[Teksta þenni er skrifuð á senníslensku í fjærgerðu (eiginlegri)]

 

2.1.iii. Mannhirðínd alheimu

1. Það hendþa mik eijnni sinnu er huga mín dvalþa í eigin leiðlsu yfir hlutveruleikíndu, að hugsuna þennar varþa hafin upp til allra hæstu hæða, á meðan skynvitum líkhömu minnar varþa haldið í hömlum – rétt eins ok mönnur sem eru niðurþýngdar af höfgu vegna ofurfyllu mötu sinnar, eða sökum ofþreytu líkhamíndu.  

Mér sýndist Vera eín, gríðulega mikil, ok meira en það, að umfaungu gersamlega takmarkalaus, kalla nefnu mína ok seígja: Hvað vill þú heyra ok sjáa, ok hvað hef þú hugsað þér að læra ok vita?

2. Ok ék seígj: Hver er þú?

Henn seígj: Ék er þenn sem er Hirða Manníndu (Pömandres), eín Allsherjarhuga allrar snillugáfu; Ék veit hvað þú þrár, ok Ék er með þér hvar sem er.

3. Ok ék svar: mik láng að læra um þæjr hlutur sem til eru. Mik láng til að skilja náttúru þeijra, ok að þekkja Guðu. Þetta er, sagþa ék, það sem mik fýs að vita.

Henn svarþa mér þannig: Halt þú þá í hugu þér öllu því er þik láng að vita, ok Ék mun kenna þér það.

4. Henn skiptþa ok svipu við þessar orður, ok samstundis, á eijnni augnabliku, vorþu allar hlutur opnaðar fyr mér, ok í óendanlegri sjónhverfíngu fær ék séð þá er allar hlutur urþu Ljósa – Ljúf, Unaðsleg Ljósa! Ok ék starþa, sem bergnuminþ starþa ék, – töfraðist.

En eftir litla stundu lagþa sik Myrkra eín yfir sumt af þessu. Þrúngin ógnu, varþa þenn, ok drúnguleg, ok þenn hringþa sik í bugðandi fellíngum, svo að mér fannst þenn vera ormu lík.

Ok Myrkra þenni ummyndaðist svo til Vætu; til Votrar Náttúru af einhverri tögu breyttist þenn, sem svo, fram fyr augum mínum, slaungvast um á slíka mátu að þenni verð á eínga vegu með orðum lýst. Belgjandi út frá sér reykjumökku, sem lægi þenn af eldu brennandi, stynjandi átakanlega, ymjandi harmstöfum ok sárum kveinum, – slíkum, að eíngi mannverumála nær að útseígja það, né útmála.

5. Ok þar á eftr, öskra eín, alls óskiljanleg, sem gékkþa út frá þenni sem værþi þenn Radda eín Eldíndu.

Svo, út úr Ljósíndu [….] steigþa Orðínd in Helga (Logos) niður í þá Náttúru. Ok uppávið til hærri hæðu, hljópþa Elda eín hrein, frá inni Votu Náttúru; Ljósa þenn varþa, skjót ok verksöm, einsok Ljósínd ávallt er.

Ok einnig Loftínd, sem líka er létt, fylgjþa á eftir Eldíndu; út frá Jörðu-ok-Vötnu reisþa þenn upp til Eldíndu, ok virtist svo eins ok hánga útfrá þenni.

En Jarðínd-ok-Vatnínd héldþu áfram að vera svo samanblandaðar, að eíngi gatþa úrskilið Jörðu frá Vötnu. Þó varþa þeijm unnt að heyra, sökum þess að þöjr gegnsýrðþa Öndu-Orðínd (Logos).

6. Við mik sagþa þá Mannhirðínd: Fékkst þú Sýnu þenna skilið?

Nei, sagþa ék, – en það mun ék.

Ljósa þenni, sagþa Henn þá, er Ék, Guða þín, Huga þenn sem áðr er en þenn in Vota Náttúra er, þenn sem kom frá Myrkvu; Ljósu-Orðínd (Logos) sem frá Hugu kom, er Burða Guðu.

Hvað svo? seígj ék.

Vit að það sem sér í þér ok heyr í þér, er Orða Drottnu (Logos); en Hugínd er Guða-ok-Fæðra. Ekki eru þöjr frá hverri annari skildar, öllu heldr er Lífínd til bara í sjálfri einíngu þeijra.

Þér sé þökk, sagþa ék.

Þannig, svarþa Henn: skil þú Ljósíndu, ok ger þenna að Vinu þinni eínni.

7. Ok meðan Henn talþa þannig, starþa Henn í augur mér, leíngi, svo að ék skalfþa fyr auglitu Hengvar.

En þá er Henn reisþa höfðu sína ok kinkþa þenni mót mér, þá sér ék í Hugu mér Ljósíndu, en nú í Völdu eínni ok Myndugleiku sem eíngi gætþi mælt eða myndað, ok Kosmosu, Alheimíndu, í viðáttu aukna út yfir allar takmörkunur ok skorður, ok að Eldínd, sem umgerð var á allar vegur af þennri Hæstu Máttu ok Megnu, nú var yfirbuguð, ok hafþa stöðvast.

Ok þá er ék sá hlutur þessar, skilþa ék. Fyr tilstillu Orða Mannhirðíndu (Logos), skilþa ék.

8. En á meðan ék enn var í voldugri undrunu, sagþa Henn við mik: Þú knáþa nú áskoða í Hugíndu, Úrmyndu þá án endíngu, þá Úrmótu sem áðr er en nokkuð var. Þannig talþa til mín Mannhirðínd.

Ok ég seígj: Hvaðan koma þá frumefnur ok grunnþáttur allar Náttúríndu til þennarar sögu?

Þessu gef Henn til svöru mér: Frá Guðu ok Hengvar Vilju, koma þæjr. Náttúrínd tók á móti Orðíndu (Logos), ok á meðan þenn einblínþa með starandi augnaráðu á Fegríndu Alheimu, afmyndþa þenn þá ina sömu, ok með eigin efnuviðum ok frumsköpunum sála, gerþa sik sjálfga að Alheimíndu eínni.

9. En Hugínd (sem er Guða), – sem bæði er Manna ok Kona eín, Ljósínd og Lífínd, – bar þá fram aðra Hugu út úr Orðíndu, að gefa hlutíndum myndur ok formur eínar, er svo (í eigínleiku sinni að vera Guða eín af Eldu ok Öndu) skapþa Sjö Valdhöfur/Hersur eínar, sem síðan umluktþu í sér sjálfum alla þáverandi sinnuheimu, – en stjórnu þeijra ok ríkju, kalla mannverur fyr Örlögur, ok Sköpur.

10. Á þennri stundu, útfrá þessum niðrsökktu þáttum Guðu, hljóp Orða Guðu fram til innar Hreinu verku Náttúríndu, sem á sér innibúandi einíngu með þennari inni verksömu Hugu. Ok frumefníndur, þæjr niðrsökktu, urðu eftir, án Vitu ok Rænu, til þess að framveígis verka sem hrein matería eín, efnuheima.

11. Hugínd þenn in Skapandi, eijn orðin með Skynsemíndu, – Henni sem umlyk sviður allar heimíndu ok spinn þöjr með snældu sinni, – fer að snúa sköpíndum sínum í hríngiðum, ok læt þæjr snúa íkríng frá upphöfu án byrjunu, til endu án endu. Því hríngferla heimsviðínda á sína byrjunu þar sem þenn tek endu sína, einsok Hugínd ok ger.

12. En Hugan Allfæðru, sem er Líf ok Ljós, framskapaði Mönnu eína jafnverða Henngi sjálfgri, ok varð svo fángin ástu af henngi, sem væri henn eígin barna hengvar; því henn var afar fögur, án samanburðu falleg sú mannvera, ímynda ok líkinga sköpuru sinnar. Svo sannarlega varð Guð fángið ástu af myndu ok líkíngu sinni eiginni; ok Henn veitti henngi allar sköpunur sínar, allt það sem Henn hafði gert að eignu að hafa.

13. Ok þá er Mannverínd með mikilli athyglu hafþa virt fyr sér þá ina Skapandi Meistöru í sköpunuverkum Þennar í Fæðríndu, vildþa henn líka sjálf gera, sjálf forma ok mynda, ok sjálf vera eín Skapandi Meistara eín; ok vegna þessa, með blessunu Fæðríndu, skildist henn frá Henngi, ok tók sik yfir í þæjr inar verksömu baugagörður tilververíndu.

Ok þá er henn eiga skyldi fulla heimildu, ok veldu gersama, í allri verksemu sinni, athugþa henn ok skoðþa vandlega sköpunuverkur Með-Burða sinna Sjö, þ.e. Systkyna sinna Sjö. En þöjr aftur fylltust ástu til hengvar, ok sérhver Þeijra, hver ok eijnþ gefþa Henngi hlutdeildu í sinni eigin skipulögu ok kerfugjörðum.

Ok eftir að Henn þannig nú hafþa náð að vel þekkja ok skilja innri kjörnur Þeijra Sjö, ok hafþa ok orðið þáttakanda eín í eðlu þeijra, lék Henngi huga á að brjótast ígegnum byrgjur myrkruheimínda ok undirkasta hugu sinni, veldu þá sem yfir Eldíndu er.

14. Ok, eftir að síðan hafa náð völdum yfir öllum dauðlegum verum alheimu, ok öllum hlutum ok dýrum vitrænulausum, draupþa Henn ásýnu sinni niður ígegnum Samstillíndu, gegnum Harmoníindu, yfirvannþa þar ok brautþa máttu baughríngja þennar, ok sýndþa svo, ok birti svo hinni Niðursökktu Náttúru þar undir, þá fegurðu sem bara mynda Guðu get átt.

Ok þegar þenn, náttúrínd sú niðursökta, nú sáþa þá birtíngumyndu fegru sem aldrei get sefjað um of, ok sáþa ok Henja, sem þar birtist þenni, ok sem nú áttþa í sjálfri sér hverja ok eijna ögnu af orku Hersínda Sjö, ok að auki, Guðu eigin myndu ok formu, – þá brosþa þenn, sú niðursökkta náttúra, – þá brosþa þenn glatt útaf ástu sinni innilegri til Hengvar. Ímyndu þennrar fallegustu formu Mannveru hafþa þenn nú séðþa í eigin Vötnu sinni, ok skuggu Hengvar hafþa þenn nú séð á Jörðu sinni eiginni!

Ok þá er henn þannig hafþa birt þenni Guðu fegru, ok séð myndu Sína ok líkíngu inní þenni, þá elskþa henn þenna, ok vildþa vera ok lifa í þenni. En með viljunni þennri komþa verkan, ok þannig kveikþa henn til lífu þá formu ok myndu sem áðr var tóm, án rænu.

Ok Náttúrínd tók ástuefnu sína, ok hjúpþa sik fullkomlega ok þétt kríngum þenna, ok þau blönduðust saman, – því þöjr voru nú Elskhugur.

15. Ok þar af er Mannverínd, útyfir allar aðrar verur á Jörðu, ein saman tvöföld; dauðleg, fyr sökur líkhömu hengvar, ok ódauðleg vegna undirstöðu sinnar í inni innri, ekta ok eilífu Mannveru.

Ok þrátt fyr að henn þannig sé alls án eigin líflátu, ok sé ok valdhafa yfir öllu, þá á henn sér þó þjáníngur þæjr sem dauðlegar verur eiga við að búa, ok er Örlögíndum undirköstuð.

Þannig, þótt henn sé hátt hafin yfr Samstillíndu ok þenni æðri, þá er henn þó þræla eín í þenni ok undir þenni. En Mann-Kona, af Fæðrunni sem sjálfug er manna ok kona ok drottnar alvakinþ án svefnu, er henn þó æ yfirbuguð af svefndrúngu.

16. Þá talþa huga mín ótt ok sagþa: Ék sjálfug, ék líka, ék elskar þenna ræðu. Kenn mér meir!

Sagðþa Mannhirðínd: Þetta er Hulindóman, þenn sem haldið hef verið leyndri enda til þennarar dögu.

Náttúrínd, umföðmuð af Mannveríndu, frambar undrur eínar, svo unaðslegar undrur útyfir allar undrur. Því, svo sem henn hafðþa þá eiginleiku að vera í samræmu við þá Sjö, – sem, eins ok Ég sagðþa þér, eru af Eldu-Náttúru ok Öndu-Náttúru, svo tafþa henn ekki, heldr flýtti sér, ok bar umsvifalaust fram sjö “mönnur” eínar, í samræmu alveg við innri kjörnu ok eðlu þeijra Sjö, Mann-Konu eína sem henn hóf til upphæðínda.

 

Við þetta sagþa ék: Óh Mannhirða! Ék er nú uppfylldþé af mikilli ástríðu ok mik láng ákaflega að hlýða á þetta. Hættu ekki!

Sagþa Mannhirðínd: Þeigj þú þá, því eigi hef Ék enn undið upp af þeirri inni fyrstu samræðu (logoi).

Vísst! Sagðþa ék: Ék þeigj!

17. Á slíka vegu, þannig, – eins ok Ék hef sagt, – varþa tilurða Þeijra Sjö. Jarðínd varþa Kona, ok Vatna hengvar varþa þrúngin lostum; þrosku sína tókþa þenn frá Eldu, en Öndu frá Eter. Þannig barþa Náttúrínd fram römmur þæjr sem passa formu Mannveríndu.

Ok Mannverínd, frá Ljósu ok Lífu, breyttist til sálu ok hugu – frá Lífu til sálu, frá Ljósu til hugu.

Ok á slíka vegu héldþu allar hlutur sinnuheimíndu áfram að vera ok verka, alla leiðu til enduloka þeijra ok nýrrar upphöfu.

18. Hlýð þú nú á eftirstöðvur ræðu þennrar (Logos), sem þik fýs að heyra.

Þar eð tímaskeiðínd nú kom til enda, voru bindíngur þæjr allar sem héldu þeijm saman, leystar upp af Vilju Guðu. Allar dýríndur, – tvíkynjur, manna ok kona voru þæjr, – voru á sömu tímu ok Mannverínd, leystar frá sjálfum sér, þannig að sumar þeijra urðu mest manna, sumar á sömu háttu, að mestu kona.

Umsvifulaust talþa þá Guð í Heilagri Orðu Sinni: “Aukið ykkur í aukníngu ykkar, margfaldið ykkur í margföldnu ykkar, allar þið sköpnur ok verur sem til eru; ok mannvera sú sem á Hugu í sér, viti að nema ok skilja að henn er í sjálfgri sér vera eín ódauðleg, ok að orsökur dauðu hengvar er ástin, – þrátt fyr að Ástin sé Allt”.

19. Þá þegar, er Henn sagðþa þetta, orsakþa Forsýna Hengvar, gegnum Örlögíndur ok Samstillíndu, samförur þeijra ok upphöfu kynslóðínda. Af þeijm sökum voru allar tilverur margfaldaðar, hver ok eijn eftir sinni eigin tegundu ok gerðu.

Ok þenn sem þannig hafði náð að nema ok skilja sjálfga sik, hafði ok náð þennri Góðleiku sem geíng útyfir jafnvel allar ofgnóttur. En henn, sem gegnum ástu sem leið villu vega, eyð ástu sinni á líkhamíndu – henn verð eftir, ráfandi hálft rænulaus í Myrkríndu, ok henn mun sannarlega líða, með skynvitum sínum, hlutkostur Dauðíndu.

20. Hvað get verið svo mikil eín villa, sagþa ék, sem þöjr þessar óvitandi mannverur drýgja, að þöjr myndu fyr það verða fráteknar ódauðleikíndu?

Þú virðist, – ó þú! –sagþa Henn, ekki hafa hlustað á það sem þú heyr! Bað ék þig ekki um að hugsa?

En ef þú þó hugleiddir þetta nokkuð, sagþa Henn svo, seígj þú mér þá: Af hverju eiga þöjr, sem í Dauðíndu eru, skilið að deyja?

Það er vegna þess að drúnguleg, döpur ok gleðusnauð Myrkra eín er róta ok grunna sjálfrar efnisviðíndu; frá þenni kom in Vota Náttúra; frá þenni var líkhamínd sinnisheimíndu samanþjöppuð; ok frá þeijri líkhömu dreg Dauðínd fram þenn Vötnu sem þenn nærist á.

21. – Rétt varþa hugsuna þín, ó þú! En hvernig skal þá, mein þú, >>henn sem þekkj sik sjálfga koma til Hengvar<<, einsok Guðu Orða hef skírt frá að svo skuli ske?

Ok ék svarþa: Fæðra Allsherju er Ljósa ok Lífa, frá Henngi varþa Mannveran alin.

– Satt seígj þú, þegar þú þannig tal. Ljósan ok Lífan er Guð-Fæðra, ok frá Henngi er ok Mannveran fædd.

– Ef þú svo nær að skilja, að þú sjálfug er Ljósa ok Lífa, ok að þú nú sé utanfyr Þöjr, þá munt þú sannarlega koma aftur til Lífu. Þannig talþa Mann-Hirðan.

– En seígj mér enn, Huga mín, hrópþa ék, hvernig á ék að koma aftur til Lífu…. því þannig seígj Guð: >>Sú manna sem í sér hef Hugu, henja láta Vér ná að nema, að henn sjálfug er dauðulaus<<? – En hafa þá ekki allar Mannverur Hugu!

22. Vel tal þú, ó þú, er þannig seígj. Ék, Huga, sjálfug ék, er með mannverum helgum ok góðum, þeijm inum hreinu ok miskunnsömu, þeijm er dyggðugt lifa.

Slíkum mannverum er nærvera mín til hjálpu, ok þöjr fá umsvifalaust inri þekkingu ok kynnu af öllum hlutum (gnosis), ok þöjr vinna sér guðdómlega Ástu Fæðrunnar með hreinlífu sinni. Þöjr gera ok Henngi þökkugjörður, biðjandi Henja um blessunu Hengvar, ok þöjr syngja að Henngi, sálmur sínar þrúngnar brennandi ástu til Hengvar.

Ok er þöjr – þegar tíma þenn er inni – gefa upp líkhömu sína til jarðneskrar dauðu, þá snúa þöjr sér í andstyggðu frá nautnum ok lostaæsíngum líkhömunnar, þá er þöjr þekkja ok vel vita hvaða hlutur ok verkur þæjr vinna. Nei, það er Ék, Hugan, sem mun láta þessar válegu iðjur líkhömunnar, ekki koma til náttúrlegrar fullnuðu sinnar. Því ék stend þar í dyrum, ok ék set loku fyrir alla þá inngaungu, ok ék hegg sundr allar þæjr sinnugerður, sem í sér hafa lágar, illar, ok váfeíngar orkumegnur.

23. En frá hinum, frá þeijm sem án Hugu eru, þeijm vondu ok siðspilltu, þeijm öfundsjúku ok ágjörnu, þejm sem reisa sér varnarmúrur ok bauggörður kríngum guðleysu sína sem þöjr elska svo, – frá þeijm er ék víða fjarri.

Þeijm er nærri Eíngla eín Hefníngu, ok þenn er hjá þeijm ok pín þöjr, þenn mat elduna, eyk þar eldu að eldu undr þeijm, þenn kast sér yfir þöjr gegnum skynvitur þeijra, ok læt þannig vaxa vilju þeijra ok lostu til að brjóta véböndur allar, svo að þöjr kalli yfir sik enn meiri kvölur ok þjáníngur, ok aldrei muni láta af laungunum sínum ok þráhyggjum til þess sem illt er ok öfugsnúið, – saðningulaust keppandi eftir því öllu í myrkríndu.

24. Vel ok vöndulega hef þú kennt mér, ó Huga, eins ok ék hef viljað af þér. Ok nú, – ék bið þik, – seígj þú mér enn um það sem ræð í Hæðum Uppi varðandi Endurkomu mína eigin.

Þessu svarþa Mann-Hirðan: Þegar til stend að uppleysa efnislíkhömuna, þá skalt þú fyrst gefa upp þenna að undirkastast þeijm breytínguferlum sem við þenni taka. Þannig hverf þér þenn lífsmóta sem varþa þín í lífíndu, ok þú fórn þá ok lífsvegu þinni, tæmdri orkumegnu sinni, til Eínglíndu. Skynvitur líkhömunnar hverfa þá tilbaka til róta sinna, verða aðskildar hverri annari, ok rísa svo upp aftur sem orkumeíngdur; en ástríður allar ok lostur allar draga sik tilbaka til þennrar náttúru sem rænulaus er.

25. Ok þannig er það, að mannverínd, strax eftir jarðneska dauðu sína, hrað sér hæðíndur upp gegnum Samstillu þeijra.

Til fyrstu beltu þennar gef henn Orkumengnu Vöxtu ok Rýrnu; til þennrar öðru, Vélur Vondsku allskonar, afmagnaðar; til þennrar þriðju, Tæluvélur ok Lostavélur afmagnaðar; til þennrar fjórðu, Sjálfsvöldu, Drembu ok Hroku sína, líka afmagnaðar; til þennrar fimmtu, vanhelgandi Fífldirfsku ok Hvatvísa Ósvífnu, afmagnaðar; til þennrar sjöttu, Gróðafíknu ok Gróðasóknu með Vondum vélum, afskalaðar allri upphhafníngu; ok, til hinnar sjöundu beltu Samstillíndu, gef henn Fölsu ok Fláræðu sína, afmagnaðar.

26. Ok svo, þá er allar magnanir Samstillu hæðínda eru af henngi fláðar, ok henn nú er íklædd sinni réttu Orkumegnu, kem henn til Náttúru þennrar sem heyr til innar Áttundu, ok þar, tilsamans með þeijm–sem–eru, syngj Fæðrunni lofu ok dýrðu.

Þöjr sem eru þar, heilsa henja kærlega velkomna með gleðu sinni ok fegnu; ok henn, nú jafngild orðin þeijm sem þar dvelja, hlýð náið á Orkumegnur Upphimnínda, sem eru yfir Náttúru þennri er heyrir til hinnar Áttundu, þá er þöjr syngja lofsálmur sínar á túngumálu eínni sem er þeijra eigin.

Ok svo, í einni sveitu, fara þöjr til Fæðríndu heimu; fórna sjálfgar sjálfgum sér til Kraftanna, ok verða gegnum þetta, sjálfgar þöjr, Kröftur eínar, Orkumegnur í Guðu. Þetta eru þæjr lukkusömu endalyktur þeijra sem unnið hafa innri þekkingu ok andlegar kynnur allra hluta (Gnosis) – þetta, að verða sjálfgerðar af Guðu eijnvera með Guðu.

Hví þá tefja? – Hlýt það ekki að vera einmitt vegna þess, að þú, þar eð þér hef svo ríkulega verið veitt, átt að vísa Vegíndu fram, fyr þöjr mannverur allar sem þess eru Verðugar, – ok þannig koma því til leiðu, að kynkvísla dauðlegra mannvera, gegnum þik sjálfga, meígi verða af Guðu þinni frelsuð?

27. Þetta sagt, blandþa sér Mannhirðínd við Kraftíndu, við Háorkumegníndur alheimu, en ék, þakksamlega ok með orður til blessnu Fæðru Allsherjar, var frelsuðþ, uppfylltþ af allri þennri orkumegnu úr hæstu hæðum sem hellt hafþa verið yfir mik, ok þrúnginþ öllu því sem Henn hafþa kennt mér um náttúru ok eiginleikur Alveríndu, ok þrúnginþ ok af inum háfleygustu Hugsjónum.

Ok ék tók að kenna mannveríndum um kærleiksfulla Tilbeiðslu ok Hollustu, ok um Fegru þennar, ok um Gnósis, ina innri þekkíngu ok andlegar kynnur alls sem er:

Ó þið fólkur! Jarðbornar verur, þið sem hafa gefið ykkur svo að ofdrykkju ok svefnsemi, ok að vanþekkíngu á Guðu, verð þið algáðar nú, hætt þið offyllu ykkar, lát af að töfrast af forheimskandi höfgum ykkar!

28. Ok þá er þöjr heyrþu, þá komu þöjr þegar í stað. Ok ék sagþa enn:

Þið, jarðbornu fólkur! Hví hafa þið selt ykkur Dauðíndu, þegar þið þó hafa bæði máttu ok megnu að eiga hlutdeildu í Ódauðleikíndu? Iðrist! Iðrist, ó þið fólkur sem gánga höndu í höndu með Ránglætíndu ok bjóða Fáviskíndu til borða ykkar! Far burt út úr ljósu Myrkríndu, ok tak þáttu í Ódauðleiku! Afneit þið Glötuníndu!

29. Ok nokkrar þeijra, með grettur eínar í andlitu sér, hverfþu frá mér, ok gáfu sik sjálfga svo Helstefníndu; aðrar, hinnar vegu, beiddust kennslu minnar, ok köstþu sér að fótum mér.

En ék bað þöjr reisa sik upp. Ok ék varþa svo eín leiðtoga Kynþáttíndu til heimdala þennar, kennþa þeijm Orðíndur (logoi), ok hvernig ok á hvaða háttu þöjr munu frelsþar verða. Ék sáþa í þeijm Vísdómsorðíndum (logoi); Dauðulausa Vöttnu, Lífíndu Vötnu, var þeijm borin að drekka.

Ok þá er liðið var að öftnu ok geislur sólu voru farnar að setjast, þá bað ék þöjr að gera Guðu þakkargjörðu. Ok þá er þöjr höfþu lokið þennri þökkunu, fór hver ok ein þeijra til sinnar eígin hvílustöðu.

30. En ék skráþa í hjörtu mér allar velgjöríngur Mannhirðunnar, ok með vonum mínum öllum uppfylldum, fagnaði Ék, já, meir en fagnaði. Því svefna líkhömunnar varð að vakníngu sálíndu, ok þegar ék lokþa augum mínum – birtust mér sannar sýnur, þrúngnar Góðu án hljóðu, ok þegar ég bar fram orður mínar (logoi) gátu þöjr góðar hlutur, dásamlegar.

 

Allt þetta kom mér frá Hugu minni, þ.e. frá Mannhirðunni, Orðu (Logos) allrar snillugáfu, en gegnum Henja, ok með Henngi, innblásinþ Guðu, kom ék till innar Hreinu Sannleiku. Þar af þetta, að ék af allri sálu minni ok máttu, gef þökkur mínar innilegar, til Guð-Feðru.

31. Heilögþ er Þú, ó Guða, Feðra allsherjar.

Heilögþ er Þú, ó Guða, Hvers Vilja fullkomn Sjálfga Sik útaf eigin Kröftu.

Heilögþ er Þú, ó Guða, sem Vill vera Vituð ok er vituð af Þínum eígin.

Heilögþ er Þú, ó Guða, sem med Orðu Þinni (Logos) Skap allar hlutur þæjr samræmdu sem til eru.

Heilögþ er Þú, ó Guða, Hvers Myndu ok Líkíngu Alnáttúríndu hef verið gefið.

Heilögþ er Þú, ó Guða, Hvers formu, Hvers Mótu, Náttúrínd Aldrei hef getað Gert.

Heilögþ er Þú, ó Guða, Máttugri en Allar Máttur tilsamans.

Heilögþ er Þú, ó Guða, sem Yfirskríður Allar Upphefður ok yfirburður.

Heilögþ er Þú, ó Guða, Betri en nokkur lofgerða.

Tag Þú á móti hreinni fórnu hugu minnar, frá sálu ok hjörtu eínni til Þín uppstrektri, Ó Þú, Þú Óseígjanlegþa, Þú, sem Ekki Má með Vörum neinum Mæla, Þú, Hvers Nefnu ekkert nema Þögnínd Eín fær borið fram.

32. Ljá eyrur mér sem bið þess, að þenn sameiginlega eðlueiginda verundíndu allrar (Gnósis), aldrei muni bregðast mér; ok fyll mik af sjálfri Orkumegnu Þinni, fyll mik ok af Náðu Þinni, svo að ék meígi gefa Ljósu til þeijra sem enn eru í fávisku um Kynþáttíndu, þessar Bruðrur mínar, sem ok eru Sonur Þínar.

Því að á þennari Stefnu Lífíndu hef ék trúu, ok vitna um. Ok ék fer til Lífu ok Ljósu.

Blessuðþ er Þú, Ó Feðra! Manvera Þín mun heilög verðþa, eins ok Þú er heilögþ, þá er Þú hef veitt Henni til fullnustu Heimildu Þína að Vera.

 

+   +   +

[Eftirmála eín lítil um mikilvægar kynhlutlausar nýyrður í þennari tekstu: Það muna vera ljóst frá greinu 12 ok áfram, að “barna” > “barna” vill ék framleiðis kalla “burða”, ok láða þá orðu samspila við “fæðra” sem samheita fyr “faðir” > “feðra” ok “móðir” > “mæðra”. Bæði “sona” ok “dóttra” t.d. Allfæðru okkar í Ásgörðu verð þá “burður” Hengvar. Líka svo verð “meðburða” samorða með “systkynja”. – Sýnist mér þá illræmd kynhrokuvandamála guðfræðíndu vera til lykta leidd. Eða? / R.F.]

 

Hlekkjur:

 

Til Lokanótu 3*** um Fjærgerðu (eiginlega)

Til kapítulu 2.1. um strúktúru ok tekstaprufu 1 (Mannhirða alheimu)