[Athugasemd 2020-07-09: Þessi grein er skrifuð á ”einkynsmálinu”. Síðan þetta fyrst var birt hefur kynhlutlausa málið tekið verulegum stökkbreytíngum í því ”þríkynsmáli” er kynhlutleysir eða ”afmarkar” karl- og kvenkynsorð sem snerta persóni eða gerendi, en viðheldur öllum þremur kynjum í höfðun til hlutveruleika. Þetta sýnist mér nú vera sú einfaldasta leiðin til málfræðilega kynhlutleystrar íslensku, og líklegast sú raunsæasta. – Þetta mál má nálgast með þessum hlekkjum: ”Einföld uppskrift fyrir kynhlutlausa íslensku” og ”Kynhlutlaus íslenska Þriggja kynja og mannverumynda”. Þar er ekki verið að leitast eftir neinni einföldun málsins með t.d. fækkun persóna og kynja eða einfaldaðri sagnbeygíngu, heldur einúngis eftir að kynhlutleysa málið og gera það að máli allra kynja.]
+ + +
Ég hefur haft náin kynni af mörgum einstaklíngum af ólíkum tegundum dýra gegnum líf mitt, bæði hérlendis, á Íslandi og erlendis. Ég hefur haft hundi og ketti, kaníni, búrfugli, fiski, ormi og músi, og í sveitinni ”átti” ég hænsni og kyndi, og af hestum hef ég laungum haft dágott skemmtun af. Ég hefur og haft að gera örlítið með bæði uxi, kameli og fíli, en meðal allra dýra ver mér þó hlýast til kúnna. Þetta ver dásamlegt dýr, vingjarnlegt í viðmóti, rólegt, og kommunikatívt, samtalandi, án þess þó að vera með einhver ólæti. Auðvitað vera til undantekníngi á þessu kúalýsíngi mínu, en þá oftast af vel skiljanlegum ástæðum, þegar betur ver að gáð.
Þegar ég var í sveitinni sem barn hafði ég mikið með kúi að gera, og sá um eitt þeirra, þess bæs sem ég bjó í. Kýrið var oft það fyrsta lifandi veri sem ég mætti að morgni strax eftir að hanið gól. Ég veitti því þá mat og drykk í skjólum, mokaði síðan flórið. Eftir að kýrið hafði verið mjólkað, leiddi ég það út í hagið, náði svo í það að kvöldi og gaf því að drekka og borða dálítið í fjósinu. Áður en ég svo fór í bólið var það vani mitt að heilsa upp á Kusið mitt ljúfa, klappa því og strjúka, og óska því góðs náttis. Laungu seinna, sem vuxið mann í suðausturlöndum, mætti ég svo oft á stundum kúm á götum úti, þar sem þau í hægagángi vöppuðu um þorpið, átu gras og annað frá vegaköntunum, og leituðu eftir mat í sorphaugunum. Stundum voru þá þessi fallegu, vinalegu og móðurlegu dýr, prýdd með blómakrönsum um hálsið og mörkuð með rauðum heillatáknum á enni, því þau voru haldin heilög, og friðuð, bannað að ófriða og deyða þau, eða þá að borða kjöt þeirra. – Ég ber í stuttu máli mikið virðíngi fyrir þessum dýrum, og á samúð með þeim, umfram önnur, og verulega ástúð til þeirra.
Það ver þá kanski ekki svo skrítið, eiginlega, að þegar okkur fjölskyldinu, einhvernvegin tókst að tapa burt sjálfu Jésubarninu í vögginu, úr jólafjárhúsinu okkar, þá fær Kýrið heiðursessið á gólfinu. Jósef og Maríu, fæðri barnsins helga, hafa við vissulega ekki týnt, en þau vera ekki með á myndinu hér, því þá mundi það vera of þraungt um mannskapið. En þarna hafa við þó Vísmennin þrjú frá austurlöndum, sem samkvæmt guðspjallinu höfðu séð styrnið stóra og bjarta kveikjast á himnum uppi, og látið það svo lýsa sér veígið allt til fæðíngisstaðsins, Betlehem. Með gjöfi sín í hendi, gull, reykelsi og myrri, standa þau nú þarna í einlægu andakti í kríngum það heilaga kýrið, og votta djúpt virðíngi sitt og lotníngi fyrir þessu háheilaga veri, þar sem það rósamlega hvílir á teppi einu á gólfinu og horfir á þenn, og reyndar, sýnist mér, inn í það mannveri sem myndið skoðar. Þarna ver líka Hirðíngjastrák eitt með lamb í faðmi sér, sem með áhugi ynnilega dáir dýrið. Það sama gerir Lambið litla og hvíta fyrir framan kýrið. Eða ver það bara forvitið?
+ + +
Sjálfsagt munu sumi líta á þetta stilleben sem guðlast hið ferlegasta. Alveg örugglega mundi allavegana ofsamennið Móses gera það, þetta leiðtogi sem forðum, þegar þenn kom niður af fjöllum með Boðorðin tíu, bannaði fólki sínu að dýrka það heilaga dýr, kálfið, sem það, fólkið, hafði gert sér af gulli. Móses hafði ekkert virðíngi fyrir trúfrelsi annarra, hvorki egypta né síns ”eigins” fólks, og þenn sýndi ekkert skilníngi fyrir að Dýrið af Gulli gæti verið fólkinu ”tákn” fyrir Hið Heilaga, eða slíkt ”múrtí” (form) Guðsins sem ég nefndi í fyrra pistli mínu um stilleben til heiðurs kærleiksins (sjá það hér). Né heldur hafði þetta siðameistari nokkuð minsta skilníngi á að guðsdýrkun fólksins á kálfinu, gæti vel verið samrýmanlegt dýrkun þess jafnvel á hinu Eina og Sanna Guði sem Móses trúði á. En þannig var jú einusinni persónuleiki Móses, – þessa frummyndis ofstopamanna í heimi okkar, – að það væri þenni alls fjarri að skilja og virða slík annarleg viðhorf.
En ver ég þá ekki sjálft ofstopamenni eitt, þegar ég seígji svona ljót hluti um eitt af mikilmennum trúarbragða okkar og eitt frumkvöðla vestrænna siðmennínga? Og afhverju t.o.m. kalla Móses ”illmenni”? Það samræmist miður því sem við hafa feíngið að vita í skólanum! Ver þetta ekki að gánga of lángt? Og einfaldlega ljótt að gera!
Svarið ver að finna í t.d. fjórða Mósebókinu, kap. 31, sem lýsir gjörðum nokkrum Móses, er sýna þenn sem fjöldamorðíngi eitt, viðurstyggilegt þjóðmorðíngi, og líklega það fyrsta í öllu heiminu sem fregni fara af, ef nú trúa má Heilögu ritníngi okkar kristinna: Eftir að hafa brennt og eytt öllum borgum Mídíansfólksins, og öllum tjaldbúðum þeirra, og jafnframt drepið öll karlmenni meðal þeirra, tekið herfángi koni þeirra og börn, og rænt öllum eignum þeirra, öllum verðmætum hlutum og skepnum, þá komu hermenn Ísraels tilbaka til Móses með allt herfángið og ránsféð. En þá reiddist Móses hersveitisforíngjunum yfir hálfkláruðu verki, og sagði við þau:
”Drepið öll piltbörn. Drepið og öll kvenmenni, er samræði hafa átt við karlmann, en látið öll stúlkubörn, er eigi hafa átt samræði við karlmann, lifa handa ykkur.” (4.Mós.31:17-18).
Og svo var gert sem mikilmennið, og guðsmennið, Móses, bauð. Það var fyrsta gereyðingi fólks í heimi sem við þekkjum til, og ver ekki ögn meira sæmandi en það fjöldamorð á Gyðíngum og öðrum sem illmennið Hitler ver frægt fyrir. Og það bætir ekki úr máli ef menn svo halda þenn, Móse, hafa verið samsærismenni alviturs Guðs í þessu! Það verður bara meira IS-yfirvarp á þessu hryllilega þjóðmorði.
Svo hvað varðar það mig hvað þessu litla manni mundi sýnast um belgji mitt á gólfi fjárhúsins? Ekki neitt!
Formáli: Stilleben eitt sem kallað var ”Kærleiksaltarið”
______________________________________________________________
NYÖLD 