[texti þetta ver útfært, ekki á einkynsmáli, heldur á því, í reynd kynhlutlausa þríkynsmáli, er leyfir bara hlutveruorðum að halda málfræðilegu kyni sínu, meðan orð sem höfða til persóna eða mannvera verða hvorugkynjuð, og í sumum orðflokkum, fá einnig sérstakt kynhlutlaust mannverumynd. Textið ver birt fyrst í nærgerði þríkynsmálsins, síðan í fjærgerði þess, og að lokum til frekari samanburða, á einkynsmáli því sem líka ver notað í málfræðilegu athugasemdunum um textið neðanmáls]

Um helför Kristí, og hversu þenn(*) heimtaði upp Adam og alla dauða(**) úr helvíti.

Kapítuli 3, í nærgerði Þríkynsmáls

Nú, þá er af þessu varð gleði mikil, eins og von var að, er sagt að Satan jötunn og höfðíngi helvítis, sem stundum er með sjö höfuð, stundum með þrjú, en stundum er í viðbjóðslegu drekalíki, ógurlegu og íllúðslegu á alla lund, hafði þíngað með jötnum og djöflum og erkitröllum gervöllum, þeim er í helvíti voru, og þá mælt þetta: ”Verið þið nú búni(***) við að taka og grípa Jésúm, er þess væntist að þenn sé guðs son(°), en sem þó í raunininni bara er mannveri, og ræð ég það af því að þenn kvíður dauða síns. En í þenni hafa við þó það menni sem mér hefir mjög á móti gert, og verið mér hið grimmasta ávallt, og margt það mannfólk sem ég hef gert blint, krypplað og sjúkt af líkþrá og brjálað, hefur þenn veitt lækníngu með orðum sínum!”

En þey mæltu og svöruðu þenni: ”Eigi munum vér vita að þetta sé svo sem þú seígir. En það vitum við þó, og kunnum það sjá, að eínga(°°) þenna(°°°) manneskji hefur þú til handa oss selt, drottinn! er hefur svo stórlega kraft þinn og ríki þitt niður brotið og án afláts lamið, sem þenn(+) sem þú nú talar um, og sem þú seígir hræðslu haldna(++). Enda hyggjum við það, og vilja leiða það í ljós fyrir þér, að hvar sem þenn er, þar er þenn almáttugi(+++)  í guðdómi sínu(*1), svo og, að eíngi í öllum heiminum mun megna við þenni, þvíllíki(**1) sem þenn einnig er í manndómi(*1) sínu.

Þá mælti höfðíngi myrkranna: ”Hví efist þér um, og hræðist, að grípa Jésúm, þetta mannveri, er bæði er óvin mitt(***1) og yðvar? Ég hef freistað þenns og vakið upp fjandskap Gyðíngalýðs gegn þenni, og ég hef búið tré til krossfestíngar þenns, [og ég hef byrlað þenni ettíku til að drekka], og spjót hef ég látið hvessa til að reka í líkama þenns, og nú mun vera allskammt til þess að þenn muni andast, og mun ég þá leiða þenna híngað, svo að þenn liggji bæði undir yður og mér.”

Þey svara þá: ”Sagðir þú eigi það, að þenn hafi hvarvetna gert [allskonar verk] með orðum sínum einum saman, og gert heila(°1) þey er þú áður hafðir meitt eða drepið. Og það vitum vér að þenn hefur frá þér marga dauða(°°1) tekið, þey(°°°1) er við áður höfðum haldið föstum í greipum vorum.  Eða hveri(+1) var þenn orðsterki(++1), er kallaði Lazarus til sín héðan? Vér héldum því mannveri hér fjögur dægur áður í böndum, og var þenn þá allt að einu á kreiki í jarðríki, á braut héðan, frá oss numni(+++1).”

Satan, höfðíngi dauðans, svarar þessu: ” Þenn var það”. En þey svara svo: ”Þess sverjum við þig, og krafta þinna, og vörum þar með, að þú ekki leiðir þenn híngað, því að þá er vér heyrðum boðorð þenns, þá varð oss öllum flæmt við, og skulfu þá þræli vor öll(*2), og allar smiðjur okkar. Það fór fjarri því mjög að við mættum Lazarus geta haldið, svo mjög að næsta skjótara en allt annað [kastaði jörðin þenni upp aftur] lifandi(**2). Við vissum [þá] sem nú, að allmáttugi guð er í innra þessa manneskis, om mun þenn til þess hingað í heim komni(***2), til þess að leysa fólk frá syndum sínum, og leysa þey til lífs í guðdómleiki þenns.”

Þetta sagt, hverf ég nú frá því sem Satan og hyski þenns þar ræddust við.

Kapítuli 3, í fjærgerði Þríkynsmáls

Nú, þá er af þessu varð gleði mikil, eins og von var að, er sagt að Satan jötunn og höfðíngi helvítis, sem stundum ver með sjö höfuð, stundum með þrjú, en stundum ver í viðbjóðslegu drekalíki, ógurlegu og íllúðslegu á alla lund, hafði þíngað með jötnum og djöflum og erkitröllum gervöllum, þeim er í helvíti voru, og þá mælt þetta: ”Verið þið nú búni(***) við að taka og grípa Jésúm, er þess væntist að þenn sé guðs son(°), en sem þó í raunininni bara ver mannveri, og ræð ég það af því að þenn kvíður dauða síns. En í þenni hafa við þó það menni sem mér hefir mjög á móti gert, og verið mér hið grimmasta ávallt, og margt það mannfólk sem ég hefur gert blint, krypplað og sjúkt af líkþrá og brjálað, hefur þenn veitt lækníngu með orðum sínum!”

En þey mæltu og svöruðu þenni: ”Eigi munu vér vita að þetta sé svo sem þú seígir. En það vita við þó, og kunna það sjá, að eínga(°°) þenna(°°°) manneskji hefur þú til handa oss selt, drottinn! er hefur svo stórlega kraft þinn og ríki þitt niður brotið og án afláts lamið, sem þenn(+) sem þú nú talar um, og sem þú seígir hræðslu haldna(++). Enda hyggja við það, og vilja leiða það í ljós fyrir þér, að hvar sem þenn ver, þar ver þenn almáttugi(+++)  í guðdómi sínu(*1), svo og, að eíngi í öllum heiminum mun megna við þenni, þvíllíki(**1) sem þenn einnig ver í manndómi(*1) sínu.

Þá mælti höfðíngi myrkranna: ”Hví efist þér um, og hræðist, að grípa Jésúm, þetta mannveri, er bæði ver óvin mitt(***1) og yðvar? Ég hefur freistað þenns og vakið upp fjandskap Gyðíngalýðs gegn þenni, og ég hefur búið tré til krossfestíngar þenns, [og ég hefur byrlað þenni ettíku til að drekka], og spjót hefur ég látið hvessa til að reka í líkama þenns, og nú mun vera allskammt til þess að þenn muni andast, og mun ég þá leiða þenna híngað, svo að þenn liggji bæði undir yður og mér.”

Þey svara þá: ”Sagðir þú eigi það, að þenn hafi hvarvetna gert [allskonar verk] með orðum sínum einum saman, og gert heila(°1) þey er þú áður hafðir meitt eða drepið. Og það vitum vér að þenn hefur frá þér marga dauða(°°1) tekið, þey(°°°1) er við áður höfðum haldið föstum í greipum vorum.  Eða hveri(+1) var þenn orðsterki(++1), er kallaði Lazarus til sín héðan? Vér héldum því mannveri hér fjögur dægur áður í böndum, og var þenn þá allt að einu á kreiki í jarðríki, á braut héðan, frá oss numni(+++1).”

Satan, höfðíngi dauðans, svarar þessu: ” Þenn var það”. En þey svara svo: ”Þess sverjum við þig, og krafta þinna, og vörum þar með, að þú ekki leiðir þenn híngað, því að þá er vér heyrðu boðorð þenns, þá varð oss öllum flæmt við, og skulfu þá þræli vor öll(*2), og allar smiðjur okkar. Það fór fjarri því mjög að við mættum Lazarus geta haldið, svo mjög að næsta skjótara en allt annað [kastaði jörðin þenni upp aftur] lifandi(**2). Við vissu [þá] sem nú, að allmáttugi guð ver í innra þessa manneskis, om mun þenn til þess hingað í heim komni(***2), til þess að leysa fólk frá syndum sínum, og leysa þey til lífs í guðdómleiki þenns.”

Þetta sagt, hverfur ég nú frá því sem Satan og hyski þenns þar ræddust við.

Kapítuli 3, á einkynsmáli fjær

Nú, þá er af þessu varð gleði mikið, eins og von var að, ver sagt að Satan jötunn og höfðíngi helvítis, sem stundum ver með sjö höfuð, stundum með þrjú, en stundum ver í viðbjóðslegu drekalíki, ógurlegu og íllúðslegu á alla lund, hafði þíngað með jötnum og djöflum og erkitröllum gervöllum, þeim er í helvíti voru, og þá mælt þetta: ”Verið þið nú búni(***) við að taka og grípa Jésúm, er þess væntist að þenn veri guðs son(°), en sem ver þó í rauninu bara mannveri, og ræð ég það af því að þenn kvíður dauðis síns. En í þenni hafa við þó það menni sem mér hefir mjög á móti gert, og verið mér hið grimmasta ávallt, og margt það mannfólk sem ég hefur gert blint, krypplað og sjúkt af líkþrái og brjálað, hefur þenn veitt lækníngi með orðum sínum!”

En þey mæltu og svöruðu þenni: ”Eigi munu vér vita að þetta sé svo sem þú seígir. En það vita við þó, og kunna það sjá, að eínga(°°) þenna(°°°) manneskji hefur þú til handa oss selt, drottinn! er hefur svo stórlega kraft þitt og ríki þitt niður brotið og án afláts lamið, sem þenn(+) sem þú nú talar um, og sem þú seígir hræðsli haldna(++). Enda hyggja við það, og vilja leiða það í ljós fyrir þér, að hvar sem þenn ver, þar ver þenn almáttugi(+++)  í guðdómi sínu(*1), svo og, að eíngi í öllu heiminu mun megna við þenni, þvíllíki(**1) sem þenn einnig ver í manndómi sínu(*1).

Þá mælti höfðíngi myrkranna: ”Hví efist þér um, og hræðist, að grípa Jésúm, þetta mannveri, er bæði ver óvin mitt(***1) og yðar? Ég hefur freistað þenns og vakið upp fjandskap Gyðíngalýðs gegn þenni, og ég hefur búið tré til krossfestíngis þenns, [og ég hefur byrlað þenni ettíki til að drekka], og spjót hefir ég látið hvessa til að reka í líkami þenns, og nú mun vera allskammt til þess að þenn muni andast, og mun ég þá leiða þenna híngað, svo að þenn liggji bæði undir yður og mér.”

Þey svara þá: ”Sagðir þú eigi það, að þenn hafi hvarvetna gert [allskonar verk] með orðum sínum einum saman, og gert heila(°1) þey er þú áður hafðir meitt eða drepið. Og það vita vér að þenn hefur frá þér marga dauða(°°1) tekið, þey(°°°1) er við áður höfðum haldið föstum í greipum vorum.  Eða hveri(+1) var þenn orðsterki(++1), er kallaði Lazarus til sín héðan? Vér héldum hér mannveri því fjögur dægur áður í böndum, og var þenn þá allt að einu á kreiki í jarðríki, á braut héðan, frá oss numi(+++1).”

Satan, höfðíngi dauðsins, svarar þessu: ” Þenn var það”. En þey svara svo: ”Þess sverja við þig, og krafta þinna, og vara þar með, að þú ekki leiðir þenn híngað, því að þá er vér heyrðu boðorð þenns, þá varð oss öllum flæmt við, og skulfu þá þræli vor öll(*2), og allar smiðjur okkar. Það fór mjög fjarri því að við mættum Lazarus geta haldið, svo mjög að næsta skjótara en allt annað [kastaði jörðin þenni upp aftur] lifandi(**2). Við vissu [þá] sem nú, að allmáttugi guð ver í innra þessa manneskis, om mun þenn til þess hingað í heimi komni(***2), til þess að leysa fólk frá syndum sínum, og leysa þey til lífs í guðdómleiki þenns.”(°2)

Þetta sagt, hverfur ég nú frá því sem Satan og hyski þenns þar ræddust við.

________

Athugasemdi (skrifuð á kynhlutlausu íslensku einkynsmáli):

(*) kynhlutlaust persónufornafn, mannverumyndi af ”það”. Beygíngi (hér): þenn – þenna – þenni – þenns | þey – þey – þeim –þeirra. Persónufornafnið ”það” ver auðvitað sjálft kynhlutlaust, en það ver mestmegnis notað um hluti, og kann því mörgum finnast það annarlegt að nota ”það” um mannveri, eða þá um guðveri, eins og það hér ver um að ræða. Þó ver það alltaf málfræðilega gángbært að nota ”það” og önnur hlutverumyndi (hvorugkynið) í höfðun til persóna, mannvera, en ekki öfugt.

Persónufornafnið ”þenn” hefur verið myndað utfrá (a) persónu- og ábendíngisfornafninu ”den” í dönsku, norsku og sænsku máli, og (b) lausa samkynsgreininu því ákveðna í þessum málum. Beygíngi þess hafa við haft ýmisleg, t.d. með þolfall eintalsins í sama myndi og nefnifallsins, og á stundum hafa við haft hug á að kastan um þolfalls- og þágufallsmyndunum: þenn – þenni – þenna – þenns, en ofan frágreinda beygínið ver það sem við hér nota.

(**) [allir/allar/öll] > alli,  ver málfræðilega kynhlutlaust (og ekki kyngreinandi) mannverumynd af óákveðna fornafninu ”öll”, og notast hér með höfðun till persóna, útífrá beygíngismynstrinu: i – a – u – s | i – a – um – (r)a. Mannverumyndið ”alli” ver hér í þolfalli fleirtalsins, alla. Valfrjálst ver að nota ”öll” ef man svo vill. [I öðru texta-tilrauni okkar (Jóhhannesarguðspjallið) hafa við haft allmenna munstrið sem svo: i – i – u – s | i – a – um – (r)a, og fundist betur fara á því.]

Þetta beygíngarmynstur mun passa flestum óakveðnum fornöfnum og spurnarfornöfnunum, en t.d. óákveðna ábendíngisfornafnið ”sami” verður að fá annað og eigið beygíngi, t.d.: i – i – a – a | u – u – u – u. Sama gildir ákveðna ábendíngisfornafnið ”þessi”, sem vi’ hér hafa valið að beygja svo: þenna – þenna – þensu –   þensa | þensi – þensi – þessum – þessara. Orðaflokkur fornafna ver ekki sérstaklega stór, og nauðsynlegt mun vera að tékka á hverju og einu þeirra og ákvarða hvert kynhlutlaust beygíngi þeirra fer best á að hafa.

[dauður/dauð/dautt] > dauði, ver kynhlutlaust mannverumynd af lýsíngisorðinu ”dautt”. Þey sem dáið höfðu og um ver fjallað voru persóni, ekki, t.d. veiri, eða mauri. Beygíngismunstur lýsíngisorða í mannverumyndi fylgir sama munstri og því sem gildir fyrir óákveðnu fornöfnin. Það fjallar um að leggja ”i” að stofni, og beygja skv. ofansögðu. Lýsíngisorð eíns og ”farinn” eða ”heimill” myndast þá þannig, [farinn/farin/farið] > farni, [heimill/heimil/heimilt] > heimli, þ.v., farin + i > farni, og heimil + i > heimli. Þessi tvö orð beygjast þá svo í et. og. ft. óakveðninnar: farni – farna – förnu – farins | farni – farna – förnum – farinna; heimli – heimla – heimlu – heimils | heimli – heimla – heimilum – heimila. 

Athugið, að þetta beygíngismynstur ver einfaldlega uppástúngi okkar, og það munstur sem við vinnum með einmitt núna, en auðvitað má ákveða eitthvert annað mynstur, ef það þykir oss eða öðrum betra. Þannig hefur ég verið að velta fyrir mér munstrinu: i – i – u – s | i – i – um – ra, og hefur reyndar ekki alveg gefið það hugmyndið upp á bátið.  [Eitt annað pælíngi ver að mannverismyndið af farinn, heimill, búinn, kominn, feiminn, væri að hafa sem ”fari”, ”heimi”, ”búi”, ”komi”, ”feimi”, en það myndi krefjast einhvers annars reglis, eða fylgja uppkomnu konvenzjón, og verður ekki haft uppi hér.]

Eitt hugmynd hvað varðar kynhlutlaust endíngi lýsíngisorða ver að nota ”ó”-endíngið í íslensku máli (sbr. ”halló”, ”púkó”), en þá mundi  lýsíngisorðið vera eins í öllum föllum, tölum og beygíngum. Þetta hygmynd ver þó ekki sett í verkið hér.

Kynhlutlaus mannverumyndi lýsíngarorða vera í brúki bara á frumstigi og í sterku beygíngi, á öllum öðrum stigum og í veikum beygíngum ver hvorugkyninu stránglega fylgt. Mannverumyndið ver valfrjálst. Í staðið fyrir það má alltaf nota hvorugkynið, og sýnist mér það í flestum tilfellum fallegra, eins og eftirfarandi dæmi kanski leiða í ljós:

þetta kona/koni þarna ver skemmtilegi/skemmtilegt – ég var að tala við skemmtilega/skemmtilegt koni áðan – þenn heyrði þetta frá skemmtilegu koni í gær – ég ver farni/farið til skemmtilegs konis núna | þey hittu margi/mörg skemmtilegi/skemmtileg koni á ferðalaginu – ég átti tal við ýmsi/ýmis skemmtilega/skemmtileg koni þar – …….

Hinsvegar fer vel á mannverumyndinu og beygíngi þess hvað varðar [dauður/dauð/dautt] > dauði í titlinu (….alla dauða…), en kanski ver það vankostur eitthvert að þetta fellur saman við karlkynið. Að Jesus heimtaði ”…öll dauð….” frá helvítinu hljómar ekki vel.  Jafnvel þótt við notuðu ofannefnt munstur hér ( i – i – u – s | i – i – um – ra), væri það mun fallegra að seigja að þenn hafi heimtað ”alli dauði” frá helvíti en að tala um ”öll dauð” í staðið. Til þess að fólki veri einfaldara unnt að bera saman og velja milli munstranna, vill ég hér endurbirta dæmi mín frá ofan:

þetta koni þarna ver skemmtilegi – ég var að tala við skemmtilegi koni áðan – þenn heyrði þetta frá skemmtilegu koni í gær – ég ver farni til skemmtilegs  konis núna | þey hittu margi skemmtilegi koni á ferðalaginu – ég átti tal við ýmsi/ýmis skemmtilegi koni þar – …….

– – –

Athugasemd um ofnotkun: Eiginlega ver best að nota kynhlutlutlaus mannverumyndi svo lítið sem mögulegt ver, eða bara þegar þess þarfnast. Til dæmis þegar man vill undvíkja að kalla sjálft sig eða viðmælandi eða þriðja persóni ”það” eða nota hvorugkyns lýsíngisorð um þey. Nokkrum kann t.d. að finnast það meira viðkunnarlegt eða viðeigandi að seígja t.d. ”Guð ver góði!” en að seígja, ”Guð ver gott!”

Eða þá þegar þau standa sjálfstætt, t.d. ”alli verða að fara héðan”, ”eíngi má koma híngað”, ”sumi skilja þetta ekki”, etc.. Berið þetta saman við, fyrst: ”öll verða að fara héðan”; ”ekkert má koma híngað”; ”sum skilja ekki þetta”, og berið svo þetta saman við þessi setníngi: ”öll konin á ballinu voru í rauðu kjóli”;  ”ekkert strákanna vissi um málið”; ”sum manneskji vera góð, önnur ekki.”

Hér, í þessu texti ”Niðurstigníngissagnisins”, vera kynhlulausu mannverumyndin ofnotuð, en það ver ekki til þess að mæla með því að svo veri gert, heldur til að sýna ”modus operandi” þessara kynhlutlausu mannverumynda.

[Myndi man, þó, generalísera ofnotkun þetta, þá mundu við fá fram eitt enn annað gerð kynhlutlauss íslensks túngumáls, þar sem ”samkyn” yrði eitt ”fjórða kyn” við hlið hinna þriggja, og mannverumyndi ekki leíngur geta tekið með sér hvorugkyn, né auðvitað karlkyn eða kvenkyn, heldur bara ”samkyn”, þ.v., sérstök samkynsmyndi orða. Það mun, heldur ég, ennþá seinna verða. Nema þetta samkyn gleypi bæði ”karli” og ”kerlíngi”, og fæði af sér ”tvíkynsmál”, en það er einmitt það sem hendi með skandinavisk númál okkar, norræn: þrjú kyn redúseruðust til bara utrum (samkyn) og neutrum (hvorugkyn), og væri það svo að man þá einnig hefði uppi radikalt kasusredukzjón eitthvert og að auki einfaldaði beygíngi sagna og lýsíngisorða þá væri íslenska túngumálið nánast eins og systramálin, málfræðilega, en þó ekki lexikalískt.]

(***) [búinn/búin/búið] > búni. Kynhlutlaust mannverumynd lýsíngisorðsins í nf. ft..

(°) Eða meira kynhlutlaust í merkínginu, minna kyngreinandi: ”bur”.

(°°) [enginn/engin/ekkert] > eíngi, óákveðið fornafn í mannverumyndi. Þetta ver þf. Beygíngið: eíngi – eínga – eíngu – eíngis | eíngi – eínga – eíngum – eíngra. Notast má við hvorugkynið í staðið fyrir þetta kynhlutlausa mannverumynd.

(°°°) Orðið ”þenn” ver hér notað sem ábendíngisfornafn (hér í þf.). Í eldri textum hefur ég haft þetta ”þenþa(ð)” (beygist eins og ”það”) eða ”þenþ” (eins í öllum föllum).

(+) Kynhlutlaust ábendíngisfornafn í nefnifalli.

(++) [haldinn/haldin/haldið] > haldni. Hér í þolfalli. Vel hefði mátt nota hvorugkynið hér. Það ver valfrjálst, fer eftir smekki.

(+++) [almáttugur/almáttug/almáttugt]> almáttugi. Vel hefði mátt nota hvorugkynið einnig hér, þar sem mannverumyndið stýrir annaðhvort hvorugkyni eða öðru mannverumyndi . 

(*1) Orðið ”guðdómur”, eins og líka ”manndómur” ver eitthvað að vefjast fyrir mér, líkt og ”mannfjöldi” í fyrsta kaflinu. Ég vel þó að flokka þau til mannveruorða, þar sem í inntaki þeirra ver getið persóna eða mannvera, meðan hinsvegar orðin ”dómur” og ”fjöldi” auðvitað ver hlutveruorð. Þetta sérgreinandi orða milli ”mannveris” og ”hlutveris” ver líklega erfiðasta kruxið í þríkynsmálinu.

(**1) [þvílíkur/þvílík/þvílíkt] > þvílíki. Orðið ”þvílíkt” ver jafngilt.

(***1). Vinur/vin og óvinur/óvin ver persóni/mannveri. Þess vegna fær orðið hvorugkynsham og tekur með sér hvorugkyn, ”þitt” (ekki ”minn”). Ath. Eins og flest önnur nafnorð í einkynsmálinu, á nefnifallið sér tvímynd (upphaflegt orðmynd, + það nefnifallsmynd sem kemur frá orðmyndunarreglum einkynsmálsins).

(°1) [heill/heil/heilt] > heili. Hér stendur orðið í þolfalli fleirtalsins, sem ver eins og karlkynið í því fallinu. Þolfall eintalsins ver hinsveígis það sama sem kvenkynsins.

(°°1) ”….marga dauða…”, kynhlutlaust mannverumynd sem í nefnifalli ver ”margi dauði”. Þolfallsmyndið ver það sama sem karlkynsins. – Samkvæmt öðru og áður nefndu beygíngismunstri ( i – i – u – s | i – i – um – ra) yrði þetta ”margi dauði”). Ég nefni þetta hér vegna þess að ég finn það einkar erfitt að velja á milli beygíngismunstranna.

(°°°1) Mannverumynd kynhlutlausa persónufornafnsins í fleirtalinu, hér notað sem ábendíngisfornafn.

(+1) Spurnarfornafnið (og óákveðna fornafnið) [hver/hver/hvert] > hveri, beygja við þannig: hveri – hver(j)a – hveru – hvers | hveri – hver(j)a – hver(j)um – hverra

(++1) [orðsterkur/orðsterk/orðsterkt] > orðsterki. Mannverumyndið stendur hér í nefnifalli.

(+++1) [numinn/numin/numið] > numni. Valfrjálst: ”Þenn var frá oss numið.”

(*2) ”þræli vor öll” ver ”hlutverumyndið”, en kanski færi betur á að nota kynhlutlausa mannverumyndið: ”þræli vori alli.”

(**2) Orðið ”lifandi” ver bara til í einu orðmyndi, og ver þar með í sjálfu sér kynhlutlaust.

(***2) [kominn/komin/komið] > komni. Auðvitað má jafn gjarnan nota hvorugkynið.

(°2) Sjá (*1). Við dæma þetta sem mannveruorð.

_______

Einkynsmál

Mínímálfræði íslensks einkynsmáls

Málfræðilega kynhlutlaust íslenskt mál / Nýa málfræðið

Kynhlutlaust íslenskt ”þríkynsmál”. Nokkur frumtök.

 

Niðurstigníngarsaga (1) -nær, fjær, og einkyns fjær

Niðurstigníngarsaga (2) -nær, fjær, og einkyns fjær

Niðurstigníngarsaga (3) -nær, fjær, og einkyns fjær

Niðurstigníngarsaga (4) -nær, fjær, og einkyns fjær

Niðurstigníngarsaga (5) -nær, fjær, og einkyns fjær

Niðurstigníngarsaga (6) -nær, fjær, og einkyns fjær

Niðurstigníngarsaga (7) -nær, fjær, og einkyns fjær

Niðurstigníngarsaga (8) -nær, fjær, og einkyns fjær

Niðurstigníngarsaga (9) -nær, fjær, og einkyns fjær.

Niðurstigníngarsaga (10) -nær, fjær, og einkyns fjær

_______________________________

KYNHLUTLAUST ÍSLENSKT TÚNGUMÁL! Það eina sem þarfnast er þetta: (1) hvorugkynjun orða sem höfða til persóna, þ.v., slíkra sem hafa mannverið sem inntak sitt, á meðan hinsvegar kvenkyns- og karlkynsorð sem höfða til hluta og ekki persóna, halda kyni sínu óbreyttu, og (2) – ef fólki finns á því vera einhvert þörf – einnig framsköpun sérstakra kynhlutlausra mannverumynda fornafna og lýsíngarorða, nokkuð sem lætur sig gera á afar einfalt hátt, – ásamt því að (3) venja sig við þetta, og áframþróa. – Hér eitt þessara kapítula niðurstigníngissagnisins (kap.3), á þremur kynhlutlausum málískum íslenskum.  # TIL HEILBRIGÐS TÚNGUMÁLS! # PRO LINGUA SANA!