2.1.iv. Heimíndu Mannveruhirð

1. Þat hendþâ mik eijnusinni er hug mín – sem svá oft áðr, – dveljþâ í eigin leiðslu yfir hlutveruleikíndu, at hugsun þennar, allt at eijnu, verþâ upphafin til allra hæstu hæða, ámeðan skynvitum líkhömu minnar verþâ haldiþ í hömlum – rétt einsok mönnur sem vera niðrþýngdar af höfgu vegna ofurfyllu mötu sinnar, eða sökum ofþreytu líkhamíndu.

Mér sýndist eín Ver einhver, gríðulega mikil, – ok meira en þat, – at umfaungu algjörlega takmarkalaus, þar kalla út nefnu mína ok seígja: Hvað, hvað, … hvað vill þú heyra ok sjáa, ok hvað hef Þú hugsaþ þér at læra ok vita?

2. Ok ék seígj: Hver ver þú?

Henn seígj: Ék ver þenn sem ver Mannhirðínd (Poemandres), eín Allsherjarhug eín allrar snillugáfu; Ék veit hvat þú þrár, ok Ék ver ok þín Hirða, ok ver með þér yfirallt.

3. Ok ék svarþâ: mik láng til at læra um hlutur þöjr sem vera til. Mik láng til að skilja náttúru þeijra, ok at þekkja Guðu. Þetta ver, seígjþâ ék, þat eijna er mik fýs at vita.

Henn svarþâ mér þannig: Halt þá í hugu þér öllu því er þik láng til at vita, ok Ék mun þat kenna þér.

4. Henn skipþâ einnig svipum við þessar orður, ok samstundis, á eijnni augnabliku, verþu allar hlutur opnaþar fyr mér, ok í óendanlegri sjónhverfíngu fár ék sét þá er allar hlutur verþu Ljós – Ljúf, Unaðsleg Ljós eín verþu þöjr! Ok ék starþâ, sem bergnuminþ starþâ ék, – töfraþisk.

En eftir litla stundu leggjþâ sik Myrk eín yfir sumt af þessu. Þrúngin ógnu, verþâ þenn, ok drúnguleg, ok þenn hríngþâ sik í bugðandi fellíngum, svá at mér virtisk þenn lík ormu vera.

Ok þenni Myrk eína ummyndaðisk svá til Vætu; til Votrar Náttúru af einhverri tögu, breyttisk þenn, sem svá, straks þar á eftir, fram fyr augum mínum, slaungvask um með slíkri háttu at þenni verð á eínga vegu með orðum lýst. Belgjandi út frá sér eínni reykjumökku, sem liggjþi þenn af eldu brennandi, stynjandi átakanlega, ymjandi hástöfum ok harmstöfum ok sárum kveinum, – slíkum, at eíngi mannverumála nár at útseígja þat, né útmála.

5. Ok þar á eftir, öskrur eínar, alls óskiljanlegar, sem gángþâ út frá þenni sem Rödd eín Eldíndu verþi þenn.

Svá, út úr Ljósíndu [….] stígþâ Orðínd in Helga (Logos) niðr í þá votu Náttúru. Ok uppávið til hærri hæðu, hlaupþâ Eld eín hrein, frá inni Votu Náttúru; Ljós verþâ þenn, skjót ok verksöm, einsok Ljósínd ávallt ver.

Ok einnig Loftínd, sem líka ver létt, fylgjþâ á eftir Eldíndu; út frá Jörðu-ok-Vötnu rísþâ þenn upp til Eldíndu, ok virtist svo einsok hánga út frá þenni.

En Jarðínd-ok-Vatnínd haldþâ áfram at vera svá samanblandþar, svá mjök at eíngi getþâ úrskilið Jörðu frá Vötnu. Þó verþâ þeijm unnt að heyra, sökum þess at Öndíndu-Orðínd þöjr gegnsýrðþâ (Logos).

6. Þá seígjþâ vit mik Mannhirðínd: Þú fékkst þenna Sýnu skilit?

Nei, ekki enn, reyndarr, en það mun ék þó, seígjþâ ék.

Ljós þenni, seígjþâ Henn, ver Ék, sjálfug Guð þín, Hug þenn sem áðr ver en ver þenn in Vota Náttúra, þenn er kemþâ frá Myrkvu; en Ljós-Orðínd (Logos), þennri er frá Hugu kemþâ, Burð ver eín Guðu.

Hvað kem svá? seígj ék.

Vit at þat sem í þér sér ok heyr, ver Orð Drottnu (Logos); en Hugínd ver Guð-ok-Fæðr öll. Ekki vera þöjr tvæjr frá hverri annari skildar, heldr ver Lífínd til einúngis í Einíngu þeijra.

Þökk veri Þér, seígjþâ ék, þakklátþé.

Þannig, svarþâ Henn: Skil þá Ljósíndu. Ger þenna að Vinu þinni.

7. Ok meðan Henn talþâ þannig, starðþâ Henn í augur mér, leíngi, svá at ék skelfþâ fyr auglitu Hengvar.

En þá er Henn reisþâ höfðu sína ok kinkþâ þenni mót mér, þá sjár ék í Hugu mér Ljósíndu, en nú í Völdu eínni ok Myndugleiku sem eíngi getþi mælt eða myndað, ok Kosmosu, Alheimíndu, í viðáttu aukna útyfir allar takmörkunur ok skorður, ok Eldíndu, sem umgirt verþâ á allar vegur af þennri Hæstu Máttu ok Megnu, nú verþâ yfirbuguþ, ok hafþâ stöðvask.

Ok þá er ék sjáþâ hlutur þessar allar, skiljþâ ék. Fyr tilstillu Orða Mannhirðíndu (Logos), skiljþâ ék.

8. En á meðan ék enn verþâ í voldugri undrunu, seígjþâ Henn vit mik: Nú knáþâ þú áskoða í Hugíndu, Úrmyndu þá án endíngu, þá Úrmótu sem áðr ver en nokkuð verþâ sem nú ver. Þannig talþâ til mín Mannhirðínd.

Ok ég seígj: Hvaðan koma þá frumefnur allar ok grunnþáttur náttúríndu til þennarar sögu?

Þessu mér til svöru gef Henn þetta: Frá Guðu ok Vilju hengvar, koma þöjr. Náttúrínd takþâ á móti Orðíndu (Logos), ok á meðan þenn einblínþâ með starandi augnaráðu á Fegríndu Alheimu, afmyndþâ þenn þá ina sömu, ok með eigin efnuviðum ok frumsköpunum sála, gerþâ sik sjálfga at Alheimíndu eínni.

9. En Hugínd (sem ver Guð), – sem ok bæði ver Mann eín ok Kon í eijnni ok samri veru, Ljós ok Líf, – berþâ fram aðra Hugu af Orðíndu, þ.e. Burðu eína sem skulþi gefa hlutíndum myndur ok formur allar, sem svá (í eigínleiku sinni at vera Guð eín af Eldu ok Öndu), skapþâ eínar Sjö Valdhöfur, eður Hersur eínar, sem síðan umlykþu í sjálfum sér, alla þáverandi sinnuheimu (ok gera þat enn), – en sjálfa stjórnu þessara heima ok þessara ríkja, kalla mannverur fyr Örlögur, ok Sköpur (ok þá er vel geíng þeijm, fyr Auðnu).

10. Á þennri stundu, útfrá þessum niðrsökktu þáttum Guðu, þá hlaupþa Orð Guðu fram til innar Hreinu verku Náttúríndu, er á sér innibúandi einíngu með þennari inni verksömu Hugu. Ok frumefníndur, þöjr niðrsökktu, verþu eftir þar, án Vitu ok án Rænu, til at í framvegu tíma, vera ok verka þar, sem hrein matería, sem efnuheimur eínar, ok allar.

11. Hugínd þenn in Skapandi, orðin eijn með Skynsemíndu, – Þenni sem umlyk allar sviður alheimíndu ok spinn þöjr með snældu sinni, – fer at snúa sköpíndum sínum í hríngiðum, ok læt þöjr snúast íkríng frá upphöfu án byrjunu, til endu án endu. Því hríngferla heimsviðínda á sína byrjunu þar, ok bara þar, sem þenn tek endu sína, einsok Hugan ok ger.

Ok frá inum niðrsökktu þâttum, berþâ Náttúrínd fram af sér vitlausar lífverur; því Henn réttþâ ekki út Skynsemíndu (Logos) til þeijra. Loftínd berþâ fram vængjaðar hlutur; Vatnínd hlutur sem synda kunna, ok Jarða-ok-Vattna gángþu skildar vegur, einsok Huga þat vilþâ. Ok frá brjóstum sínum berþâ Jarða þöjr lífur sem þenn eigþâ í sér, allar fjóurfætlíngur ok skriðdýrur, bæði vildar ok tamar dýrur.

12. En Hugínd Allfæðru, sem öll ver Líf ok Ljósa, framskapþâ Mönnu jafnverða Henngi sjálfgri, ok varð svá fángin ástu af henngi, sem eígin burða hengvar verþi; því henn verþâ vissulega afar fögur, án samanburðu falleg þenn mannvera, ímynd eín ok líking eín sköpuru sinnar.

Sannarlíga, svá sannarlíga varð Guða ástu fángin af sinni eigin myndu ok líkíngu; ok þenni veitþâ Henn, allar sköpunur sínar, fyr þenna at eiga ok ráða yfir.

13. Ok þá er henn með mikilli athyglu hefþâ virt fyr sér þá Skapandi Meistaríndu í sköpunuverkum hengvar í Fæðríndu, viljþâ henn sjálfug líka gera, sjálfug forma ok sjálfug mynda, ok reyndar sjálfug vera eín Skapandi Meistara eín; ok vegna þessa – með blessunu Hengvar – skildisk henn frá Fæðríndu, ok takþâ sik yfir till þennra inna verksömu baugagarða tilveríndu.

Ok þá er Henn, eftir þetta með blessunu Fæðríndu, skyljþi eiga fulla heimildu, ok fulla veldu alla í verksemu sinni, athugþâ Henn, ok skoðþâ vandlega, sköpunur MeðBurða sinna, þ.e. Systkynja sinna, Þeijra Sjö. En Þöjr aftr fylltust ástu til Hengvar, ok hver ok eijn þeijra, gefþâ Henngi hlutdeildu í sinni eigin skipulögu ok kerfugjörðum.

Ok eftir at Henn þannig hefþâ náðþâ at vel þekkja ok skilja innri kjörnur þeijra, ok hefþâ orðit þáttakanda eín í inri náttúru þeijra, leikþâ henngi huga eín stór á at brjótask ígegnum byrgjur myrkruheimínda ok at undirkasta Eigin hugu, völdu þá er æ yfir Eldíndu ver.

14. Ok, eftir at síðan hafa náþ völdum yfir öllum dauðlegum verum alheimu, ok hlutum ok dýrum vitrænulausum, drjúpþâ Henn ásýnu sinni niðrí gegnum Samstillíndu, ígegnum Harmonííndu, ok yfirvinnþâ ok brjótþâ máttu baughríngja þennar, ok sýnþâ svá, ok birtþâ svá inni Niðursökktu Náttúru þar undir, þá fegru eijna sem bara mynda Guðu eig, ok get eigt.

Ok þegar svá þenn, – náttúrínd þenn in niðursökta, – nú sérþâ birtíngumyndu þennrar fegru, sem aldrei get sefjaþ um of, ok þegar þenn sjáþâ ok Henja, sem þar birtisk þenni, ok sem nú eigþâ í sjálfri sér hverja ok eina ögnu af orku Hersínda Sjö, ok að auki, Guðu eigin myndu ok formu, – þá brosþâ þenn, þenn in niðursökkta náttúra, – já, þá brosþâ þenn glatt út af ástu sinni innilegri til Hengvar.

Ímyndu þennrar fallegustu Formu mannveru hafþâ þenn nú fáþ at sjáa í eigin Vötnu sinni, ok skuggvu Hengvar á Jörðu sinni eiginni!

Ok þá er Henn þannig hefþâ birt þenni fegru Guðu, ok þá er Henn hafþâ séð myndu Sína ok líkíngu inní þennari, þá elskþâ Henn þenna ok viljþâ vera ok lifa í þenni. En með viljunni þennri kemþâ verkan, ok þannig kveikþâ Henn til lífu þá formu ok þá ímyndu sem áðr var tóm, ok án rænu.

Ok Náttúrínd tók efnu Ástu sinnar, ok þenn hjúpþâ sik fullkomlega ok þétt kríngum þenna, ok þöjr blönduðusk saman, því þöjr voru eijnar, – Elskhugur eínar ok samar.

15. Ok þar af ver Mannverínd, útyfir allar aðrar verur á Jörðu, ein saman tvöföld; dauðleg, fyr sökur líkhömu hengvar, ok ódauðleg vegna undirstöðu sinnar í inni innri, ekta ok eilífu Mannveru.

Ok þrátt fyr at henn þannig veri alls án eigin líflátu, ok veri ok valdhafa yfir öllu sem ver, þá eig henn sér þó þjáníngur þæjr er dauðlegar verur hafa vit at búa, ok ver Örlögíndum undirköstuð.

Þannig, þótt henn veri hátt hafin yfir Samstillíndu ok þenni æðri á allar vegur, þá ver henn þó þræla eín í þenni ok undir þenni. En Mann-Kona, af Fæðrunni sem sjálfug ver manna ok kona ok drottnar alvakinþ án svefnu, ver henn þó æ yfirbuguð af svefndrúngu.

16. Þá talþâ hug mín í ákefðu ok sagþâ: Ék sjálfug, ék líka, ék elskar Þína ræðu. Kenn mér meir! Gerðu það!

Sagðþâ Mannhirðínd: Þetta ver Hulindóman, þenn sem haldið hef verið leyndri enda til þennarar dögu.

Náttúrínd, umföðmuð af Mannveríndu, framberþâ undrur eínar, svo unaðslegar undrur útyfir allar undrur. Því, svo sem henn hefþâ þá eiginleiku að vera í samræmu við þöjr Sjö, – sem, eins ok Ég seigjþâ þér, vera af Eldu- ok Öndunáttúru, svo tafþâ henn ekki, heldr hraþâ sér, ok berþâ umsvifalaust fram sjö “Mönnur” eínar, í samræmu alveg við innri kjörnu ok eðlu þeijra Sjö, Mann-Konu eína er henn hefþu til upphæðínda.

Við þetta sagþâ ék: Óh Mannhirða! Ék ver nú uppfylldþ af mikilli ástríðu ok mik láng mjök að hlýða á þetta. Hættu því ekki!

Sagþâ Mannhirðínd: Ver þú í þögnu, því eigi hef Ék enn undið upp af þeirri inni fyrstu samræðíndu (logoi).

Vísst! Sagðþâ ék: Ék þeigj!

Á slíka vegu, þannig, – eins ok Ék hef seigjþâ, – verþâ tilurða þeijra sjö. Jarðínd verþâ Kon eín, ok Vatn hengvar þrúngin lostum; þrosku sína tekþâ þenn frá Eldu, en Öndu frá Eter. Þannig berþâ Náttúrínd fram römmur þöjr er passa formu Mannveríndu.

Ok Mannverínd, frá Ljósu ok Lífu, breyttist til sálu ok hugu – frá Lífu til sálu, frá Ljósu til hugu.

Ok á slíka vegu héldþu allar hlutur sinnisheimíndu áfram at vera ok verka, alla leiðu til enduloka þeijra ok nýrrar upphöfu.

18. Hlýð nú á eftirstöðvur ræðu þennrar (Logos), er þik fýs að heyra.

Þar eð tímaskeiðínd nú kemþa til endaloka, verþu bindíngur þæjr allar sem haldþu þeijm saman, leystar upp fyr Vilju Guðu. Allar dýríndur, mann-konur verþu þöjr, tvíkynja, verþu á sömu tímu sem Mannverínd, leystar frá sjálfum sér, þannig að sumar þeijra verðþu að hlutu til mest mann, sumar á sömu háttu, verðþu að hlutu til mest kon.

Samstundu talþa þá Guð í Heilagri Orðu Sinni: “Auk ykkur í aukníngu ykkar, margfald ykkur í margföldnu ykkar, allar þið sköpnur ok verur er til vera; ok mannvera sú er í sér á Hugu, ok veit sig eiga Hugu, vitþi ok at nema ok skilja, at henn ver í sjálfgri sér eín ódauðleg vera, ok at orsökur dauðu hengvar veri ástin, þótt Ástin Reyndar veri Allt”.

19. Þá þegar, er Henn seigjþâ þetta, orsakþâ Forsýna Hengvar, gegnum Örlögíndur ok Samstillíndu, samförur þeijra ok upptökur kynslóðínda. Af þeijm sökum verþu allar tilverur margfaldaðar samkvæmt sinni eigin tegundu ok gerðu.

Ok þenn, er þannig hafþâ náð at nema ok skilja sjálfga sik, hafþâ ok náð þennri Góðleiku er geíng útyfir jafnvel ofgnóttur allar. En henn, er gegnum ástu sem leið villu vega, eyð ástúðu sinni á líkhömíndu – henn verð eftir, ráfandi enn í Myrkríndu, ok henn mun líða með skynvitum sínum, hlutkostur Dauðíndu.

20. Hvað get verið svo mikil eín villa, seigjþâ ék, sem þöjr, þessar óvitandi mannverur drýgja, at þöjr myndu fyr þat verða fráteknar þennri ódauðleikíndu sem þó ver þeijra?

Þú virðist, ó þú!, seigjþâ Henn, ekki hafa hlustað á þat er þú heyr! Bjóðþâ ék ekki þér at hugsa?

– Jú, vísst! Ég hugsa, ok ék mun vel orður þínar allar, ok ék þakka þér, sagði ék.

En ef þú þó hugleiddir þetta nokkuð, seígjþâ Henn svo, seígj mér þá: Af hverju eiga þöjr, sem vera í Dauðíndu, skilit at deyja?

– Þat ver vegna þes, svar ék, at drúnguleg döpr ok gleðusnauð Myrkra eín ver róta ok grunna sjálfrar efnuviðíndu; frá þenni kemþâ ok in Vota Náttúra; ok frá þenni verþâ líkhamínd sinnuheimíndu samanþjöppuð ok steypt; en frá þeijri líkhömu dreg Dauðínd fram þenn Vatníndu er þenn hef til næríngu sér.

21. Rétt verþâ hugsun þín, ó þú! En hvernig skal þá, mein þú, >>henn sem þekkj sjálfga sik koma til Hengvar<<, eins ok Guðu Orða hef skírt frá at svo skuli verða?

Ok ék svarþâ: Fæðra Allsherju ver Ljósa ok Lífa, frá Henngi verþâ Mannveran alin.

– Satt seígj þú, þegar þú tal þannig: Ljósan ok Lífan ver Guð-Feðra, ok frá Henngi ver ok Mannveran fædd.

– Ef þú svo nár að skilja, að þú sjálfug ver Ljósa ok Lífa, ok at þú nú veri utanfyr Þöjr, þá munt þú sannarlega koma aftur til Lífu. Þannig talþâ Mann-Hirðan.

En seígj mér enn, Huga mín, hrópþa ék, hvernig á ék þá at aftur koma til Lífu…. því þannig seígj Guð: >>Sú manna er í sér hef Hugu, henja láta Vér ná at nema, at henn sjálfug ver dauðulaus”? – En hafa þá ekki allar Mannverur Hugu sína!

22. Vel tal þú, ó þú, er þannig tal. Ék, Huga, sjálfug ék, ver með mannverum helgum ok góðum, þeijm hinum hreinu ok miskunnsömu, þeijm er dyggðugt lifa.

Slíkum mannverum ver nærvera mín til hjálpu, ok umsvifalaust fáa þöjr inri þekkingu ok kynnu af öllum hlutum (gnosis), ok þöjr vinna sér guðdómlega Ástu Fæðrunnar með hreinlífu sinni. Þöjr gera ok Henngi þökkugjörður, biðjandi Henja um blessunu Hengvar, ok þöjr syngja Henngi sálmur sínar, þrúngnar brennandi ástu til Hengvar.

Ok er þöjr – þegar tíma þenn ver inni – gefa upp líkhömu sína til jarðneskrar dauðu, þá snúa þöjr sér í andstyggðu frá nautnum ok lostaæsíngum þennar, þá er þöjr þekkja ok vel vita hvaða hlutur ok verkur þæjr vinna. Nei, það ver Ék, Hugan, sem mun láta þessar válegu iðjur líkhömunnar ekki koma til náttúrlegrar fullkomnu sinnar. Því ék stend þar í dyrum, ok ék set loku fyr alla þá inngaungu, ok ék hegg sundr allar þæjr sinnugerður, sem í sér hafa lágar, illar, ok váfeíngar orkumegnur.

23. En frá hinum, frá þeijm er án Hugu vera, frá þeijm vondu ok siðspilltu, þeijm öfundsjúku ok ágjörnu, þejm er reisa sér varnarmúrur ok bauggörður kríngum guðleysu sína sem þöjr elska svo mjök, – frá þeijm ver ék víða fjarri.

Þeijm ver nærri Eíngla eín Hefníngu, ok þenn ver hjá þeijm ok pín þöjr. Þenn mat elduna, eyk þar eldu að eldu undir þeijm, þenn kast sér yfir þöjr gegnum skynvitur þeijra, ok læt þannig vaxa vilju þeijra ok lostu til at brjóta véböndur allar, svo at þöjr kallþi yfir sik enn meiri kvölur ok þjáníngur, ok aldrei munþi láta af laungunum sínum ok þráhyggjum til þess sem illt er ok öfugsnúið, – saðningulaust keppandi eftir því öllu í myrkríndu….

24. Vel ok vöndulega hef þú kennt mér, ó Hug mín, eins ok ék hef viljað af þér. Ok nú, – ék bið þik, – seígj þú mér enn um það sem ræð í Hæðum Uppi varðandi Endurkomu mína eigin.

Þessu svarþâ Mann-Hirðínd: Þegar til stend at uppleysa efnislíkhömuna, þá skalt þú fyrst gefa upp þenna at undirkastast þeijm breytínguferlum sem við þenni taka. Þannig hverf þér þenn lífsmóta sem var þín í lífíndu, ok þú fórn þá ok lífsvegu þinni, tæmdri orkumegnu sinni, til Eínglunnar. Skynvitur líkhömunnar hverfa þá tilbaka til rótasinna, verða aðskildar hverri annari, ok rísa svo upp aftur sem orkumeíngdur; en ástríður allar ok lostur allar draga sik tilbaka til þennrar náttúru sem rænulaus ver.

25. Ok þannig ver þat, at mannverínd, strax eftir jarðneska dauðu sína, hrað sér hæðíndur upp gegnum Samstillu þeijra.

Til fyrstu beltu þennar gef henn Orkumengnu Vöxtu ok Rýrnu; til þennrar öðru, Vélur Vondsku af öllum slögum, afmagnaðar; til þennrar þriðju, Tæluvélur ok Lostavélur afmagnaðar; til þennrar fjórðu, Sjálfsvöldu sína, Drembu ok Hroku, líka afmagnaðar; til þennrar fimmtu, vanhelgandi Fífldirfsku ok Hvatvísa Ósvífnu, afmagnaðar; til þennrar sjöttu, Gróðafíknu ok Gróðasóknu með Vondum vélum, afskalaðar allri upphafníngu; ok, til hinnar sjöundu beltu Samstillíndu, gef henn Fals- ok Fláræðu sína, afmagnaða.

26. Ok svo, þá er allar magnanir Samstillu hæðínda vera af henngi fláðar, ok henn nú ver íklædd sinni réttu Orkumegnu, kem henn til Náttúru þennrar sem heyr til innar Áttundu, ok þar, tilsamans með þeijm–sem–vera, syngj Feðrunni lofu ok dýrðu.

Þöjr sem vera þar, heilsa henja kærlega velkomna með gleðu sinni ok fegnu; ok henn, nú jafngild orðin þeijm sem þar dvelja, hlýð náið á Orkumegnur Upphimnínda, sem vera yfir Náttúru þennri er heyr til hinnar Áttundu, þá er þöjr syngja lofsálmur sínar á túngumálu eínni sem ver þeijra eigin.

Ok svo, í einni liðu, fara þöjr til heimu Fæðríndu; fórna sjálfgar sjálfgum sér til Kraftanna, ok verða gegnum þetta, sjálfgar þöjr, Kröftur eínar, Orkumegnur í Guðu. Þetta vera þöjr hamíngjusömu endalyktur þeijra sem unnið hafa innri þekkingu ok andlegar kynnur allra hluta (Gnosis) – þetta, at verða sjálfgerðar af Guðu eijn vera með Guðu.

Hví þá tefja? – Hlýt þat ekki at vera einmitt vegna þess, at þú, þar et þér hef svo ríkulega verið veitt, átt at vísa Vegíndu fram fyr þöjr mannverur allar sem þess vera Verðugar, – ok þannig koma því til leiðu, að kynkvísla dauðlegra mannvera, gegnum þik sjálfga, meígi verða af Guðu þinni frelsuð?

27. Þetta sagt, blandþâ sér Mannhirðínd við Kraftíndu, við Háorkumegnur alheimu, en ék, þakksamlega ok með orður til blessnu Fæðru Allsherjar, verþâ frelsuðþ, uppfylltþ af allri þennri orkumegnu úr hæstu hæðum sem hellt hefþâ verið yfir mik, ok þrúnginþ öllu því sem Henn hefþâ kennt mér um náttúru ok eiginleikur Alveríndu ok af inum háfleygustu Hugsjónum.

Ok ég tekþâ at kenna mannveríndum um kærleiksfulla Tilbeiðslu ok Hollustu, ok um Fegru þennar, ok um Gnósis, ina innri þekkíngu ok andlegar kynnur alls sem ver:

Ó þið fólkur! Þið jarðbornu verur, þið sem hafið gefið ykkur svá at ofdrykkju ok svefnsemi, ok at vanþekkíngu á Guðu, verð þið algáðar, hætt þið við offyllu ykkar, lát af at töfrask af forheimskandi höfgum ykkar!

28. Ok þá er þöjr heyrþu, þá komþu þöjr þegar í stað. Ok ék sagþâ enn:

Þið, jarðbornu fólkur! Hví hafa þið selt ykkur Dauðíndu, þegar þið þó hafa bæði máttu ok megnu at eiga hlutdeildu í Ódauðleikíndu? Iðrist! Iðrist, ó þið fólkur er gánga höndu í höndu með Ránglætíndu ok bjóða Fáviskíndu til borða ykkar! Far burt út úr ljósu Myrkríndu, ok tak þáttu í Ódauðleiku! Afneit Glötuníndu!

29. Ok nokkrar þeijra, með grettur eínar í andlitu sér, hverfþu frá mér, ok gefþu sjálfga sik svo Helstefníndu; aðrar, hinnar vegu, beiddust kennslu minnar, ok kastþu sér að fótum mér.

En ék biðjþâ þöjr sik upp reisa. Ok ék verþâ svo eín leiðtoga Mannverukynþáttíndu til óðala þennar, kennþâ þeijm Orðíndur (logoi), ok hvernig ok á hvaða háttu þöjr munu frelsaðar verða. Ék sáþâ í þeijm Vísdómsorðíndum (logoi); Vöttnu Dauðulausa, Lífindu Vötnu, verþâ þeijm borin að drekka.

Ok þá er liðið var að öftnu ok geislur sólu verþu farnar at setjast, biðjþâ ék þöjr að gera Guðu þakkargjörðu. Ok þá er þöjr hafþu lokið þennri þökkunu, ferþu hver ok ein þeijra til sinnar eígin Hvílustöðu.

30. En ék skráþa í hjörtu mér velgjöríngur Mannhirðíndu, ok með vonum mínum öllum uppfylldum, fagnaði ék, já, meir en fagnaði. Því svefn líkhömunnar verðþa til vakníngu sálíndu, ok þegar ék lokþa augum mínum – birtust mér sannar sýnur, þrúngnar Góðu án hljóðu, ok þegar ég berþa fram orður mínar (logoi) getþu þöjr góðar hlutur ok dásamligar.

Allt þetta kemþa mér frá Hugu minni, þ.e. frá Mannhirðíndu, Orðu (Logos) allrar snillugáfu, en gegnum Henja, ok með Henngi, innblásinþ Guðu, kemþa ék till innar Hreinu Sannleiku. Þaraf þetta, at ék af allri sálu minni ok máttu, gef þökkur mínar innilegar, til Guð-Fæðru.

31. Heilögþ ver Þú, ó Guð, Fæðra allsherjar!

Heilögþ ver Þú, ó Guð, Hvers Vilja fullkomn Sjálfga Sik útaf eigin Kröftu!

Heilögþ ver Þú, ó Guð, er Vill vera Vituð ok ver vituð af Þínum eígin!

Heilögþ ver Þú, ó Guð, er med Orðu Þinni (Logos) Skap allar hlutur þæjr samræmdu sem til vera!

Heilögþ ver Þú, ó Guð, Hvers Myndu ok Líkíngu Alnáttúríndu hef verið gefið!

Heilögþ ver Þú, ó Guð, Hvers formu, Hvers Mótu, Náttúrínd Aldrei hef getað Gert!

Heilögþ ver Þú, ó Guð, Máttugri en Allar Máttur tilsamans!

Heilögþ ver Þú, ó Guð, sem Yfirskríð Allar Upphefður ok Yfirburður!

Heilögþ ver Þú, ó Guð, Betri en nokkur lofgerða!

Tag Þú á móti hreinni fórnu hugu minnar, frá sálu eínni ok hjörtu eínni til Þín uppstrektri, Ó Þú, Þú Óseígjanlegþa, Þú, sem Ekki Má með Vörum neinum Mæla, Þú, Hvers Nafna ekkert nema Þögnínd Eín fær fram borið!

32. Ljá eyrur mér sem bið þess, at þenn sameiginlega eðlueiginda verundíndu allrar (Gnósis), aldrei muni bregðask mér; ok fyll mik af sjálfri Orkumegnu Þinni, fyll mik ok af Náðu Þinni, svo að ék meígi gefa Ljósu til þeijra sem enn vera í fávisku um Kynþáttíndu, þessar Meðburður mínar, sem ok vera Burður Þínar.

Því at á þennari Stefnu Lífíndu hef ék fulla trúu, ok vitna um. Ok ék fer til Lífu ok Ljósu.

Blessuðþ ver Þú, Ó Feðra! Manvera Þín mun heilög verðþa, eins ok Þú er heilögþ, þá er Þú hef veitt Henngi til fullnustu Heimildu Þína að vera.

 

+    +   +

 

Smellur (þ.e. hlekkjur):

 

Til Lokanótu 4*** um Fjærgerðu fjær

Til kapítulu 2.1. um strúktúru ok tekstaprufu 1 (Heimíndu Mannveruhirð)