það mikilvæga er að þú sjálft fángir meinínguna, og að þitt innra játi þér hana. Láttu ekkert annað fólk kenna þér þýðíngu rúnanna, heldur láttu þær sjálfar ljóstra upp um sig, því að kynngi þeirra er ekki abstrakt og almenn, heldur lítur að einmitt þér sem beitir þeim í núi þínu:

leyndarmál | fundarlaun | örlög | auðna | tilviljun | launúng | heppni eða óheppni | vogun | feigðarflan | vegval | dómur | verðlaun | hefndarverk | hættuspil | klíkuskapur | miðlun | frændsemi | hreinleiki | án mannamunar | epli lokkandi

Neðanmálsgreinar útfrá viðbótarmálfræði afmarkaðs máls. * Ég tek mér það bessaleyfi að allavegana í svona samheíngi (ávörpun), í stað þess að nota orðmyndina ”vinur” nota hina myndina, ”vin”, og gefa henni skilyrta (en valfrjálsa) ”i”-mynd, þ.e., (keim)líkari útlit gegnum nýja mynd í ef. et. og nf. ft.: vin – vin – vini – vins | vini – vini – vinum – vina. Orðið er persónuorð og tekur því með sér hvorugkynsmyndir annara fallorða skv. viðbótarmálfræði afmarkaðs máls. | ** Persónufornöfnin taka í öllum tölum og persónum með sér hvorugkyn. | *** Eða með mannverumynd, komni. | **** Þetta er mvm fyrir ”þakklátt.” | *° Persónuorð taka með sér hvorugkyn. | *°° Hér er í notkun reglan um skilyrta (en valfrjálsa) tvímynd (”i” er þá skeytt að stofni). | *°°° Hér hefði verið hægt að nota mannverumyndina ”sjálfurt” ef manni findist það fallegra, minna anarlegt. | **°Nýyrði fyrir rúnafólk. | **°° Nornir, dísir og skvísur eru persónuorð og taka því með sér hvorugkynsmyndir annarra fallorða. | ***° Persónuorð fá til ákveðni hvorugkynsgrein skeyttann að orðmyndinni í eintölu, en að stofninum í fleirtölunni. | °* Systri er hvorugkyns nýyrði fyrir ”systir”: systri – systri – systri – systris | systri – systrum – systra | °** Þetta orð er nýsmíði mín ætluð til að tákna það fólk sem er ”að alvörugefnu iði” með og kríngum rúnastafina (stundum kallað ”aerilar” í rúnósófískum bókmenntum). Ég læt þetta beygjast þannig: rúniðill – rúniðil – rúniðli – rúniðils | rúniðli – rúniðli – rúniðlum – rúniðla || rúniðlið – rúniðlið – rúniðlinu – rúniðlsins | rúniðlin – rúniðlin – rúniðlunum – rúniðlanna. Þetta er auðvitað persónuorð, og tekur þannig með sér, – eins og öll persónuorð skv. viðbótarmálfræðinni gera, – hvorugkynsmyndir annarra fallorða.

5. VEGSINS RÚNA. Kenaz–Kaun í töflunni miðri er skilyrði þess að þú komist heim

AÐ ÞÚ SÉRT ÞÚ, HEILT OG ÓSKIPT, ER KRAFA HENNAR, ÞESSARAR RÚNU

[Þetta er tíunda færslan í FB, endurbirt og endurskoðuð 31.okt.22. Í FB-hópnum Máliðjan er fyrirrennari þessa tota að finna gegnum leit í umræðuefni (= # ) runicon1 (runicon1 með # framaná)]

Kenaz–Kaun: Kæru vini.* Ég geri ráð fyrir að nokkur ykkar hafi verið á fundi meðhenni þessari, og þá náð einhverjum kynnum af henni, háum eða lágum, og kannski eitthvað af báðum. En hvort heldur svo er eða ekki, er gullið ráð að kalla hana fram í Urrúnu, Allra rúna Móður og Dóttur. Reyndar á þetta líka við um allar hinar rúnirnar í töflunum tveim. Virtu þá fyrst fyrir þér kropp hennar í Móðurrúnunni, eða öllu heldur kroppa hennar, því þeir eru átta að tölu. Líttu þá líka þá þrjá höfuðstafi sem þessir líkamar eiga útgángspúnkt í, en þessa þrjá (|||) hef ég átt að skoða skoða sem hinstu mynd eða fullkomnunarlíkama þessarar merkilegustu allra rúna. Nóteraðu síðan hnút, eða stað, hennar í Urrúnu, en sá staður er í Mið–Ísnum miðjum, þar sem heitir Skilyrði. Gefðu því einnig gaum hvernig líkami hennar hnýtist öðrum líkömum hið innra með Úrrúni. Haltu síðan áfram – í þínum eigin takt – með að lesa til þín kynngimerkíngu og –krafta rúnunnar, m.a. með því að taka til þín það sem hér á eftir seígir.

Ef til vill hafið þið nú verið í gegnum allar þær 8 rúnir sem norrænu rúnameistarin** földu undan, eða námu burt úr sérskandínavíska 16–stafa fuþarkinum. En einn stafur meðal rúnanna í Andlega Vegsins rúnatali, er sem slíkur ekki undanfalinn, þannig ekki beint eða bara hulinsrúna. Það er sú sem stendur fyrir Sjálf okkar, þannig, vísar til Égs hvers og eins okkar. Hún var allt annað en geymd undan, og var í staðinn gefið pláss á mjög áberandi stað í opinbera 16-rúna fuþarkinum; reyndar þeim mest áberandi stað hugsanlegum. Og hún á sér stað einnig meðal Vegsins rúna, og það ekki í neinum smánarsessi, heldur í töflunni miðri.

En hvernig veit mann*** að einmitt Kenaz–Kaun er Ég-rúnan og eíngin önnur? Mann veit það gegnum svarið á þessum tveimur spurníngum: Hvað er það sem stíngur út og er alveg sértakt í heiminum? Og: Hvað er það sem stíngur út og er alveg sértakt í þeim ýngri sérrnorræna og 16-stafiga fuþarkinum?

Svarið á fyrri spurníngunni er gefið: Af öllu því sem til er í heiminum, og tákna má með rúnum og kalla má með nöfnum, og í því öllu er alveg sérstakt, já, einstakt, – það er Sjálfið, Égið, Sjálfurt Þú.

Svarið á seinni spurníngunni er svo þetta: Þar eð þessi sérstaklega norræna rúnaröð samanstendur af 16 stöfum/rúnum, uppreiknuðum í þremur flokkum, svo kölluðum ”ættum” (eða kannski ”áttum”), og Kenas–Kaun er númer 7 og einnig sú síðasta rúnan í fyrstu ættinni, þá stíngur hún út, er alveg einstæð, þar sem hún er teiknuð á einmitt þeim stað í röðinni sem brýtur symmetríuna, sjálfa samhverfuna í fuþarkinum (en samhverfan er nokkuð sem heyrir samgermanska 24-stafa fuþarkinum og heilögum íkonum hreint allmennt til), og er þannig það sama í rúnaröðinni sem Sjálfið/Égið er í heiminum, – Égið, hugsað sem Cen/Kyndill af anglósaxneskum, en sem Kaun/Sáraböldur, af norrænum rúniðkendum. Er ekki hvort tveggja ólikar en báðar gildar myndir af Sjálfinu í heiminum?

Kenaz–Kaun á sér þannig – ef mann*** svo vill það við hafa – tvo staði í þeim ”Endurreista Norræna Fuþarki” sem mér hefur gefist að reisa, og nú er að birta. En þess er fyrst að gæta að hún á sér tvenn veldi, annarsvegar Sjálfið í æðra og eiginlegu veldi, og hinsvegar sama Sjálf í óæðra og firrtu veldi, og er þá það síðarnefnda (”Kaunin”, þ.e. kýlið eða ígerða sárið) að hafa sem 16. rúnu sérnorræna fuþarksins, og það fyrrnefnda sem 5. rúnuna í tölu Andlega Vegsins rúna (og er þá þeim tveimur rúnatöflunum haldið aðskildum). Hér vel ég að ekki tvítaka rúnina, annarsvegar meðal stafana 16, og hinsvegar meðal hulinrúnanna 8, heldur staðsetja hana í báðum sínum veldum, mitt á meðal Huldurúnanna sem sú 9. þeirra. (En þegar ég ekki geri þetta, hef ég gefið æðra veldinu alveg sérstaka rúnmynd, nefnilega þrjá Ísa Úrrúnar, |||, Allra Rúna Mæðris og Dóttur, og þá kallað hana Tríí–Ísa, – en það er meira mynd en rúna.)

Hvað er þá að seígja um Kenaz–Kaun útfrá þessu? Fyrst sem síst að hún er(t) ÞÚ, hvort sem þú finnur þig í Sáraböldinum, Veikleika þínum og Blekkíngu, eða í Frelsi þínu, Jákvæðni og Jafnvægi, og Innibúandi Fjölhæfni. Svo leíngi þú ekki veist Hvert Þú Ert, ertu í böldinum. Þú heldur þá að þú sért eitthvað annað en þú ert, eitthvað annað og einángrað frá öllu sem er, og þú telur öðrum trú um að þú sért annað og oftast meira en þú í rauninni ert, og sú blekkíng firrir þig og dregur úr megni og mætti þínum, ásamt möguleikum þínum að gera það sem þér þó liggur fyrir frá öndverðu að gera útfrá raunveru þinni og örlögum.

Í Böldinum gerir þú þig að Þræli sjálfs þíns þess óæðra, í og með að Sjálf þitt þá ekki er það sem það er, heldur það sem það í Þykistunni er. En í þínu Æðra Veldi, sem Frjálst og Óháð Mannveri****, skapar þú og umskapar sjálft þig til að vera Það sem þú Átt-Að-Þér-Að-Vera, og gerir bara það sem þér er öldúngis Eiginlegt.

Þú ert þú, og ekkert annað! Og ekki neitt er sjálfu þér meira! Þú átt þig sjálft, og þú Veist það.

Hvað er þá að lokum að seígja um Kenaz\Kaun? Að í æðra veldi þínu er frelsi vilja þíns gefið og ótakmarkað: þú getur gert það sem þú vilt; en þú vilt bara það sem þú veist vera sannast og réttast. Og vilji þinn og verund falla saman.

Hugmyndun: Hér eru þeir þá komnir, krummar Óðins, að fylgjast með hvað Guðið Það Hæsta er að gera, og á þessari stundu hefur sér fyrir stafni. Því er lýst í Rúnatali Hávamála af Alfeðrinu sjálfu:

Veit ek, at ek hekk / vindga meiði á / nætr allar níu, / geiri undaðurt / ok gefit Óðni, / sjalfurt sjalfu mér, / – á þeim meiði, / er manngi veit, / hvers hann af rótum renn

Fimbulljóð níu / nam ek af inu frægja syni / Bölþorns, Bestlu föður, / ok ek drykk of gat / ins dýra mjaðar, / ausinn Óðreri

Þá nam ek frævask / ok fróðurt vera / ok vaxa ok vel hafask; / orð mér af orði / orðs leitaði, / verk mér af verki / verks leitaði

Rúnar munt þú finna / ok ráðna stafi, / mjök stóra stafi, / mjök stinna stafi, / er fáði fibulþulr / ok gerðu ginnreígin / ok reist hroftr rögna

Myndin sýnir Heíngda Mennið (sbr. Tarotkort nr. XII) með kaðli bundið í Heimstrénu, sært, og blóði drjúpandi, hángandi yfir Djúpinu, sem vel má hugsa sér sem Botnlaust. Í höndum sér hefur það annarsvegar Kyndil Logandi (en það er þýðing nafns Kenaz-Kauns, ”cen”, í anglofrísíska fuþarkinum, og er almennt tekið sem tákn mannviskunnar), og hinsvegar Lykil, líklega að portum Óðals þess, og þess alls Ekta Verund. Fórnarathöfnin sjálf er annars vísun til þess að bara með því að Gefa Sjálft Sig Sönnu Sjálfu Sér er mann í sannleika Frjálst og Fjarri Firríngu.

Heimstréð er þakið Ávöxtum er vaxa Þrír og Þrír tilsamans, en það mun annarsvegar vera vísun til Heilagrar Þrenníngar í Öllum búsettum Heimum (en þeir eru óteljandi), og hinsvegar að Lífið er í eðli sér Ljúffeíngt og heimurinn sá Besti Mögulegi. Að rótum Trésins má sjá beinagrindur tveggja sálna er Ekki náðu að gefa sjálft sig sjálfu sér, en það seígir okkur að mikið sé hér í húfi. Einhver Ís, Jökull eða Snær, er á Berginu, og rennur þaðan Lækur niður í Djúpið, og mun Vatn hans sjálfsagt vera Svalandi þeim sem þyrstir og það drekkur. Takið og eftir táknmáli fóta Hins Heíngda.

Ljóðstafir: Vitið þér enn? Það Valan kvað: / Kaun er barna böl / og bardaga för, / holdfúa hús. / En Kyndill er sem eldur brennandi þekktur / af öllu sem lifandi er, hvítur og bjartur, / logandi oftast þar sem öðlíngar hvíla / hið innra með sér

Steypíng og staðartal: Rúnan getur steypst til andstæðrar kynngi, og mikillar varkárni og slægðar er þörf.

Staðartala hennar er 6/V:V&XVI:H, og hún er þannig rúna nr. 6 í Gamla (samgermanska) fuþarkinum, en r. 5 og Skilyrði í varpi Parhestanna í þeim Endurbirta og Endurreysta (norræna) fuþarkinum. Alveg Einstök rúna eins og gefur að líta!

Sem rúna númer 5 í rúnatali Vegsins rúna, á Kenaz–Kaun sérstök teíngsl við Jara–Ár, Uppskerurúnina meðal Heimsins rúna, – og þar í gegnum við heimsrúnina Nauþiz–Neyð. Hafa má þetta samband í huga við ráðníngu og beitíngu rúnarinnar. (Einnig má festa athygli við talnamýstík þessa. Gefið þá gaum að tölu rúninnar í Urrún, Allra rúna Móður og Dóttur.)

Þýðíng: Allt það sem ósjálfrátt rekst upp í hug þér, út frá hugmyndun rúnunnar, nafni hennar hami og ljóðstöfum, ásamt stöðu meðal varpa og vefta rúnaraðanna, er að telja til mögulegrar kynngisþýðingar hennar, og kynngismátta. Meðal rúniðla*° er algeíngt að eftirfarandi sé látið gilda, og þótt sumt þessa geti verið út í hött, er þó vel vert að gefa valkostunum gaum, því að sumt þeirra er e.t.v. alveg hárétt fyrir einmitt þig. Það mikilvæga er að þú sjálft fángir meinínguna, og að þitt innra játi þér hana. Láttu ekkert annað fólk kenna þér þýðíngu rúnanna, heldur láttu þær sjálfar ljóstra upp um sig, því að kynngi þeirra er ekki abstrakt og almenn, heldur lítur að einmitt þér sem beitir þeim í núi þínu:

breyskleiki | firríng | andlát | blekkíng | sársauki | þrœldómur | brestur | kyndill | innri eldur | listamennska | megn | getnaður | jákvæðni | varanleiki | jafnvægi | fjölbreytni | sköpunargleði | jafnslétta | leiðarendir | fórnargjöf | hugrekki | viljafrelsi | fráhvarf

________

Neðanmálsgreinar útfrá viðbótarmálfræði afmarkaðs máls. * Ég tek mér það bessaleyfi að allavegana í svona samheíngi (ávörpun), í stað þess að nota orðmyndina ”vinur” nota hina myndina, ”vin”, og gefa henni skilyrta (en valfrjálsa) ”i”-mynd, þ.e., hvorugkyns(keim)líkari útlit gegnum nýja mynd í ef. et. og nf. ft.: vin – vin – vini – vins | vini – vini – vinum – vina. Orðið er persónuorð og tekur því með sér hvorugkyn skv. viðbótarmálfræði afmarkaðs máls. | ** Þetta er persónuorð og tekur þannig með sér hvorugkynsmyndir annarra fallorða. Hér er orðið í ákveðni og fleirtölu, en ákveðni persónuorða myndast í afmörkuðu máli með því að skeyta hvorugkynsgreini að óákveðnu orðmyndinni í eintölu, en að stofni orðs í fleirtölunni. Þessi rúnmeistari mundi ég vílja kalla ”rúniðli” og hafa sem samheiti ”eríla” og þeirra sem eru í alvöru að sýssla með rúnunum. (Sjá *° hér að neðan) | *** Ég nota orðið ”mann” í staðinn fyrir ”maður” þegar það orðið er notað eins og einskonar fornafn. Beygínguna hef ég þannig: mann – mann – manni – manns | mönn – mönn – mönnum – manna. Sumt fólk vill nota ”man” í staðinn fyrir mann, eitt man og mörg mön, og svo má vel fara að þessu ef manni (mani) finnst það betra. | **** Orðið ”mannvera” er hér haft í skilyrtri (og valfrjálsri) ”i”-mynd. | *° Þetta orð er nýsmíði mín ætluð til að tákna það fólk sem er ”að alvörugefnu iði” með og kríngum rúnastafina (stundum kallað ”aerilar” í rúnósófískum bókmenntum). Ég læt þetta beygjast þannig: rúniðill – rúniðil – rúniðli – rúniðils | rúniðli – rúniðli – rúniðlum – rúniðla || rúniðlið – rúniðlið – rúniðlinu – rúniðlsins | rúniðlin – rúniðlin – rúniðlunum – rúniðlanna. Þetta er auðvitað persónuorð, og tekur þannig með sér, – eins og öll persónuorð skv. viðbótarmálfræðinni gera, – hvorugkynsmyndir annarra fallorða.

6. VEGSINS RÚNA. Ekki til eigin vinníngs, heldur til þess eins að gera það sem er rétt og gott!

HÚN SETUR SKILYRÐI ÞESS AРÞÚ ÖÐLIST NÝTT LÍF OG ENDURFÆÐÍNGU

[Þetta er sjötta færslan í FB, endurbirt og endurskoðuð 31.okt.22. Í FB-hópnum Máliðjan er fyrirrennari þessa tota að finna gegnum leit í umræðuefni (= # ) runicon1 (runicon1 með # framaná)]

Algiz–Elgjarrúnan: Kæru vini.* Sum ykkar hafið sjálfsagt verið á máli við hana þessa, og þannig hafið viss kynni af henni nú þegar. En hvort heldur svo er eða ekki, er ráð að kalla hana fram í Urrúnu, Allra rúna Mæðri og Dætri. Reyndar á þetta við um öll systri hennar í töflunum tveimur líka. Virtu fyrst fyrir þér líkama rúninnar í Móðurrúnunni, eða öllu heldur báða líkama hennar, því þeir eru tveir að tölu. Nóteraðu síðan þann hnút, eða stað, sem rúnan á að sér í henni, en hvað einmitt þessa varðar, er það í Loka–Ísnum miðjum, þar sem heitir Skilyrði. Gættu einnig að hvernig líkami hennar hnýtist öðrum meíginstöfum eða líkömum hið innra með Úrrúni. Haltu síðan áfram – í þínum eigin takt – með að lesa til þín kynngimerkíngu og –krafta rúnunnar, m.a. með því að taka til þín það sem hér á eftir fer.

Í þessari stuttu færslu held ég áfram þar sem ég hætti í einni þeirra fyrri, það er seígja, með því að halda áfram með að setja ykkur persónulega inní rúnatöflu hulinrúnanna:

Með Örlagadís þér til hægri handar í Perthro–Þrórúnunni, hefur þú svo Algiz–Elgrúnuna, sjálfan Aðal þinn, þér til vinstri handar. Eins og Þrórúnan setur fram skilyrði þess að fyrirheit Gebo-Gefnar rætist og verði efnt í lífi og ferli þínu, þannig lýsir líka Algiz–Elgur forsendum þess að fyrirheit Ingwaz–Ings um Nýtt líf og Endurburð komi þér til handa. Þótt Fyrirheit og Skilyrði rúnanna séu nauðsynlega samofin, eru þau líka sérstök og alveg sjálf í verkun sinni. Þannig setur Algiz–Elgur fram skilyrðin á annan hátt en Perþró.

Algiz, þótt hún reyndar framfylgi því Lögmáli og þeim Laganna og Siðarins Kröfum sem flæða frá Því Eina að baki Öllu í Ingwaz–Ingrúnunni, þá setur hún sig ekki til dóms yfir eitt eða neitt. Þvert á móti sýnir hún í sjálfri sér hvað sé Satt, Rétt og Gott og eigi að vera í Heiðri Haldið meðal mannfólksins, og í hverju og einu þeirra. Og hún manar í þessu til eftirbreytni.

Fylgir þú dæmi Algiz er hugur þinn vökull, geð þitt milt, framferði þitt vel siðað, fullt alúðar og blettalaust, og þú heldur hlífðarskyldi yfir þeim sem eru minni máttar.

Í þessu öllu hefur þú óbilaða trú, en þó ekki slíka sem kastar þér í undirgefni í dýrkun einhvers máttar og afls utanfyrir þig, heldur trúir þú í fullri auðmýkt og hæglæti á mátt þinn eiginn og meígin, og hlúir þá að þeim Aðli sem í þér býr. Þetta er það sem á sér stað í Algiz-Elg, og í þessu opnar rúnin gáttir sínar fyrir flæðið frjósama og vísa frá Ynga Frey í rúninni að baki hennar. Inntak rúnunnar er eínganveíginn árásargjarnt, en það að vera á verði sínum heyrir til þess, og að líka verjast á allan þann hátt sem er að telja sem réttan siðgæðislega, góðan.

Það býr sérstakur vísdómur í Algiz–Elg, sem ekki er einhver fræði um þetta og hitt í einhverjum fílabeinsturni, heldur slík frumlífsspeki sem virðir og sér aðra og vill anda góðu til annarra, veita að þeim í göfuglyndi.

Fylgir þú vísun þessarar göfugu rúnu, þá er þessi praktíski vísdómur Aðall þinn og Þegnskapur. Útfrá þessu inntaki Algiz–Elgrúnunnar, hef ég kallað hana Kvasi, eftir því vísdómsmenni (upphaflega skapað af hrákum Æsa og Vana) eða blóði þess, sem Suttúngsmjöður var bruggaður af. Og ég hef kallað verkun hennar Fróðafrið (Ynglíngasögunnar), en það var slíkur reíginfriður að eíngar eignir, hvort heldur voru búfé, vopn eða vistir, þurfti að verja eða fela.

Ég er ekki viss um að, einkarlega það síðarnefnda, sé sannnefni, því sá Friður sem finnst í rúnunni og í virkni hennar, hefur ekkert með allsnægtir að gera, heldur er hann sá Friður sem stafar frá Sönnu Siðgæði, og þetta, að virkilega vita sig gera það sem er Rétt. Þar með sagt líka, að, að gera það Rétta og Dygðuga, til þess eins að fá nýtt líf og endurfæðíngu, er ekki lykillinn að þeirri niðurstöðu að verðlaunin séu þín. Heldur er, að Siðgæði er að gera Það Rétta, Það Sanna og Dygðuga, til þess að (án hliðsjónar til nokkurs vinníngs) bara GERA ÞAÐ, af því einu að það er einmitt það, það Sanna, Rétta og Góða.

[Nokkur orð um rúnmynd Algiz-Elgrúnunnar í endurreystri rúnaröð norrænu meistaranna, eru hér nauðsynleg: Mynd rúnarinnar í eldri samgermönsku rúnaröðinni er sú sama sem sú ýngri norræna rúnaröðin gefur Mannaz–Mannrúninni. Ég fer þá að dæmi erílanna (eða rúniðlanna**), og læt myndina vera okkar mannveranna, en verð þá, þegar ég nú birti hulinrúnirnar sem meistörin*** földu undan (og ekki sýndu), að stínga (það er að seígja, að merkja) rúnmynd Algiz–Elgrúnunnar, ekki sem annarrar hljóðunar, heldur til annarrar kynngimerkingar og –máttar, sem einmitt Algiz–Elgr. Þar með er birt rúnmynd sem ekki hefur áður sést á almannafæri, en hún passar, vil ég votta, inntakinu hreint ágætlega og sýnir mínimalískt horn elgsins.]

Hugmyndun: Á risastórum hlífðarskildi má sjá nýmynd rúnarinnar málaða og frammi fyrir henni, nakið mannveri**** án djásna, krýnt bláum hjálmi búnum hornum Konúngs Skógarins, en það er á okkar slóðum Elgurinn. Þetta manneskja*° lyftir höndum sínum í táknun Guðs Friðar og Drottins síns. Í bakgrunni Sandur, Sær og Himinn hár, en að fótum þessa persónu*° annarsvegar Kona*° nokkurt umgirt hríngi Eiðsins, nakið, en djásnum prýtt og blómum, og með kórónu Drottníngar eða Prinsessu. Konað** er Elginum til vinstri handar, og er í Undirgefinni Tilbeiðslu og Dýrkun beint að Elginum fremur en því allra dýpsta sem að Baki hans býr.

Frammi fyrir fótskör persónusins** svífur skýjarhnoðri yfir grasinu, og út úr honum má sjá útstrekkta hönd með drykkjarhorn ristað ölrúnum. Höndin býður til drykkjar, en fiskur er þegar að drykkju úr horninu. Þessi atriði sjónarsviðsins vísa til Þriggja Heima alheimsins, Jarðheims, Hugheims og Geðheims, en myndin í heild sinni boðar Frið og Innri Frið. Á skildinum, yfir Hjálmi Elgsins, gefur að líta Ingwaz–Ing, og á örmum rúnunnar fyrirheitin um Nýjan Dag, Hamíngju þína, og þinn Eigin Stað í heiminum.

Ljóðstafir: Andans jöfur og Skógarfursti / er Elgurinn, og eðallyndis. / En elgsstör á heima oftast í fenjunum, / hún vex í vatni, og meiðir ílla, / brennir blóð hvers þess er um hana grípur.

Steypíng og staðartal: Rúnin getur steypst til andstæðrar kynngi. Mikillar varúðar er þörf, því að hér liggur mikið við.

Staðartala hennar er 15/VI:V, og hún er þannig rúna nr. 15 í Gamla samgermanska fuþarkinum, en Skilyrði varps Ingwaz–Ynga Freys í þeim Endurreista norræna.

Sem rúna númer 6 í rúnatali Vegsins rúna, á sér Algiz–Elgr sérstök teíngsl við Lagus–Lögr (stundum kölluð Laukaz) meðal Heimsins rúna, – og í gegnum það við heimsrúnina björtu Berkano–Björk. Hafa má þetta samband í huga við ráðníngu og beitíngu rúnarinnar. (Einnig má festa athygli við talnamýstík þessa. Gefið þá gaum að tölu rúninnar í Urrún, Allra rúna Móður og Dóttur.)

Þýðíng: Allt það sem ósjálfrátt rekst upp í hug þér, út frá hugmyndun rúnunnar, nafni hennar, ljóðstöfum og hami ásamt stöðu meðal varpa og vefta rúnaraðanna, er að telja til mögulegrar kynngisþýðingar hennar, og kynngismátta. Meðal rúniðla** er algeíngt að eftirfarandi sé látið gilda, og þótt sumt þessa geti verið út í hött, er þó vel vert að gefa valkostunum gaum, því að sumt þeirra er e.t.v. alveg hárétt fyrir einmitt þig. Það mikilvæga er að þú sjálft fángir meinínguna, og að þitt innra játi þér hana. Láttu ekkert annað fólk kenna þér þýðíngu rúnanna, heldur láttu þær sjálfar ljóstra upp um sig, því að kynngi þeirra er ekki abstrakt og almenn, heldur lítur að einmitt þér sem beitir þeim í núi þínu.

innri styrkur | vernd | varnir | dýranna fursti | hér og nú | fylgi | fyrirmynd | frumhvatir | sameiginlegt átak | fósturbarn | mannavit | skilníngur | vilji til góðs | praktískur vísdómur | átrúnaður | sjálfstraust | lögmál | siðgæði | alúð | eðallyndi | örn á flugi | hönd

______

Neðanmálsgreinar útfrá viðbótarmálfræði afmarkaðs máls.* Ég tek mér það bessaleyfi að allavegana í svona samheíngi (ávörpun), í stað þess að nota orðmyndina ”vinur” nota hina myndina, ”vin”, og gefa henni skilyrta (en valfrjálsa) ”i”-mynd, þ.e., (keim)líkari útlit gegnum nýja mynd í ef. et. og nf. ft.: vin – vin – vini – vins | vini – vini – vinum – vina. Orðið er persónuorð og tekur því með sér hvorugkyn skv. viðbótarmálfræði afmarkaðs máls. | ** Þetta orð er nýsmíði mín ætluð til að tákna það fólk sem er ”að alvörugefnu iði” með og kríngum rúnastafina (stundum kallað ”aerilar” í rúnósófískum bókmenntum). Ég læt þetta beygjast þannig: rúniðill – rúniðil – rúniðli – rúniðils | rúniðli – rúniðli – rúniðlum – rúniðla || rúniðlið – rúniðlið – rúniðlinu – rúniðlsins | rúniðlin – rúniðlin – rúniðlunum – rúniðlanna. Þetta er auðvitað persónuorð, og tekur þannig með sér, – eins og öll persónuorð skv. viðbótarmálfræðinni gera, – hvorugkynsmyndir annarra fallorða. | *** Persónuorð mynda ákveðni í fleirtölu með því að skeytt er hvorugkyns greini að stofni orðsins, en í eintölu er honum skeytt að sjálfri orðmyndinni. | **** Orðið mannvera í hvorugkynsmynd (með ”i”-endastaf) má nota sem sömu merkíngar og manneskja og beyga hvorugkyns. | *° Persónuorð taka með sér hvorugkynsmyndir annarra fallorða.

7. VEGSINS RÚNA. Wunju–Ósk, er fyrirheit Gefnar þér til handa

ÞÚ HEFUR STAÐIST PRÓFIÐ OG HAMÍNGJA ÞÍN ER FULLKOMNUÐ

[Þetta er áttunda færslan í FB, endurbirt og endurskoðuð 31.okt.22. Í FB-hópnum Máliðjan er fyrirrennari þessa tota að finna gegnum leit í umræðuefni (= # ) runicon1 (runicon1 með # framaná)]

Wunju–Óskrúnan: Vini kær!* Ég þykist vita að að minnsta kosti nokkur ykkar hafið verið á máli við hana þessa, því hún er vinsæl og eftirsótt. Ef svo þá hafið þið nú þegar einhver kynni af henni. En hvort heldur svo er eða ekki, er gott ráð að kalla hana fram í Urrúnu, Allra rúna Móður og Dóttur. Reyndar á þetta við um systur hennar allar í töflunum tveimur líka. Virtu þá fyrst fyrir þér líkama hennar í Móðurrúnunni, eða öllu heldur alla líkama hennar, því þeir eru átta að tölu. Nóteraðu síðan hnút, eða stað, hennar í henni, en hvað einmitt þessa rún varðar, er það í Fyrsta Ísnum neðanverðum. Gættu einnig að hvernig kroppur hennar hnýtist öðrum kroppum hið innra með Úrrúni. Haltu síðan áfram – í þínum eigin takt – með að lesa til þín kynngimerkíngu og –krafta rúnunnar, m.a. með því að taka til þín það sem hér á eftir fer.

Nafn þessarar rúnu í norrænum málum að fornu er ekki þekkt, og ég hef því gefið henni viðbótarnafnið Ósk, jafnvel þótt hún sé þekkt undir nafninu ”Vyn” (gleði) í angló-frísíska fuþarkinum. Mér hefur fundist það passa innhaldi rúnunnar betur en ”gleði”, því hún fjallar um ósk til eígin eða annarra hamíngju. Auðvitað á gleði sér stað í rúninni, en það er þó eíngin kátína, beinlínis, heldur grundvallarunun og hamíngjusemi. Frá mínum allra fyrstu kynnum af Wunjo hefur mér skilist á henni að hún sé hamíngjurúna og ósk eða von um hamíngju, eða leit eftir gæfunni, og sjálfur fundur hennar.

Ef þú nú finnur sjálft þig undir áhrifum þessarar rúnar, og ert fullt af kynngi hennar, þá hefur þú haldið lífsgleði þinni við líf, sneitt hjá þúnglyndi og illgirni, og virt gjöf Gefnar til fullnustu, þannig t.d. látið vera að drepa nokkuð að óþöfu, eða allavegana ekki leíngur að standa í slíku. Þú hefur staðist lífsþrautir Perthro–Þrórúninnar, og komist leið þína framhjá henni án þess að líða skaða. Þær óskir þínar sem eru ekta eru nú rættar, eða eru í þann mund að ásannast, og þú hefur yfirstigið allar þær mikilvægustu hömlur þínar, gerbreytt stöðu þinni í lífinu, og finnur þig á öðru og nýju stigi frelsis. Gegnum það hefur þú staðfest þig sem manneskja, frjálst og óháð menni meðal annarra menna.

Þú býrð þá við sátt og samlyndi við annað fólk, og ert þeim og heiminum til gagns og gleði. Því sama gegnir fyrir þitt innra, en þar átt þú frið, og þar nýtur þú andlegrar frigðar, frjósemis og frelsis till nýrrar sköpunar og nýrra ferða. Og, ekki síst, átt þú að þér ósveigjanlega trú á sjálfu** þér og óbilandi þor að halda áfram að smíða hamíngju þína, og halda áfram inn í framtíðina og einfaldlega yfirskríða þær hömlur sem sýna sig á leið þinni.

Hugmyndun: Huginn og Muninn fljúga þar yfir túni, hrafnar Óðins, og virðast nánast vera að stríða verndardrekum litlu torfkyrkjunnar, sem helguð er Gebo–Gefn. Án Munins flýgur Huginn stefnulaust hvert sem er, og man ekki hvaðan hann er að koma og hvert að fara. Án Hugins situr Muninn fastur á sama stað, og megnar ekki að flytja sig eitt fet, skortir til þess kraftinn. En hér eru þeir báðir, saman komnir krummarnir, í gleði og fjöri hjá smiðjunni, og í samspili.

Djásnum prýtt, eðalsteinum, perlum og málmi stendur smiðurið*** við eld í ofni, magnaðan rúnum, og er að smíði. Þetta er kona***, ekki alveg kornúngt, síður svo, og mjög svo vöfðamikið. Þetta bendir til þess að það hafi tekið lángan tíma og mikla áreynslu og mikla vinnu að ná svona lángt. Hamíngjan verður oftast ekki höndluð án erfiðis. Hún krefst þess að auki, að mann**** sé stöðugt á verði svo mann ekki leiði sjálft sig í einhverja vitleysu, en það skýrir að þetta kona*** greinilega er búið til bardaga. Stríðsexi fram fyrir solar plexus, og mér dettur í hug Valkyrja.

Hamar hennar er hamar Þórs, Úlfshamarinn. Hann er verkfæri og vopn, en líka helgitákn, og það einkennandi fyrir einmitt Úlfshamarinn, eða Vargkrossinn, er að hann einar fornan og nýan sið, er þannig andlega skapandi. Hún er að smíða sér vopn og verkfæri, á því fjaðrir hrafnanna og fáni fullkomnunar, og því tólinu er ætlað að leiða til Sigurs, Frelsis, og í því til Hamíngju.

Steðji smiðsins er all merkilegur, í því að stál hans er svo spegilslétt og fáð, að það speíglar líkama konusins*** og það sem hún hefur fyrir framan sig leíngra burt í túninu, en þar er fórnarlundur Þriggja Steina. Hér mun á helgum stundum, vera skálað miði að þeim Há, Jafnhá og Þriða, öðru nafni Gebo, Ehwaz og Ingwaz. Allt gott kemur frá þeim! Trímúrti og Heilagri Þrenníngu.

Í bakgrunni má líta nokkuð gróðursnauðan fjallagarð, og undir einni hlíðinni Óðalið, sem ekki er neinn gríðarlegur og fínn kastali, heldur einfaldur bóndabær. Þetta er til þeirrar þýðingar, að hamíngjan í grunni sínum ekki sé háð auðæfum.

Till annarar hliðar smiðsins er svo að sjá hest í ró og næði að beit (en það er vísun til þess friðar og þeirrar ánægju sem ríkir hér), till hinnar hliðar smiðsins er rúnasteinn er sýnir Úrrún, Allra Rúna Móður og Dóttur, og Steinþrórúnuna sem heilaða (speíglaða í aðalstaf sínum), og svo einhvert orð sem ekki verður lesið. Hvernig þýða þetta má vera álitamál, en ég vil vekja athygli á, að að steininum lýtur eða hallast átta-teina-hjól, en það er af sumum haft sem tákn Vegarins til Frelsis och Lausnar. Ég vil þá lesa þetta sem vísun til þess innra og praktíska vísdóms sem er að finna með í hamíngjunni. Hamíngja og slíkur Einfeldnisvísdómur heyra saman.

Ljóðstafir: Í Ósk rætist, ef vel vill, / auðna þín og Heilli. / En Hamíngju eiga þau sem lítið þekkja af verkum, / kvöl og sorg, og þau sem af sjálfum sér / hagnast og sælu eignast og borgir margar

Steypíng og staðartal: Rúnan getur steypst til andstæðrar kynngi. Varúðar er þörf.

Staðartala hennar er 8/VII:V, og hún er þannig rúna nr. 8 í Gamla samgermanska fuþarkinum, en Uppfyllíng Óskar í varpi Gefnar í þeim Endurreista (nú birta) norræna.

Sem rúna númer 7 í rúnatali Vegsins rúna, á sér Wunju–Ósk sérstök teingl við Þurisaz–Þursrúnuna meðal Heimsins rúna. Hafa má þetta samband í huga við ráðníngu og beitíngu rúnarinnar. (Einnig má festa athygli við talnamýstík þessa. Gefið þá gaum að tölu rúninnar í Urrún, Allra rúna Móður og Dóttur.)

Þýðíng:Allt það sem ósjálfrátt rekst upp í hug þér, út frá hugmyndun rúnunnar, nafni hennar, ljóðstöfum og hami ásamt stöðu meðal varpa og vefta rúnaraðanna, er að telja til mögulegrar kynngisþýðingar hennar, og kynngismátta. Meðal rúniðla*° er algeíngt að eftirfarandi sé látið gilda, og þótt sumt þessa geti verið út í hött, er þó vel vert að gefa valkostunum gaum, því að sumt þeirra er e.t.v. alveg hárétt fyrir einmitt þig. Það mikilvæga er að þú sjálft fángir meinínguna, og að þitt innra játi þér hana. Láttu ekkert annað fólk kenna þér þýðíngu rúnanna, heldur láttu þær sjálfar ljóstra upp um sig, því að kynngi þeirra er ekki abstrakt og almenn, heldur lítur að einmitt þér sem beitir þeim í núi þínu:

frigð | gleði | friður | innilegar óskir |velmegun | ánægja | vinnugleði | jafnvægi | frelsi | bjargráð | úrlausn | hamíngja | þrautseígja | tilhlökkun | valdastafur | krýníng

____

Neðanmálsgreinar útfrá viðbótarmálfræði afmarkaðs máls. * Ég tek mér það bessaleyfi að allavegana í svona samheíngi (ávörpun), í stað þess að nota orðmyndina ”vinur” nota hina myndina, ”vin”, og gefa henni hvorugkyns(keim)líkari útlit gegnum nýja mynd í ef. et. og nf. ft.: vin – vin – vini – vins | vini – vini – vinum – vina. Orðið er persónuorð og tekur því með sér hvorugkynsmyndir annarra fallorða skv. viðbótarmálfræði afmarkaðs máls. | ** Öll fornöfn, óákveðin sem önnur, eru höfð í hvorugkyni og taka með sér hvorugkynsmyndir annarra orða. | *** Persónuorð taka með sér hvorugkynsmyndir anarra fallorða, Ákveðni þeirra myndast með að hvorugkynsgreini er skeytt að orðmyndinni í eintölu, og að stofni orðsins í feirtölu. **** Ég nota orðið ”mann” í staðinn fyrir ”maður” þegar það orðið er notað eins og einskonar fornafn. Beygínguna hef ég þannig: mann – mann – manni – manns | mönn – mönn – mönnum – manna. Sumt fólk vill nota ”man” í staðinn fyrir mann, eitt man og mörg mön, og svo má vel fara að þessu ef manni (mani) finnst það betra. | *° Þetta orð er nýsmíði mín ætluð til að tákna það fólk sem er ”að alvörugefnu iði” með og kríngum rúnastafina (stundum kallað ”aerilar” í rúnósófískum bókmenntum). Ég læt þetta beygjast þannig: rúniðill – rúniðil – rúniðli – rúniðils | rúniðli – rúniðli – rúniðlum – rúniðla || rúniðlið – rúniðlið – rúniðlinu – rúniðlsins | rúniðlin – rúniðlin – rúniðlunum – rúniðlanna. Þetta er auðvitað persónuorð, og tekur þannig með sér, – eins og öll persónuorð skv. viðbótarmálfræðinni gera, – hvorugkynsmyndir annarra fallorða.

8. VEGSINS RÚNA. Óðalið þitt; þinn eíginn staður í heiminum og sjálft þú

FYRIRHEIT PARHESTANNA ER NÚ FULLKOMNAÐ Í LÍFI ÞÍNU

[Þetta er sjöunda færslan í FB, endurbirt og endurskoðuð 31.okt.22. Í FB-hópnum Máliðjan er fyrirrennari þessa tota að finna gegnum leit í umræðuefni (= # ) runicon1 (runicon1 með # framaná)]

Othala–Óðalrúnan: Kæru vini.* Það má vel vera, að allavegana nokkur ykkar hafið sótt kynnum af henni þessari, og verið á einhverju máli við hana, því að hún er í eðli sínu mest öllum kær á einn eða annan hátt. En hvort heldur svo er eða ekki, er gott ráð að kalla hana fram í Urrúnu, Allra rúna Móður og Dóttur. Reyndar á þetta við um systur hennar allar í töflunum tveimur líka. Virtu þá fyrst fyrir þér kropp hennar í Móðurrúnunni, eða öllu heldur báða kroppa hennar, því þeir eru tveir að tölu. Nóteraðu síðan hnút, eða stað, hennar í Urrún, en hvað einmitt þessa varðar, er það í Mið–Ísnum neðanverðum, þar sem heitir Uppfyllíng. Gefðu því einnig gaum hvernig líkami hennar hnýtist öðrum líkömum hið innra með Úrrúnu. Haltu síðan áfram – í þínum eigin takt – með að lesa til þín kynngimerkíngu og –krafta rúnunnar, m.a. með því að taka til þín það sem hér á eftir fer.

Þið eruð nú kannski vel meðvituð orðin um hvaða kynngimögn þið hafið að baki ykkar í rúnatali Andlega Vegsins rúna, og til beggja handa ykkar í því. Þið hafið e.t.v. líka skilið að framundan ykkar í lífinu er Eíginn Staður ykkar í Heiminum. En skilyrði þessa er ekkert annað og minna en Þið Sjálf, eða Sjáft Þú**, hvert og eitt ykkar fyrir sig. Alltsvo að þú skilyrðislaust sért það, eða þenn, sem þú virkilega átt að þér að vera.

Við munum að sjálfsögðu víkja nánar að þessu skilyrði Óðals þíns leíngra fram, en hér vil ég lýsa eitthvað þessu sjálfu stórkostlega fyrirheiti Parhestanna algóðu og ástríku, – en í þeim ríða þau saman í gleði og frygð, þau Yngi Freyr og Mardöll, Freyja, en það á einmitt sinn Stað í fyrirheitinu sem efndu, sem raungerðu, því hér átt þú Ást þína þá Æðstu og Yndislegustu.

Othala–Óðal er fyrst og fremst Eign, og sú eign er Ríkuleg, og hún er Arfleidd að þér af Þeim Tveimur sem eigast við í Hestunum ástríku, algóðu, og það sem Þú Átt í þessari eign er fyrst og fremst Sjálft Þig.** Þú bókstaflega átt þig sjálft, og einmitt þess vegna ertu alls Ekki bara Eitt með sjálfu þér, heldur og ástsamlega teíngt öllu öðru.

Á Óðali þínu er allt eins og það á að vera, eínginn brestur finnst á neinu, eíngin firríng frá sjálfu sér, meígin þitt er óskert og þú ert allt, heilt og fullt með sjálfu þér, og – líkamlega í selskapi með öðrum – ert þú með persónulegu Fylgju þínu og Systursál, þ.e. með Eiginlegu Ástmenni þínu. Þannig ert þú á Óðali einmitt Þínu, þar í tilverunni sem þú Átt Að Vera, og þú ert þar í andlegri Mynd og Líkíngu Ynga Freys og Mardallar, Freyju. Brotabrot, nanóagnarögn af öllu því sem er, – ert þú einmitt þar samt Þau! Þú ert sem Geisli af því Guðdómlega Ljósi sem er Þau, þú ert eins og Eíginn, Úník Sjónarhóll á það sem þau tilsamans eru, og þú ert þau Bæði, þannig – nota bene – einnig sú fullkomlega persónulega samsetning eiginleika þeirra, geðrænna, huglægra, kynferðislegra sem annarra, sem er allsendis þín eigin.

Persónað***, einstaklíngurið*** er Aldrei Eins, það er alltaf ólíkt öllum öðrum. Hér veistu það og virðir það.

Hugmyndun: Óðalið, eignin öll, með blómagarði, húsi og öllu öðru, er inrömmuð ísi, og þannig er bent á að Óðalið, sem ástand, sé staðsett í jarðneskum heimi á einhverri búsettra pláneta geimsins. Óðal þitt er þannig ekki í neinu andlegu himnaríki handan heims og handan lífs þíns, því að það er úr ísnum sem lífið (eldurinn) nauðsynlega rís og á sér stað, – og er.

Þessi hugmyndun er líka vísun til sérstaks sambands rúnunnar við miðrúnu fuþarksins í jarðheimi, en þar er að finna eld brennandi og vermandi í ísi (Isa–Íss). Hér í Othala er eldurinn gefinn í skyn með mynd notalega heitrar laugar, er eigendur Óðalsins í ástríki og heilagleika lauga sig tilsamans í. Að baki þeirra undir stjörnuþöktum himninum ber að líta sjálft óðalið, eða öllu heldur, höll þína á eigum þínum. Hún er óneitanlega mjög glæsileg, líkist Guðaborg Ása, með verndardreka á veggjahornum og með heilrúnu Sówilo–Sólar á turnunum, sem eru fimm að tölu, en það er vísun til mannverunnar.

Þetta allt þýðir, að þrátt fyrir að þau tvö sem í lauginni eru séu með geislabauga, og þannig háheilög (heil), þá eru þau samt menni, manneskjur, ekki neinar yfirnáttúrulegar verur.

Gefðu gjarnan gaum að dyrum og gluggum hallarinnar: Á þeim má sjá þá þá hinstu allra rúna, sjálfa Móður og Dóttur Allra Rúna, en sú heitir Urrún. Gættu að hvaða stinna og sterka stafi þú megnar að lesa út úr henni, það seígir sitthvað um þig. Og hugleiddu svo hvaða þýðíngu það meígi eiga að þeir séu til staðar á öllum níu opum hallar þinnar.

Sé parið í lauginni vandlega athugað má sjá að konað*** gæti vel verið ólétt í hálfum öðrum mánuði, og þannig erfíngi óðalsins á leiðinni. Þetta er þó ekki að skilja sem svo að þetta óðal, – þinn eíginn staður í tilverunni – geti geíngið í arf, því þannig er það ekki. Þessi staður er einskis annars en þinn. En það þýðir hinsvegar, að þitt Óðal og feíngur þínn, geti haft áhrif á og smitað af sér á annað fólk; það er þattur í frjósömu flæði.

Ljóðstafir: Í Óðali er ást þín / ávallt nær, fullkomin og tær. / En eigið land, sitt heima, / er ástkært hverju menni / ef það má þar njóta í húsi sínu / þess sem er rétt og sig ber, / oft mjög með ávöxtum þess

Steypíng og staðartala: Rúnin getur steyptst til andstæðrar kynngi. Varúðar er þörf.

Staðartala hennar er 23/IIX:V, og hún er þannig rúna nr. 23 í Gamla samgermanska fuþarkinum, en Uppfyllíng Óskar í varpi Parhestanna í þeim Endurreista norræna.

Sem rúna númer 8 í rúnatali Vegsins rúna, á Óðalið sérstök teíngsl við Isa–Íss mitt í Miðheimi/Jarðheimi Heimsins rúna. Hafa má þetta samband í huga við ráðníngu og beitíngu rúnarinnar. (Einnig má festa athygli við talnamýstík þessa. Gefið þá gaum að tölu rúninnar í Urrún, Allra rúna Móður og Dóttur.)

Þýðíng: Allt það sem ósjálfrátt rekst upp í hug þér, út frá hugmyndun rúnunnar, nafni hennar, ljóstöfum og hami ásamt stöðu meðal varpa og vefta rúnaraðanna, er að telja til mögulegrar kynngisþýðingar hennar, og kynngismátta. Meðal rúniðla**** er algeíngt að eftirfarandi sé látið gilda, og þótt sumt þessa geti verið út í hött, er þó vel vert að gefa valkostunum gaum, því að sumt þeirra er e.t.v. alveg hárétt fyrir einmitt þig. Það mikilvæga er að þú sjálft fángir meinínguna, og að þitt innra játi þér hana. Láttu ekkert annað fólk kenna þér þýðíngu rúnanna, heldur láttu þær sjálfar ljóstra upp um sig, því að kynngi þeirra er ekki abstrakt og almenn, heldur lítur að einmitt þér sem beitir þeim í núi þínu:

arfleifð | landeignir | hefðir | forfæðri | fjölskylda | arfur eða arfskipti | annað eigandi | reynsla | ræktað land | gildi | öryggi | ekta líf | eðalborið | fyrra líf | falsleysi | plægíng

____

Neðanmálsgreinar útfrá viðbótarmálfræði afmarkaðs máls. * Ég tek mér það bessaleyfi að allavegana í svona samheíngi (ávörpun), í stað þess að nota orðmyndina ”vinur” nota hina myndina, ”vin”, og gefa henni skilyrta (en valfrjálsa) ”i”-mynd, þ.e., hvorugkyns(keim)líkari útlit gegnum nýja mynd í ef. et. og nf. ft.: vin – vin – vini – vins | vini – vini – vinum – vina. Orðið er persónuorð og tekur því með sér hvorugkynsmyndir annarra fallorða skv. viðbótarmálfræði afmarkaðs máls. | ** Óákveðna fornafnið ”sjálft” má líka hafa með mannverumynd sem ”sjálfurt”, en bara ef manni finns það minna annarlegt. | *** Ákveðni myndast með að hvorugkynbsgrein er skeytt að orðmyndinni í eintölu, en að stofni orðsins í fleirtölunni. | **** Þetta orð er nýsmíði mín ætluð til að tákna það fólk sem er ”að alvörugefnu iði” með og kríngum rúnastafina (stundum kallað ”aerilar” í rúnósófískum bókmenntum). Ég læt þetta beygjast þannig: rúniðill – rúniðil – rúniðli – rúniðils | rúniðli – rúniðli – rúniðlum – rúniðla || rúniðlið – rúniðlið – rúniðlinu – rúniðlsins | rúniðlin – rúniðlin – rúniðlunum – rúniðlanna. Þetta er auðvitað persónuorð, og tekur þannig með sér, – eins og öll persónuorð skv. viðbótarmálfræðinni gera, – hvorugkynsmyndir annarra fallorða.

9. VEGSINS RÚNA. Dagaz–Dag: Nýtt Líf, Ný Dögun, Endurfæðíng

HÚN ER FYRIRHEIT YNGA FREYS AÐ ENDÍNGU RAUNGERT Í SJÁLFU ÞÉR

[Þetta er níunda færslan í FB, endurbirt og endurskoðuð 31.okt.22. Í FB-hópnum Máliðjan er fyrirrennari þessa tota að finna gegnum leit í umræðuefni (= # ) runicon1 (runicon1 með # framaná)]

Dagaz–Dagrúnan: Kæru vini.* Ég ímynda mér, að mörg ykkar hafið leitast eftir nánari kynnum af henni þessari, og hafið þá eitthvað ljáð tjáníngum hennar eyra, því að hún er mikilvæg mjög öllum þeim sem vilja komast áfram í lífinu og komast yfir hömlur sínar. En hvort heldur svo er eða ekki, er gott ráð að kalla hana fram í Urrúnu, Allra rúna Móður og Dóttur. Reyndar á þetta líka við um allar hinar rúnirnar í töflunum tveim. Virtu þá fyrst fyrir þér kropp hennar í Móðurrúnunni, eða öllu heldur kroppa hennar, því þeir eru fimm að tölu. Nóteraðu síðan hnút, eða stað, hennar í Urrúnu, en hvað einmitt þessa rún varðar, er það í Loka–Ísnum neðanverðum, þar sem heitir Uppfyllíng. Gefðu því einnig gaum hvernig líkami hennar hnýtist öðrum líkömum hið innra með Úrrúni. Haltu síðan áfram – í þínum eigin takt – með að lesa til þín kynngimerkíngu og –krafta rúnunnar, m.a. með því að taka til þín það sem hér á eftir fer.

Í þessum staf eru þið nú komin að síðustu rúnunni í Andlega Vegsins rúnatali. Sælt sé það hvert ykkar sem híngað er komið og hefur virkilega numið í andanum það sem það áður hefur yfir farið. Því að hér er lokarúna Vegsins rúna. Sem slík púnktur eftir allt sem er, og í vissri samsemd við lokarúnu Heimsins rúna (sem vísar til fullkomnunar), Ihwas–Ýr. Samtímis er hún í sjálfri sér sjálf byrjun þess sem verður, og sjálf birtíng og ímynd þess frjósemismáttar sem hún á sér rætur í.

Í faðmi hulinskrafta þessarar rúnar ert þú nefnilega útvalið** til Nýs Lífs í Þessu Lífi, gegnum Andlega Endurfæðíngu og innri Uppljómun. Hér færðu og fullvissu um að þú – að því lífinu loknu – munir njóta eilífs lífs í öðrum heimum, og þá ýmist fæðast að nýju af móðurkviði, eða lífsgeislas beint til holdgunar á einhverri annarri jarðstjörnu, slíkrar er á hentuga samsemd með því sem þú hefur gert þig að á þessari.

Þú hefur fylgt dæmi Elgrúnunnar og tileinkað þér eðallyndi hennar og göfgi, praktískan vísdóm, góðan hug og innilega alúð. Í þessu skilur þú, að allt fólk er nauðsynlega eins og það er, og að ef það gæti verið öðruvísi og betra, þá væri það það annað og betra. Þú er því ávallt auðfúst** til að fyrirgefa. Þetta fyrirgefníngarlögmál hefur þú lært af sjálfu*** þér undir verndarvængjum Algiz og Ynga Freys.

Í stuttu máli: Þú hefur gert afgerandi val í lífi þínu, þú hefur farið Veg Lífsins og Ekki Helstefnunnar, og fyrir þér stendur að öðlast Kosmiska Meðvitund, stundum kölluð Kristusvitund, en í henni getur þú ferðast með hraða hugarsins om heiminn gjörvallan. Þetta er Inntekt Þín fyrir að hafa tamið þér að hugsa vel til annarra og að gera það sem er gott og rétt, ekki eiginlega í því skyni að öðlast þetta stórkostlega Vitundarástand, heldur bara til að gera það sem er rétt, og Sjálft vera Gott og Elskusamt gagnvart öðrum, kannski sérstaklega þeim sem minna meíga sín.

Hugmyndun: Það gull sem hér rignir af Himni Ofan er ekki veraldlegt gull. Þetta eru andlegar, vitrænar töflur, rúnum ristaðar, þrúngaðar stinnum stöfum og mögnuðum, og það eða þenn sem í þeim fær að baða sig, gæðist þeirri allra mestu mögulegu mannvisku. Þetta má ráða t.d. af geislabaugi konusins**** sem tekur við töflunum. Konað**** stígur úr eggi sínu, þar sem það hefur verið að þroskast og vaxa um skeið, og tekur sín fyrstu skref í því Nýa Lífi sem það nú öðlast.

Að þetta ekki sé öllum mennum unnað, allavegana ekki í þetta skipti, má vel skilja af þeim fjölda til blóðs skotnu eggjum sem á túninu liggja. Í þetta sinn er lífið einmitt þessa konu, alveg eins og það eða þau egg sem frjóvgast hafa í kviði þess*° munu innan skamms taka sín fyrstu skref í lífinu. Að konað**** er ólétt þegar hún stígur úr lífsegginu sínu, er til þess að tjá Hríngrásina Eilífu og hvernig hún er samanfléttuð í alheiminum, ein rás inni í annarri, smáverur í stórveru, og sú síðan ein meðal margra smávera í annarri stórveru, og svo koll af kolli….

Eitthvað í þessa átt er líka gefið í skyn með þeirri risastóru sól sem gægist upp við sjóndeildarhrínginn. En svo er þetta ekki síður tákn þeirrar Stórkostlegu Dögunar sem á sér stað í þessari rúnu. Að hún í hinsta skilníngi stafi frá Ingwaz–Ing, Ynga Frey, má ráða af rúninni sem lituð er rauðum dreyra á rústunum. En rústirnar sem slíkar bera vitni um að í hríngrás alls, er Ekki bara Sköpun, og Ekki bara Viðhald, heldur Líka Eyðileggíng og Dauði. Þetta þrennt kalla Indverjin**** Trímúrti, og nafngreina sem Brahma, Vishnu og Shiva.

Ljóðastafir: Endurfæðíng og enn á ný er Dögun þín. / En Dagur er Drottins boð, mannverum kært og / nafntogað ljós Mælarsins mikla, auk glaðværðar og trúfesti / fyrir efnað fólk og allslaust, öllum til gagns

Steypíng og staðartala: Rúnan steypist normalt ekki til andstæðrar kynngi.

Staðartala hennar er 24/IX:V, og hún er þannig rúna nr. 24 í Gamla samgermanska fuþarkinum, en Uppfyllíng Óskar í varpi Ingwaz–Ynga Freys í þeim Endurreista (og nú birta) norræna.

Sem rúna númer 9 í rúnatali Vegsins rúna, á sér Dagaz–Dag sérstök teíngsl við Mannaz–Mannrúnuna meðal Heimsins rúna. Einnig Ihwaz, Ýr, og jafnvel Tiwaz-Tý. – Hafa má þessi sambönd í huga við ráðníngu og beitíngu rúnarinnar. (Einnig má festa athygli við talnamýstík þessa. Gefið þá gaum að tölu rúninnar í Urrún, Allra rúna Móður og Dóttur.)

Þýðíng: Allt það sem ósjálfrátt rekst upp í hug þér, út frá hugmyndun rúnunnar, nafni hennar, ljóðstöfum og hami ásamt stöðu meðal varpa og vefta rúnaraðanna, er að telja til mögulegrar kynngisþýðingar hennar, og kynngismátta. Meðal rúniðla*°° er algeíngt að eftirfarandi sé látið gilda, og þótt sumt þessa geti verið út í hött, er þó vel vert að gefa valkostunum gaum, því að sumt þeirra er e.t.v. alveg hárétt fyrir einmitt þig. Það mikilvæga er að þú sjálft fángir meinínguna, og að þitt innra játi þér hana. Láttu ekkert annað fólk kenna þér þýðíngu rúnanna, heldur láttu þær sjálfar ljóstra upp um sig, því að kynngi þeirra er ekki abstrakt og almenn, heldur lítur að einmitt þér sem beitir þeim í núi þínu:

dögun | vakníng | sinnaskipti | uppljómun | vissa | fullkomnun | uppgötvun | von | fæðíng | nýtt líf | mannúð | upprás | úruboros | rosabaugur

________

Neðanmálsgreinar: útfrá viðbótarmálfræði afmarkaðs máls. * Ég tek mér það bessaleyfi að allavegana í svona samheíngi (ávörpun), í stað þess að nota orðmyndina ”vinur” nota hina myndina, ”vin”, og gefa henni hvorugkyns(keim)líkari útlit gegnum nýja mynd í ef. et. og nf. ft.: vin – vin – vini – vins | vini – vini – vinum – vina. Orðið er persónuorð og tekur því með sér hvorugkyn skv. viðbótarmálfræði afmarkaðs máls. | ** Persónufornöfn í öllum þremur persónum og báðum tölum, taka með sér – þegar þau vísa til persónu og ekki hlutar – hvorugkyn. | *** Óákveðnu fornöfnin, sem og öll önnur fornöfn (þegar þau visa til persóna) taka með sér hvorugkyn. | **** Persónuorð, þ.e., slík nafnorð sem höfða til í prinsíp kyntilgreinanlegra persóna, taka meðs sér hvorugkynsmyndir anarra fallorða, og fá ákveðna mynd með því að skeyta ákveðnum hvorugkynsgreini að orðmyndinni í eintölu og að stofni í fleirtölu. | *°Eða ”hennar.” Þó ber að gæta þess að ef mann notar kyntilgreinandi persónufornöfn, eins og oft er alveg sjálfsagt að gera, þá taka þau ekki með sér hvorugkyn, heldur eru sjálf hvorugkyns. | *°° Þetta orð er nýsmíði mín ætluð til að tákna það fólk sem er ”að alvörugefnu iði” með og kríngum rúnastafina (stundum kallað ”aerilar” í rúnósófískum bókmenntum). Ég læt þetta beygjast þannig: rúniðill – rúniðil – rúniðli – rúniðils | rúniðli – rúniðli – rúniðlum – rúniðla || rúniðlið – rúniðlið – rúniðlinu – rúniðlsins | rúniðlin – rúniðlin – rúniðlunum – rúniðlanna. Þetta er auðvitað persónuorð, og tekur þannig með sér, – eins og öll persónuorð skv. viðbótarmálfræðinni gera, – hvorugkynsmyndir annarra fallorða.

––––––

Seinni hluti Runicons er þessi: Runicon Heimsins Rúna

Viltu kynna þér nánar viðbótarmálfræði kynhlutlauss íslensks máls, tékkaðu þá á Máliðjunni og þar spöruðum umræðuefnum, t.d. #Viðbótarmálfræði, eða, ef þú vilt æfa málið og venjast því, t.d. #Lesæfing1 eða kannski (á kynhlutlausu fornmáli) t.d. #Njála.

Þú getur líka kynnt þér þennan stutta samanburð á venjulegri íslensku og kynafmarkaðri, í þeirri gerð sem iðkuð er í Máliðjunni: Kynhallandi og kynafmarkað íslenskt mál, samanburður

Góða Ferð! / Rúnar Freysteinn